بریده‌هایی از کتاب زندگی من در پیراهن سرخ و سفید

این در اصل نخستین خاطرهٔ من است؛ دارم بازی تیم‌مان را تماشا می‌کنم، فاصله‌ام را با زمین بازی حفظ می‌کنم، با ایمان و امید در حال تماشای بازی هستم، کتاب دعایی به دست دارم و برای پیروزی به نیایش مشغولم. پنج یا شش سال دارم. به‌رغم سن‌وسال کم، آیا دلیل دعا خواندنم این بود که ما به هیچ‌وجه خوب نبودیم و معجزه و امدادی الهی لازم بود تا ما را فاتح بازی کند؟ آیا با وجود سن پایین و رؤیاهای محال، می‌دانستم فوتبال تنها مذهب من خواهد شد؟ می‌دانستم تنها امید من بردن رقابت، پیروزی، بازیِ زیبا و باشکوه خواهد شد؟ آیا از همان زمان، تمایلی شدید به پیروزی داشتم؟ سال‌ها بعد، بازیکنان خوب و آماده را برای پیروزی جایگزین کتاب دعا کردم؛ عقل به جای ایمان.

وقتی می‌روید باید واقعاً بروید.

بردن به هر قیمتی، چیزی است که هرگز برای من رخ نمی‌دهد، عملی است که هرگز به آن دست نخواهم زد.

برای من مربی شخصی است که می‌داند چه می‌خواهند، بینشی واضح دارد، استراتژی دارد. و قادر است آن را به وضوح بیان کند. می‌تواند ایده‌هایش را عملی می‌کند و بازیکنانش را به حمایت از برنامه‌هایِ خود وا دارد. بنابراین باید پیام‌رسان خوبی باشد. مربی شخصی است که می‌تواند استرس، قضاوت‌ها و فشار را مدیریت کند. خونسرد باقی می‌ماند، در موقعیت‌های دشوار قادر است گامی به پس بردارد و وضعیت را از بالا مشاهده کند. در برابر استرس با انفعال یا پرخاش واکنش نشان نمی‌دهد.

در موناکو زیباترین منظره مقابل چشمانم بود، اما اگر مسابقه‌ای را می‌باختم، چیزی نمی‌دیدم. در ژاپن، آپارتمانی راحت داشتم، اما پنجرهٔ اتاقم به روی یک دیوار باز می‌شد. آنجا هم چیزی نمی‌دیدم. با این حال اگر مسابقه‌ای را می‌بردم، دیوار شبیه زیباترین چشم‌انداز دنیا می‌شد.

چطور می‌توانم بهتر شوم؟ آیا از توانایی خود کامل استفاده می‌کنم؟ چه کاری می‌توانم انجام دهم تا بهتر شوم؟ این مشخصات بی‌شک کلیدِ هر موفقیتی هستند.

روستا بود. همین‌جا رفاقت‌شان شکل می‌گرفت یا ماجراهای عاشقانه‌شان آغاز می‌شد، همین‌جا بود که کار می‌کردند و کودکان‌شان بزرگ می‌شدند. در این جهان کوچک و بسته، ما بچه‌ها آزاد بودیم، هیچ ترسی نداشتیم، به همدیگر اعتماد داشتیم. هر وقت کار احمقانه یا اشتباهی از ما سر می‌زد، دهان به دهان می‌چرخید و فوراً تنبیه می‌شدیم. مذهب، فهمی کاملاً شفاف از درستی، اخلاق و حقیقت به ما بخشیده بود

شک ندارم تمام زندگی‌ها ناکامل هستند اما من هنوز کارهای زیادی برای انجام‌دادن دارم

نکتهٔ مهم این است که روح کودکی خودتان را حفظ کنید و هرگز رؤیاهای خود را از پیش چشم‌تان دور نکنید: اینکه چه هستند، اینکه برای تحقق آن‌ها به چه نیاز دارید (توانایی‌ها، ابزارها)؛ افکار منفی را که ممکن است شما را از رسیدن به رؤیاهایتان بازدارند کنار بزنید و مهم‌تر از همه تعهد کامل داشته باشید.

من با هیچ شروع کردم، بدون خرج هیچ پولی، برای خرید و مذاکرهٔ قیمت تک‌تک توپ‌های فوتبال خودم تنها سفر می‌کردم، شبِ قبل از مسابقه، هنگام سفر با تیمم در تخت‌های ناهموار کوپه‌های درجه‌دو در قطارهای شبانه می‌خوابیدم. بعدها که غرقِ زندگی با فوتبال شدم، در هتل‌های مجلل اقامت کردم و با جت شخصی سفر می‌کردم. ظاهر ماجرا عوض شده است اما در باطن، آنچه به راستی خواب شب یا سفر را دلپذیر و راحت می‌کند، بردنِ مسابقه است.