بریده‌هایی از کتاب شواهد

در پارک‌ها تاب هم بود، اما چون ممکن بود باد دامن‌هایمان را پس بزند و پاهایمان در معرض دید قرار بگیرد، نباید به انجام چنین کار وقیحانه‌ای فکر می‌کردیم. فقط پسرها می‌توانستند طعم این آزادی را بچشند؛ فقط آن‌ها می‌توانستند روی تاب اوج بگیرند و فروبیایند. فقط آن‌ها اجازه داشتند در آسمان پربکشند. حتی تا به امروز هم سوار تاب نشده‌ام. هنوز هم تاب‌سواری یکی از آرزوهایم است.

با لحنی آرامش‌بخش می‌گفت: «همهٔ مردها اون‌طوری نیستن، دخترها. مردانِ بهتر شخصیتی ممتاز دارن. بعضی‌ها از سر شرافت خویشتن‌دارن. وقتی ازدواج کنین، همه‌چیز براتون طور دیگه‌ای می‌شه، و هیچ هم ترسناک نیست.» خودش در این مورد تجربه‌ای نداشت، چون عمه‌ها ازدواج نمی‌کردند.

اثر آلوده و خونین انگشتِ گذشتگان باید پاک شود تا برای نسلِ اخلاقاً پاکی که به قطع عن‌قریب از راه خواهد رسید، فضای پاک و کافی باز شود.

فقط مرده‌ها تندیس دارند، اما برای من‌یکی در عین زنده بودنم یکی ساخته‌اند. زنده‌زنده سنگ شده‌ام.

دانش قدرت است، به خصوص دانشی که مایهٔ رسوایی‌ست.

ملانی با وجود همهٔ کارهایی که برایم می‌کرد، بوی غریبی داشت، بوی صابونِ گلِ مهمانی را می‌داد که در خانه‌ای بیگانه دیده بودمش. منظورم این است که برای من بوی مادرم را نمی‌داد.

ممکن است آدم از مرده‌ها عصبانی شود، اما دیگر هرگز نمی‌شود در بارهٔ کاری که کرده‌اند با آن‌ها صحبت کرد؛

پایان من آغاز من است، جمله‌ای که زمانی کسی گفته. او چه‌کسی بود؟ مری، ملکهٔ اسکات‌ها، به شرط آن‌که تاریخ دروغ نگوید. شعار او، با ققنوسی که از خاکسترش برمی‌خیزد، روی پرده‌ای بر دیوار ظریف‌دوزی شده است. چه ظریف‌دوزهای خارق‌العاده‌ای هستند این زن‌ها.

حقیقت ممکن است برای کسانی که قرار نیست از آن آگاه شوند بسیار گران تمام شود.

کسب توانایی خواندن و نوشتن به معنای رسیدن به جواب همهٔ سؤال‌ها نبود، بلکه به سؤالات دیگری ختم می‌شد، و بعد به سؤالات دیگر.