بریده‌هایی از کتاب مردن

حسرت خوردن برای کارهایی که انجام نداده‌ام

همه همین حرف‌ها را می‌زنند. اینکه خیلی ناگهانی بود، اینکه فکرش را هم نمی‌کردند؛ این حرف‌ها به ما یادآوری می‌کند که چقدر زندگی ناپایدار است.

نوشتن، حتی اگر بیشتر اوقات فقط در ذهنت صورت بگیرد، به دنیا سر و شکل می‌دهد و تحمل‌پذیرش می‌کند.

چیزی را که هرگز نداشته‌ای از دست نمی‌دهی.

عجیب است که حضور سایهٔ مرگ در همه‌جا حس می‌شود اما فرصت‌های بسیار کمی برای بحث و گفت‌وگوی عمومی در باب مرگ مهیا می‌شود.

در جایی خوانده‌ام حرفهٔ روان‌شناسی یکی از چهل‌وچند حرفه‌ای‌ست که پیش‌بینی شده در آیندهٔ نزدیک از بین می‌روند؛ همین‌طور اتوبوس‌رانی و متصدی‌گری پذیرش هتل. تحقیقات نشان می‌دهد این روزها مردم در ارتباط مجازی راحت‌تر از ارتباط رودررو راجع به مشکل‌هایشان حرف می‌زنند.

مرگ امروزی یعنی ذره‌ذره مُردن؛

فکر می‌کنم ما گونه‌هایی هستیم با ادعاهایی خداگونه اما فطرتی حیوانی و به باور من، از تمام حیواناتی که تابه‌حال روی زمین پا گذاشته‌اند خطرناک‌تریم.

اینکه به مرگ خودت فکر کنی شجاعت می‌خواهد و همان‌طور که پیش‌تر هم گفتم، باعث می‌شود بدجوری احساس تنهایی کنی

هلیومش را ببرد بالای قبرستان محله‌اش و خودش را همان‌جا با گاز خفه کند شنیده‌اید؟ ظاهراً فهمیده بوده مردگان متعجب‌بشو نیستند.

البته غصه خوردن بی‌حاصل است، چون نمی‌توانم اوضاع را تغییر دهم، اما میزان خوشی هرچه بیشتر باشد، تمام که بشود جای خالی هولناک‌تری باقی می‌گذارد.

. عجیب است که حضور سایهٔ مرگ در همه‌جا حس می‌شود اما فرصت‌های بسیار کمی برای بحث و گفت‌وگوی عمومی در باب مرگ مهیا می‌شود

مشکل رؤیابافی این است که همیشه خیال می‌کنی می‌دانی زندگی دیگرت چگونه می‌شده. و زندگی دیگرت همیشه از زندگی فعلی‌ات بهتر است.

مرگ ناگهانی تمام مقدمات ناخوشایند مرگ آرام را از بین می‌برد، اما به گمانم چیزهایی که تا ابد مسکوت باقی می‌مانند ندامت اسفناکی را در پی دارند. مرگ آرام، مثل مرگ من، مزیتی دارد. زمان زیادی داری تا حرف بزنی، تا از احساست به بقیه بگویی، تا بکوشی همه‌چیز را درک کنی؛ زندگی‌ای را که هم برای خودت و هم بازماندگان به پایان راهش نزدیک شده درک کنی.

وقتی داری می‌میری، حتی نسبت به غمگین‌ترین خاطره‌هایت هم تعلق‌خاطر پیدا می‌کنی، گویی خوشی محدود به اوقات خوش نیست، بلکه همچون کلافی نخ طلایی به تمام روزهای زندگی‌ات تنیده شده.

غم و غصه‌ها می‌تونن تلنبار بشن. فقدان‌های ناچیز می‌تونن دونه‌دونه روی هم جمع شن.

«احمقانه است که کُل زندگی مبارزه کنیم و نگران باشیم و کارهایی را که دوست نداریم انجام دهیم؛ هر چه نباشد، زندگی شبیه یک رؤیاست، خیلی کوتاه و ناپایدار.»

همه همین حرف‌ها را می‌زنند. اینکه خیلی ناگهانی بود، اینکه فکرش را هم نمی‌کردند؛ این حرف‌ها به ما یادآوری می‌کند که چقدر زندگی ناپایدار است.

عجیب است که حضور سایهٔ مرگ در همه‌جا حس می‌شود اما فرصت‌های بسیار کمی برای بحث و گفت‌وگوی عمومی در باب مرگ مهیا می‌شود

عجیب است که حضور سایهٔ مرگ در همه‌جا حس می‌شود اما فرصت‌های بسیار کمی برای بحث و گفت‌وگوی عمومی در باب مرگ مهیا می‌شود