بریده‌هایی از کتاب کلاغ سرخ

آن چیزی که نمی‌بینی همیشه وحشتناک‌تر از آن چیزی است که می‌بینی.

دوربینم روی میزِ کنار تخت بود؛ بند بنفشش ساییده شده و منظره‌یابش تَرک برداشته بود. آسیب دیده، بود اما خراب نشده بود. تغییر کرده بود، اما از بین نرفته بود. یک‌جور‌هایی مثل من. کمی خاص‌تر. و کمی عجیب‌تر. نمی‌شد گفت کاملاً زنده، اما بی‌شک... یعنی یک نفر می‌تواند بمیرد اما آخرِ کار مُرده نماند؟ اگر از آن دنیا برگردد، می‌شود بهش گفت زنده؟

شاید این سه‌تا موضوع، یعنی عکس و زمان و مکان به نظر بی‌ربط بیایند، اما قول می‌دهم که همه‌شان مهم‌اند. مثل تار‌ و ‌پود ‌پارچه.

بعضی وقت‌ها واقعاً بهتر است که ندانی.

آخرش، آن چیزی که نمی‌بینی همیشه وحشتناک‌تر از آن چیزی است که می‌بینی.

انگار زندگی‌ام تا حالا به اندازه‌ی کافی عجیب‌و‌غریب نبوده. اما مثل این‌که قرار است از این هم عجیب‌تر شود.

دنیا همیشه در حال تغییر است، در هر ثانیه از هر روز و هر چیزی که در آن است، تغییر می‌کند. یعنی شمایی که الان هستید با شمایی که شروع به خواندن این جمله کرده‌اید، فرق می‌کند. عجیب است، نه؟ و خاطره‌های ما هم تغییر می‌کند

آن چیزی که نمی‌بینی همیشه وحشتناک‌تر از آن چیزی است که می‌بینی.

«پا جای پای مُردگان شهر بگذارید!»

اشباح همه جا هستند. مثلاً توی صف نان در مغازه‌ی خوار‌و‌بار‌فروشی‌ یا وسط باغ مادر‌بزرگتان یا حتی روی صندلی جلویی‌تان توی اتوبوس.

با اشتیاقِ کسی که بهش وعده‌ی کیک داده‌اند نه جنازه، جست‌و‌خیز‌کنان دور می‌شود.

تا وقتی چیزی اتفاق نیفتاده، نمی‌توانیم بهش بگوییم اتفاق، وقتی هم که اتفاق افتاد، خب دیگر اتفاقی است که افتاده.

ا وقتی چیزی اتفاق نیفتاده، نمی‌توانیم بهش بگوییم اتفاق، وقتی هم که اتفاق افتاد، خب دیگر اتفاقی است که افتاده.

پا‌هایم می‌گویند پشت سرت را نگاه کن. دست‌هایم می‌گویند از این‌‌ طرف‌ برو. قلبم می‌گوید دنبال من بیا. اما این‌جا، توی پرده به هیچ‌کدامشان اعتماد ندارم.

شاید عجیب باشد، اما مامان یک‌جور‌هایی از وجود جیکوب خبر دارد. زیاد نمی‌شود با بهترین دوستت که نامرئی هم هست صحبت کنی و مجبور نباشی توضیح بدهی داری با کی حرف می‌زنی.

این کارِ پدر و مادر‌ها آدم را گیج می‌کند. بعضی غذا‌ها باید برای دادن خبر‌های خوب باشد و بعضی غذا‌ها هم برای خبر‌های بد. این‌طوری می‌فهمی چه بلایی می‌خواهد سرت بیاید.