بریده‌هایی از کتاب راهنمای ازخودمراقبتی برای زنان شاغل و پرمشغله

اشک در چشمانمان حلقه می‌زند و می‌گوییم: «به خدا سرم خیلی شلوغ است.» و دقیقاً نقطهٔ بازدارندهٔ ما همین مسئله است. بله، سر همگی ما شلوغ است و این مسئله انکارشدنی نیست. برنامه‌ریزی‌های کاری مبدل به یک اسلحه می‌شوند و خود ما را نشانه می‌گیرند و از این‌رو و نیز از روی اجبار و الزام، به انباشتن هرچه بیشتر مسئولیت‌ها روی شانه‌های خود، تن در می‌دهیم. در نهایت هم مبحث مراقبت از خویشتن را یا کاملاً حذف می‌کنیم، یا آن را به آخرین فعالیت در فهرست کارهای روزانهٔ خود نزول می‌دهیم (که صد البته هرگز آن را عملی هم نمی‌سازیم).

لحظه‌ای که ایبوپروفن را می‌بلعید، به این نکته توجه کنید؛ شاید پشت‌دردتان تلاش دارد مطلبی را به شما تفهیم کند؛ اینکه نیازهای خود را نادیده می‌انگارید. خصوصاً اگر اخیراً زمین‌خوردگی، پیچ‌خوردگی، فشار ناگهانی یا ورزش سنگینی نداشته‌اید که باعث بروز این درد شده باشد. درصدی از احتمال هم وجود دارد این درد به خودیِ خود ارتباطی با پشت شما نداشته باشد، بلکه از این عضو بدن شما به‌عنوان بلندگویی برای ابراز وجود بهره می‌جوید. این امر درمورد بسیاری از بیماری‌های مزمن ناشی از اضطراب نیز صادق است؛ بیماری‌هایی چون اگزما، بی‌خوابی، انواع دل‌درد، مشکلات قلبی، دردهای مزمن اسکلتی - عضلانی یا حتی تبخال. هر زمان به ناگاه دچار حملهٔ چنین دردهایی می‌شوید، زمان مناسبی‌ست که کمی آرام بگیرید و از خود یا عضو ناخوش بپرسید: «به چه چیزی نیاز داری؟»

او با نکته‌بینی خاصی افزود: «گاهی واقعاً به سختی کار می‌کنم، ولی آموخته‌ام مراقبت از خود، بازده کاری‌ام را چند برابر می‌کند و در نهایت باعث افزایش درآمدم می‌شود.» از این حرف‌های او حقیقتاً شاخ‌هایم درآمد. مدتی طول کشید تا بتوانم واقعیتی که در دل حرف‌های او بود را هضم کنم، امّا نرم‌نرم پیام او را گرفتم. براساس آنچه ماریان با من در میان گذاشت، می‌توان بدون اینکه خود را متحمل فشارهای توان‌فرسا کرد، خویشتن را اولویت اول قرار داد و به توانایی‌های خود اعتماد داشت و آرزوها را تحقق بخشید، نکته‌ای اساسی که من از آن غافل مانده بودم.

نکته‌ای که از آن غافل بودم این بود که اگر میان کارها لختی استراحت می‌کردم، می‌توانستم راحت‌تر به اهدافم دست یابم. با غرق کردن خود در مشغله‌های زندگی، یکی از مهم‌ترین مؤلفه‌های مراقبت از خویشتن را از قلم انداخته بودم: استراحت و فاصله انداختن میان کارها.

زندگی فی‌نفسه باشکوه است، بی‌آنکه به زرق و برق اضافی نیازی داشته باشد. در طی روزهای آتی فرا گرفتم که جان کلام مراقبت از خود، خودِ بودن است؛ به سادگی بودن؛ عملی دلپسند و مطبوع. الزاماً نیازی نیست که مفید واقع شد، اثرگذار بود، سامان یافته و با برنامه‌ریزی حرکت کرد، بلندپرواز یا حتی خوب بود! به این معنا که می‌باید به انبوه مشغله‌ها پایان داد و اجازه داد که جریان زندگی پیرامون ما روان باشد و همسو با خود ما را به حرکت درآورد، درحالی‌که تک‌تک نیازها و خواسته‌های خود را مد نظر قرار می‌دهیم.

عقاید دیگران کاملاً بر باورهای خودم ارجحیت داشت، حتی زمانی که پای تمایلات و رفتارهای جنسی‌ام به میان آمد. به علاوه خود را در کارم غرق کرده بودم، زیرا مجالی برایم فراهم می‌کرد که بر ناخرسندی کلّی خویش از وضعیت، سرپوش بگذارم. اگر بخواهم به زبان ساده بازگو کنم، نمی‌دانستم که من هم مطرح هستم. فرضم بر این بود که باید به موجودی توسری‌خورده، کم‌دان، عصبی و مضطرب در این دنیا بدل شوم. گمان می‌کردم که باید با سخت کار کردن و تقلاهای غیرمعمول، به بی‌نقص‌ترین، برجسته‌ترین و همه‌چیزتمام «ترین»های ممکنه، مبدل شوم.