بریده‌هایی از کتاب یک پیاده روی طولانی تا آب

آدم‌ها عاشق داشتن‌اند؛ و فرار می‌کنند از نداشتن. درحالی‌که داشتن، تنبلی می‌آورد و سستی؛ و نداشتن، انگیزه و تغییر. همهٔ داشته‌های ما، نتیجهٔ انگیزه‌هایی‌ست که از نداشتن‌هایمان گرفته‌ایم.

او باید با وجود باران و جریان سیل‌آسای رودخانه، تیراندازی، تمساح‌ها، دست‌ها و پاهای قطع‌شدهٔ توی آب، صدای جیغ و فریاد آدم‌ها و رنگ و طعم و بوی خون، خودش را به هر شکلی که شده، به آن‌طرف رودخانه می‌رساند.

وقتی نگاه کرد، یکی از مردها را دید که تفنگ را به‌طرف عمو نشانه گرفته! صدای شلیک سه گلوله آمد...

پنجهٔ برهنهٔ سَلوا به سنگی کوبیده شد و ناخن انگشت شستش درسته کَنده شد! دردش غیرقابل تحمل بود. سعی کرد با گاز گرفتنِ لب‌هایش از شدت درد کم کند، اما اندازهٔ نحسیِ آن روزِ بی‌پایان، از حد تحملش فراتر رفته بود.

عمو غذا را با سَلوا تقسیم کرد؛ تکّه‌ای ساقهٔ نیشکر برای مکیدن، یک ماهیِ کباب‌شده روی آتش و سیب‌زمینی‌هایی که توی خاکستر پخته شده بودند. اول از همه، شیرینیِ نیشکر بود که کمی شدت گرسنگی سَلوا را کم کرد. بعد از آن، توانست بقیهٔ غذا را به‌آرامی بخورد و هر لقمه را مدتی طولانی، توی دهانش مزّه‌مزّه کند؛ نمی‌خواست بلایی که موقع خوردن گوشت بُز سرش آمده بود، دوباره تکرار شود.

حمل آن‌همه ساقهٔ نِی که لیز بودند و مُدام از دستش سُر می‌خوردند، بهتر از بیکاری بود. هربار که ساقه‌های نی را به دست قایق‌سازان می‌رسانْد، چندلحظه می‌ایستاد و مهارت آن‌ها را تحسین می‌کرد. ساقه‌های بلند نی، در دسته‌هایی منظم در کنار هم چیده و با ظرافت به‌هم بافته می‌شدند.

سَلوا در طول شب، چندین‌بار از صدای خُرناسی در دوردست و یا جیغ حیوانی که توی چنگال شیری گرفتار شده بود، بیدار می‌شد.