بریده‌هایی از کتاب کبوترهای وحشی

یک لحظه مکث کنید. هوای اطرافِ این لحظه را حس کنید. فشارش بدهید و بفهمید که واقعاً وجود دارد. فوتش کنید و ببینید که دانه‌هایش توی باد بلند می‌شوند. پرواز کردنش را نگاه کنید.

اما کم‌کم داشتم یاد می‌گرفتم که وقتی چیزی را می‌فهمی، به این معنی نیست که درکش می‌کنی.

موقعی که تو یوزپلنگ رو می‌بینی، حداقل نیم‌ساعته که دنبالت اومده.»

حتی به نظرم از کبوترهای وحشی که این‌قدر زیاد هستند هم نباید یکی کم بشود. به نظرم زمین باید زنده و هیجان‌انگیز باشد. بگذار آسمان پُر شود از بال‌ها، منقارها، قلب‌های تپنده و ماهیچه‌های قوی پرنده‌ها. بگذار پُر سر و صدا باشد. بگذار همه‌جا را کثیف کنند. و بعد،‌ بگذار من جای مخصوصم را پیدا کنم. بگذار حسِ بودن در کنارِ موجودات زندهٔ دیگرِ زمین را تجربه کنم. بگذار چرخیدن را یاد بگیرم.

انگار سال ۱۸۷۱ تصمیم قطعی گرفته بود که مرا از نو بسازد. همین کار را هم کرد. ۱۸۷۱ همهٔ ما را از نو ساخت. در حالی که مدام نامه می‌فرستادیم و نامه می‌گرفتیم، کم‌کم فهمیدیم ۱۸۷۱ سالی است که هرگز نمی‌توانیم فراموشش کنیم.

کلمهٔ «مُرده» آدم را می‌خشکاند و سرد می‌کند. حتی اگر خواهرت زنده و سالم باشد، این کلمه، بسیار غم‌انگیز است.

هرجا باشم یا هر کاری که بکنم. همیشه دوستت دارم.» پلک زدم. گیج شده بودم. «می‌دونم. منم دوستت دارم.»

«تو سیزده سالته. باید زبونت رو نگه داری.»

کاری برای انجام‌دادن نبود. هیچ‌چیز، هیچ‌کس، هیچ...

کم‌کم داشتم یاد می‌گرفتم که وقتی چیزی را می‌فهمی، به این معنی نیست که درکش می‌کنی.

آن بهار، ریزش پرهای کبوترها مثل برگ‌ریزان پاییز بود. پرها همه‌جا بودند، توی همه‌چیز بودند. اما بین پر و برگ تفاوت‌هایی هست؛ پرها دوباره راهشان را به آسمان پیدا می‌کنند، اما برگ‌ها بعد از اینکه یک بار پرواز را تجربه کردند، با خشنودی روی زمین آرام می‌گیرند. آگاتا یک پر بود؟ همیشه سعی می‌کرد بالاتر و دورتر برود.

دیگر هیچ‌چیز برایم «هدف» نیست. هیچ‌چیز «فقط یک پرندهٔ ناقابل» نیست. کم‌شدنِ هیچ‌کدام از موجوداتِ دنیا لذتی برایم ندارد. نه کم‌شدنِ پدرها نه کم‌شدنِ پدربزرگ‌ها، نه کم‌شدن خواهرها. نه کم‌شدنِ یوزپلنگ‌ها (هرچند ترجیح می‌دهم فاصله‌شان را با من حفظ کنند)، نه کم‌شدنِ آقای گارو یا کلاه‌لبه‌دار. و نه حتی کسانی که از آتش‌سوزی جان سالم به در بُرده بودند؛ هرچند اتاق نشیمنمان در تصرفِ آنها بود. حتی به نظرم از کبوترهای وحشی که این‌قدر زیاد هستند هم نباید یکی کم بشود. به نظرم زمین باید زنده و هیجان‌انگیز باشد. بگذار آسمان پُر شود از بال‌ها، منقارها، قلب‌های تپنده و ماهیچه‌های قوی پرنده‌ها. بگذار پُر سر و صدا باشد. بگذار همه‌جا را کثیف کنند. و بعد،‌ بگذار من جای مخصوصم را پیدا کنم. بگذار حسِ بودن در کنارِ موجودات زندهٔ دیگرِ زمین را تجربه کنم. بگذار چرخیدن را یاد بگیرم.

زندگی‌کردن با شک و تردید مثل این است که توی کفشت سنگ رفته باشد. اگر نتوانی سنگ را دربیاوری، باید یاد بگیری چه‌جوری با وجود سنگ راه بروی. هیچ راه دیگری وجود ندارد.

تا به حال بُراده‌های آهن را دیده‌اید که دورِ آهنربا دایره می‌زنند؟ این صحنه هم شبیه همان بود. با این تفاوت که تودهٔ سیاه، مثل آهن بی‌جان نبود. می‌چرخید، نبض داشت، از پَر ساخته شده بود، می‌تپید و ریه‌هایش پر از هوا بود.

ترس برم داشت. زانوهایم شروع به لرزیدن کردند. بدنم خیلی زود از زانوهایم پیروی کرد. بعد، گوش‌هایم پر از صدا شدند و دیگر جز صدای هیس چیزی نمی‌شنیدم. هیس، هیس، هیس.

به نظرم از کبوترهای وحشی که این‌قدر زیاد هستند هم نباید یکی کم بشود. به نظرم زمین باید زنده و هیجان‌انگیز باشد. بگذار آسمان پُر شود از بال‌ها، منقارها، قلب‌های تپنده و ماهیچه‌های قوی پرنده‌ها. بگذار پُر سر و صدا باشد. بگذار همه‌جا را کثیف کنند. و بعد،‌ بگذار من جای مخصوصم را پیدا کنم. بگذار حسِ بودن در کنارِ موجودات زندهٔ دیگرِ زمین را تجربه کنم. بگذار چرخیدن را یاد بگیرم.

تو همیشه یه چیزی رو می‌کُشی. نمی‌فهمم چه‌جوری می‌تونی این‌قدر مطمئن جونِ یه موجود زنده رو بگیری.

زندگی‌کردن با شک و تردید مثل این است که توی کفشت سنگ رفته باشد. اگر نتوانی سنگ را دربیاوری، باید یاد بگیری چه‌جوری با وجود سنگ راه بروی. هیچ راه دیگری وجود ندارد.

. این حرف بدجوری درد داشت

اگر مطمئن بودم که مرگ فقط شمعی است که خاموش می‌شود، اگر مطمئن بودم مرگ یک‌جور فراموشی بی‌پایان است، خیالم راحت می‌شد. اما حالا اینجا بودم... توی این دشت، با یک تفنگ. دو مرد بدجنس در اردوگاهمان بودند، هر دو مسلح. بیلی را بسته بودند و شکنجه می‌کردند.