بریده‌هایی از کتاب پادشهر

یاران همه رفتند، ولی باکی نیست از دست نداده‌ایم تنهایی را

عمری که گذشت، با تو بودیم ای خواب! آن شب که برادرت بیاید چه کنیم؟

بشکن دل خسته را ولی آهسته

جز رنج، چه بود سهمت از این‌همه عشق؟ مظلوم‌ترین عاشق دنیا، مادر!

تا کی به هوای فتح دنیا باشم؟ کافی‌ست خدا! چقدر اینجا باشم؟ تنهایی اگر که با تو بودن باشد می‌خواهم از این به بعد تنها باشم

بی‌مهری انسان معاصر در توست تنهایی انسان نخستین در من

ما وقف غمیم، صحبت از یک‌دم نیست

لا حول و لا قوة الا بالله لا حول و لا قوة الا بالله لا حول و لا قوة الا بالله لا حول و لا قوة الا بالله

اینجا دل سفره‌ها پر از نان و زر است آن‌جا جگر گرسنه‌ها شعله‌ور است ای وای بر این شهر که در غربت آن همسایه ز همسایه‌ی خود بی‌خبر است

دلبسته به سکّه‌های قلّک بودیم دنبال بهانه‌های کوچک بودیم رؤیای بزرگ‌ترشدن خوب نبود ای کاش تمام عمر کودک بودیم

از بازی روزگار، حیران شده‌ایم در هاله‌ای از دریغ، پنهان شده‌ایم با این همه آرزوی دیرین در دل آسایشگاه سالمندان شده‌ایم

بیهوده ترک نخورده لبهای کویر لبهای حسین بن علی را دیده‌ست

ما وقف غمیم، صحبت از یک‌دم نیست این غم زیباست، هرچه خواهد غم نیست

بی‌مهری انسان معاصر در توست تنهایی انسان نخستین در من

یک نیمه‌‌ی من شعور افلاطون است یک نیمه‌‌ی دیگرم دل مجنون است من بر لب تیغ راه رفتم یک عمر این رنگ حنا نیست به پایم، خون است

یک عمر تماشای جدایی سخت است

از مِهر نبرده‌ای نصیبی، ای شب! داری به گلو بغض عجیبی، ای شب! وقتی که تو می‌رسی، همه می‌خوابند بدجور میان ما غریبی، ای شب!

رفتی و به جایی نرسیدیم ای عمر! یک لحظه‌ی خوش نیافریدیم ای عمر! ما بر لب جوی هم نشستیم ولی هرگز گذر تو را ندیدیم ای عمر!

گفتی به چه دلخوشی؟ سؤالت خوب است گفتی که غریب... احتمالت خوب است از شهر، دلم گرفته... برخواهم گشت ای تنهایی! سلام! حالت خوب است؟

بی‌مهری انسان معاصر در توست تنهایی انسان نخستین در من