بریده‌هایی از کتاب فرار از کتابخانه آقای لمونچلو

«هیچ‌وقت از یه هویج پخته برای بستن درِ خونه‌ت استفاده نکن!»

«اون‌قدر که بفهمم تا وقتی یه نفر دیگه برنده نشده، نباید از بازی بیرون رفت.»

«در کتابخانه می‌توانید برای تمام مراحل زندگی خود، یک دوست پیدا کنید.

«کدام کار است که وقتی آن را یاد بگیری، تا ابد آزاد خواهی بود؟»

برنده، همه‌چیز را مال خودش می‌کرد. بازنده، همه‌چیز را می‌باخت.

از تو می‌پرسم چارلز: می‌خوای خودتم از گروهت استعفا بدی و به گروه کایل بپیوندی؟» «ببخشید؟» «همه برای یکی و یکی برای همه.» «قربان، با همهٔ احترامی که براتون قائلم، شاید این کار برای اون سه‌تا تفنگدارِ ساختگیِ توی کتاب مناسب باشه، اما برای من نه. دنیای واقعی این‌جوری نمی‌چرخه. اینجا هر کسی فقط برای خودشه. اگه قرار باشه همه برنده بشن، دیگه جایزه به چه دردی می‌خوره؟

به‌جز یه کتابخونه، هیچ جایی نیست که دلم بخواد اونجا باشم. دوست دارم اطرافم پُر از کتاب باشه... البته، مگه اینکه بتونم روی پُلی باشم که به تِرابیتیا می‌ره.

این چیزی نیست که به نظر می‌رسه

دقیقاً چرا داری پیشنهاد می‌دی که زُل بزنیم به سقف و گردنمون درد بگیره؟

این یه اشتباه بزرگه که قبل از داشتن اطلاعات کافی، بخوای درمورد چیزی نظریه داشته باشی

ذهن هر زنی، قلمرو پادشاهی اونه. عاقلانه بهش حکومت کن دختر

آکیمی گفت: «بیستم فوریهٔ ۲۰۱۵! زودباش بگو تو اون تاریخ چه اتفاقی افتاده؟» کایل گفت: «کسی نمی‌دونه، چون هنوز به اون تاریخ نرسیدیم!»

این مقالهٔ مسخره باید جواب مسخرهٔ سؤال منو می‌داد، اما نویسندهٔ مسخره‌ش چیزایی که باید می‌نوشته رو اینجا ننوشته

«آدم‌های احمق!»؛ این نظر چارلز درمورد افراد احساساتی مانند کایل بود. کافی بود کسی به دردسر بیفتد؛ او حاضر بود به جای بردن مسابقه، برود تا آن فرد را نجات بدهد. چه آدم قابل ترحمی!

انگار تماشای یک آدم واقعی که جدّی‌جدّی در حالِ به خطر انداختن جان خودش بود، برای سیرا هیجان‌انگیزتر از کتاب‌خواندن بود.

فهمید که بازیِ پشت درهای بستهٔ کتابخانه تمام شده، اما او و دوستانش هنوز هم پشت درهای بسته هستند.

ما هیچ‌وقت نمی‌بازیم، به‌جز اون وقتایی که برنده نمی‌شیم!

«اولین جایزهٔ امشب، کلید طلایی اتاق‌خواب خصوصی و بسیار لوکس آقای لمونچِلو در طبقهٔ سومه. کسی که برنده می‌شه، به جای خوابیدن توی کیسه‌خواب و روی زمین، روی یه تشک پَر می‌خوابه و به یه تلویزیون هفتادودو اینچی و یه کنسول بازی آخرین‌مدل دسترسی داره.»

ما اینجا کتابا رو داریم که مثل پنجره‌های ما به دنیاهایی هستن که حتی توی رویاهامون اونا رو ممکن نمی‌بینیم

پسری که حرف همیشگی من رو ثابت کرد: توی همهٔ بازی‌ها، تا آخرین لحظه شانس بردن وجود داره