بریده‌هایی از کتاب دفترهای واپسین؛ دفتر پنجم؛ به رنگ آبی آسمانی

کدام حوصله کدام امید دیگر سکوت بود خواب بود.

تصمیم داریم در پایان پاییزی با رنگ زرد فراوان در صدای باد خودکشی کنیم.

دیگر از مرگ هراس نبود دیگر از حقارت‌های مدام هراس و وحشت حرفی نبود

باران را دوست دارم اما امروز حوصلهٔ باران را ندارم

بیا همهٔ رویاها را که در خانه ذخیره کرده‌ایم به تاریکی و ابهام روز بسپاریم

وقت عشق نیست وقت تردید و شک و دلواپسی ابدی است

نه صبح برکت داشت نه ظهر برکت داشت به‌امید شب نماندیم زود خوابیدیم