بریده‌هایی از کتاب راهنمای ازخودمراقبتی برای زنان شاغل و پرمشغله

می‌پرسید چطور می‌توانید تشخیص دهید حدومرزتان از کجا آغاز می‌شود؟ این امر به سطح تشویش و اضطراب شما بستگی دارد. زمانی که از شما درخواستی می‌شود، به واکنش بدن خویش دقّت کنید. مانند بسیاری از افراد که در موقعیت مشابه شما قرار دارند، درحالی‌که ذهنتان پاسخ مثبت می‌دهد، بدن شما فریاد نه گفتن سر می‌دهد. همین امر نشان‌گر حدومرزی‌ست که شایسته است به آن احترام بگذارید.

«بی‌دریغ سخاوتمند باش، آنچه بخشیده‌ای، هرگز به کارت نخواهد آمد.»

از نظر دور ندارید شخصی که از او درخواست می‌کنید، هیچ الزامی به پذیرفتن آن ندارد. درخواستی که صادقانه مطرح می‌شود، هم می‌تواند پاسخ مثبت بگیرد و هم پاسخ منفی. پاسخ هرچه که باشد، باید متوجه بود که آن را شخصی برداشت نکنید. در اغلب موارد ما قادر نیستیم آنچه که در ذهن دیگران می‌گذرد را ذرّه‌ای درک کنیم و اکثر دلایل آنها کوچک‌ترین ارتباطی با شخص خود ما ندارند.

اکثر مردمان خود را غرق در مشغله‌ها می‌سازند تا واقعیت‌های ناخوشایند را از نظر دور بدارند. شاید به همین دلیل است که بیش از هفتاد درصد آمریکایی‌ها فربه هستند زیرا گاهی یک قطعه چیزکیک مرهم خوبی بر روی زخم‌هاست. زندگی بس دشوار است و این واقعیت، غیرقابل انکار است؛ امّا به جای پذیرفتن و سازگاری یافتن با آن، عموم ما با فرو رفتن در مشغله‌ها، از این امر طفره می‌رویم. به این نتیجه می‌رسیم که با سخت‌کوشی توان‌کاه، می‌توانیم استادانه بخش‌های ناخوشایند زندگی را تحت‌الشعاع قرار دهیم. با همهٔ سخت‌کوشی، نمی‌توانید از واقعیت بگریزید. دیر یا زود خانهٔ کاغذی شما فرو خواهد ریخت. پس روی فرو رفتن در مشغله‌ها حساب باز نکنید. خبر خوش اینکه خود شما می‌توانید تعیین‌کننده باشید که به آن نقطه برسید یا نه و نیک‌بختانه همواره می‌توانید از کمک برخوردار شوید.

کار من در حاشیهٔ زندگی و مراقبت از خویشتن در جریان بود، زیرا خودم این‌طور خواسته بودم.

در این دنیا فردی باش که عاشق مهرورزی به خویشتن است!

بدن تو به مثابه یک معبد مقدس است. مواد شیمیایی ناسالم، داروهای سمّی و شکر سفید را به آن سرازیر نکن. با مصرف مواد غذایی طبیعی و ورزش کردن برای او حرمت قائل شو. بگذار به وی ثابت شود که حقیقتاً او را مقدس می‌دانی.

ممکن است نیاز باشد در ابتدای راه، چند تغییر مختصر ایجاد کنید و تعدادی روال تازه، به زندگی خود بیفزایید. این تغییرات به این معناست که برای مدت‌زمان کوتاهی، از حاشیهٔ امن خود فاصله می‌گیرید.

ما همواره رنج را برمی‌گزینیم، زیرا با آن آشنایی داریم. با این وجود همواره می‌توان به گزینش رنج پایان داد. همیشه فرصت داریم شیوه‌ای از زندگی را برگزینیم که سهولت، آزادی و رضایت خاطر بیشتری را به دست دهد و به‌جای رنج، آسایش و فرصت تازه کردن نفس را به ما ارزانی دارد. ما همواره می‌توانیم ذهن خویش را برای پذیرش اموری کاملاً متفاوت، بازگذاریم. به خاطر داشته باشید ابهام و گمی سنگری مناسب برای پنهان کردن خویش است. چه قادر نباشیم تصمیمی اخذ کنیم که به کجا برویم و چه در صورت توان تقبّل هزینه‌ها، ندانیم با تعطیلات و مرخصی خویش چه کنیم، فرقی نمی‌کند، محتوا یکی است، با منجمد شدن در این حالت هرچه رشته بوده‌ایم را پنبه کرده‌ایم و حس خوشایند ناشی از قدرت تصمیم‌گیری را زایل نموده‌ایم.

زمانی که مراقبت از خویشتن را پشت گوش می‌اندازیم، به این دلیل است که درمورد خود، دقت‌نظر کافی نداریم. در عوض تمام توجهمان معطوف به دیگران است و امان از دیگران که خواسته‌هایشان تمامی ندارد

اشک در چشمانمان حلقه می‌زند و می‌گوییم: «به خدا سرم خیلی شلوغ است.» و دقیقاً نقطهٔ بازدارندهٔ ما همین مسئله است. بله، سر همگی ما شلوغ است و این مسئله انکارشدنی نیست. برنامه‌ریزی‌های کاری مبدل به یک اسلحه می‌شوند و خود ما را نشانه می‌گیرند و از این‌رو و نیز از روی اجبار و الزام، به انباشتن هرچه بیشتر مسئولیت‌ها روی شانه‌های خود، تن در می‌دهیم. در نهایت هم مبحث مراقبت از خویشتن را یا کاملاً حذف می‌کنیم، یا آن را به آخرین فعالیت در فهرست کارهای روزانهٔ خود نزول می‌دهیم (که صد البته هرگز آن را عملی هم نمی‌سازیم).

لحظه‌ای که ایبوپروفن را می‌بلعید، به این نکته توجه کنید؛ شاید پشت‌دردتان تلاش دارد مطلبی را به شما تفهیم کند؛ اینکه نیازهای خود را نادیده می‌انگارید. خصوصاً اگر اخیراً زمین‌خوردگی، پیچ‌خوردگی، فشار ناگهانی یا ورزش سنگینی نداشته‌اید که باعث بروز این درد شده باشد. درصدی از احتمال هم وجود دارد این درد به خودیِ خود ارتباطی با پشت شما نداشته باشد، بلکه از این عضو بدن شما به‌عنوان بلندگویی برای ابراز وجود بهره می‌جوید. این امر درمورد بسیاری از بیماری‌های مزمن ناشی از اضطراب نیز صادق است؛ بیماری‌هایی چون اگزما، بی‌خوابی، انواع دل‌درد، مشکلات قلبی، دردهای مزمن اسکلتی - عضلانی یا حتی تبخال. هر زمان به ناگاه دچار حملهٔ چنین دردهایی می‌شوید، زمان مناسبی‌ست که کمی آرام بگیرید و از خود یا عضو ناخوش بپرسید: «به چه چیزی نیاز داری؟»

او با نکته‌بینی خاصی افزود: «گاهی واقعاً به سختی کار می‌کنم، ولی آموخته‌ام مراقبت از خود، بازده کاری‌ام را چند برابر می‌کند و در نهایت باعث افزایش درآمدم می‌شود.» از این حرف‌های او حقیقتاً شاخ‌هایم درآمد. مدتی طول کشید تا بتوانم واقعیتی که در دل حرف‌های او بود را هضم کنم، امّا نرم‌نرم پیام او را گرفتم. براساس آنچه ماریان با من در میان گذاشت، می‌توان بدون اینکه خود را متحمل فشارهای توان‌فرسا کرد، خویشتن را اولویت اول قرار داد و به توانایی‌های خود اعتماد داشت و آرزوها را تحقق بخشید، نکته‌ای اساسی که من از آن غافل مانده بودم.

نکته‌ای که از آن غافل بودم این بود که اگر میان کارها لختی استراحت می‌کردم، می‌توانستم راحت‌تر به اهدافم دست یابم. با غرق کردن خود در مشغله‌های زندگی، یکی از مهم‌ترین مؤلفه‌های مراقبت از خویشتن را از قلم انداخته بودم: استراحت و فاصله انداختن میان کارها.

زندگی فی‌نفسه باشکوه است، بی‌آنکه به زرق و برق اضافی نیازی داشته باشد. در طی روزهای آتی فرا گرفتم که جان کلام مراقبت از خود، خودِ بودن است؛ به سادگی بودن؛ عملی دلپسند و مطبوع. الزاماً نیازی نیست که مفید واقع شد، اثرگذار بود، سامان یافته و با برنامه‌ریزی حرکت کرد، بلندپرواز یا حتی خوب بود! به این معنا که می‌باید به انبوه مشغله‌ها پایان داد و اجازه داد که جریان زندگی پیرامون ما روان باشد و همسو با خود ما را به حرکت درآورد، درحالی‌که تک‌تک نیازها و خواسته‌های خود را مد نظر قرار می‌دهیم.

عقاید دیگران کاملاً بر باورهای خودم ارجحیت داشت، حتی زمانی که پای تمایلات و رفتارهای جنسی‌ام به میان آمد. به علاوه خود را در کارم غرق کرده بودم، زیرا مجالی برایم فراهم می‌کرد که بر ناخرسندی کلّی خویش از وضعیت، سرپوش بگذارم. اگر بخواهم به زبان ساده بازگو کنم، نمی‌دانستم که من هم مطرح هستم. فرضم بر این بود که باید به موجودی توسری‌خورده، کم‌دان، عصبی و مضطرب در این دنیا بدل شوم. گمان می‌کردم که باید با سخت کار کردن و تقلاهای غیرمعمول، به بی‌نقص‌ترین، برجسته‌ترین و همه‌چیزتمام «ترین»های ممکنه، مبدل شوم.