بریده‌هایی از کتاب درآمدی بر تاریخ فراماسونری در ایران

دو حرف عربی «ک» و «ن» واژه کون، به ترتیب سمبل یک گونیا و پرگار هستند. بنابراین استنتاج می‌شود که همه پیامبران، مبلّغ فراماسونری بوده‌اند و «بیت العتیق» یا «کعبه» (قرآن، سوره ۲۲، آیه ۲۹) که توسط ابراهیم پیغمبر (ع) در «مکّه» ساخته شده، در واقع، چیزی جز یک لژ ماسونی نبوده است و دوازده امام مذهب شیعه نیز آیین ماسونی را ازحضرت محمّد (ص) به ارث برده‌اند و مفهوم واقعی اصطلاح اهل البیت در واقع، همان اعضای لژ است.

پیوند برادری این ماسون‌ها در درون خودشان، ناگسستنی بود. در مواقع مخمصه و تنگی، به داد همدیگر می‌رسیدند و اختاپوس‌وار چنگ به مقامات دولتی می‌انداختند و در این رهگذر، حلقه برادری و برابری خود را تنگ‌تر کرده، غیر خود را در مقامات حسّاس مملکتی راه نمی‌دادند

فراماسون‌ها جز به مطامع لژ مادرشهر خود، به چیز دیگری فکر نمی‌کردند. چیزی که برای اینان مطرح نبود، مملکت و استقلال و تمامیت ارضی آن بود.

پادویی، پااندازی، دروغ‌زنی و سست عنصری از خصایص اصلی این طبقه به شمار می‌رفت؛

از دوره مشروطیت به بعد، چرخ‌های مملکت در دست اینها بود. اینها بودند که تحت نفوذ سیاست‌مداران انگلیسی در ایران که بیشترشان وابسته به سازمان فراماسونری «انگلیس» بودند، کارهای مملکت را می‌چرخاندند؛

ایدئولوژی اینها، جهان‌وطنی بود. آنها نه به وطن خود؛ بلکه به وطن جهانی خود که همان لژ مادرشهرشان باشد، فکر می‌کردند.

بی‌وطنی مهره اصلی تبلیغات را تشکیل می‌داد. ماسون‌ها در عین حال، مشوّق نوعی ملّی‌گرایی توخالی و بی‌اساس بودند که در عمل، چیزی جز وابستگی ملّی به دنبال نداشت.

سرکوب سیاسی از شگردهای اینها به شمار می‌رفت.

اگر عضو فراماسونری باشند، با اینکه وضع سیاسی تغییر کرده، شغل خود را حفظ خواهند نمود یا با کمک فراماسونرها شغل دیگر با همان درآمد، به آنها واگذار خواهد شد؛

اکثر این ماسون‌ها نوکیسه‌گان و تحصیل‌کردگان کشورهای اروپایی بودند که با پول بیت‌المال مردم این مملکت، راهی کشورهای خارجی می‌شدند و ضمن چپاول ثروت وطن، سر در پای معماران بزرگ خود می‌نهادند و کمر به خدمت آنها می‌بستند

گروه سوم، مردمی هستند میانه این دو گروه، یعنی کسانی که دعوی دانش و برتری دارند و اندکی هم در پی دانش می‌روند و تنها به برتری ظاهری، به اندازه‌ای که مردم پی به باطن خبیث و پستشان نبرند، قناعت می‌کنند و دانش را برای تأمین منافع و زندگی عادّی خود و التذاذ جهانی و به عبارت دیگر، سورچرانی و شکم خوارگی... می‌خواهند و مطلق این گروه خراج جامعه انسانی و سرچشمه همه بدبختی‌ها و تیره روزی‌ها هستند.

فراماسون‌ها در تمام کشورها آتش افروخته‌اند. خرابی و انهدام را تحت لوای آزادی و برابری اشاعه داده‌اند. مقرّرات ورود به این آیین، طوری است که اراده تازه وارد از او گرفته می‌شود و به صورت آلتی بی‌اراده در دست بنّایان اعظم در می‌آید که مجبور است طبق فرامین و دستورات رفتار نماید و راه برگشت هم ندارد.

سیاست زدایی جامعه و در نهایت، عقیم و بی‌بار کردن آن، به نفع کشورهای مسلّط، طرح و نقشه دیرینه اینان است.

به طور کلّی، نهاد ماسونری و فراماسون‌ها در «ایران»، دارای ویژگی‌های زیر هستند: ۱. اکثر اینان از طبقات مرفّه و بالای جامعه بودند، از درباریان فاسد شکم‌باره گرفته تا عناصر خانواده‌های سنّتی، از زمین‌داران عمده و خرده‌پا گرفته تا رؤسا و خان‌های عشایر و اعضای خاندان آنها در میان ماسون‌های ایرانی به چشم می‌خوردند. از دوره مشروطیت به بعد، چرخ‌های مملکت در دست اینها بود. اینها بودند که تحت نفوذ سیاست‌مداران انگلیسی در ایران که بیشترشان وابسته به سازمان فراماسونری «انگلیس» بودند، کارهای مملکت را می‌چرخاندند؛

سازمان فراماسونری اسکاتلندی و انگلیسی از اوّل مشروطیت تا به حال، تقریباً تمام امور سیاسی «ایران» را تا آنجا که توانسته به نفع بیگانگان اداره کرده است. این سازمان در شهرهای «شیراز»، «آبادان» و «تهران» لژ دایر کرده و عدّه‌ای از آمریکایی‌ها، انگلیسی‌ها، یهودیان، زرتشتیان، ارامنه و ایرانیان مسلمان در آن، عضویت دارند.

اثر دوم، اثر قطوری است در سه جلد و بیش از دو هزار صفحه، با عنوان «فراموشخانه و فراماسونری در ایران»، نوشته اسماعیل رائین. کتاب رائین ثمره چندین سال مطالعه و تحقیق بوده و حاوی اطّلاعات جدید بیشماری، به ویژه در زمینه ماسونری ایران در قرن حاضر است. متأسّفانه در جای جای این کتاب، خبری از نقّادی نیست و مضمون اصلی آن به کرّات، تحت تأثیر توده‌ای از مواد قرار گرفته است.

برابری و برادری و آزادی‌ای که برایش سینه چاک می‌دهند، در نظرشان، عملاً لفظ بی‌معنا و بی‌مسمّایی است و آنچه که برای آنان مطرح است، بقا و دوام خودشان است و بس.

ارزش‌های تحمیلی اینها بر جامعه، سست عنصری، آسیب پذیری، شارلاتانی و روی هم اندازی به ارمغان می‌آورد.

واپس‌گرایی، محافظه کاری و سنّت پرستی، بازتابی از عقاید فراماسون‌ها است.

عنصر سرسپردگی و سر نهی، از ویژگی‌های بارز اینها بود که در نهایت، سر از لژهای ممالک امپریالیستی درمی‌آوردند و در ایران، هدفی جز منافع شخصی خود و تالان (غارت و تاراج) منابع آن نداشتند؛