بریده‌هایی از کتاب رابعه، رباعی، باران

ای کاش فقط کمی مسلمان باشیم شکل متفاوتی از انسان باشیم امروز برایمان همین حد کافی است در دست گرسنه تکه‌ای نان باشیم

تقصیر دلم نیست اگر غمگین است چندی است که حتی به خودش بدبین است هرجا که نگاه می‌کند دیوار است تنهایی من عجیب دل‌چرکین است

آینده، گذشته، بی توام بی‌معناست انگار همیشه با تو دنیا دنیاست درجا زده‌اند عقربک‌ها رویت هر لحظه هزار نیش طاقت‌فرساست

پاییز شدم که فصل دلتنگی‌هاست اما تو بهاری که سراسر زیباست یک سال قشنگیم تو و من با هم هرچند خدا، جدا جدا ما را خواست

لب بسته‌ام و نمی‌گذارم حرفی... با حرص اگر لب بفشارم حرفی... دلگیر نشو اضافه ساکت هستم تو حرف نداری که ندارم حرفی

هر چند خدای مرد بودن هستی و عاشق بی‌بدیل این زن هستی تو یک من نصفه‌نیمه هستی بی من اما تو، تو هر دو نیمۀ من هستی

سیبم که زمین جاذبه‌بارانم کرد آن جنگل سبزم که بیابانم کرد زیر سر اوست ـ عشق را می‌گویم ـ می‌گفت بهار است و زمستانم کرد

غمگین وسط سکوت و بی‌رؤیایی می‌خواند برای کودکش لالایی خواباند مرا ولی خودش بیدار است دلسوز تر از مادر من، تنهایی

قربانی تاریخ غرورت هستم در فاصله‌ها خط عبورت هستم این عصر هنوز در جهالت باقی است من دخترک زنده‌به‌گورت هستم

وقتی که قلم به دست دشمن باشد گویند به زن ضعیفه... اصلاً، باشد خوش باش که مرد ابتدا هستی یافت تا چرک‌نویس خلقت زن باشد

عشق تو شبیه کرم شب‌تابی بود از دور فقط درخششی زیبا داشت