بریده‌هایی از کتاب آداب برخورد با افراد دارای معلولیت

«ببخشید، ولی فکر می‌کنم روی صندلی من نشسته‌اید.»

همیشه به جای اینکه بگویید «معلول» یا «قربانی» یا «ناتوان» بگویید «فرد دارای معلولیت». هم‌چنین به فردی که دچار فلج مغزی شده یا فرد مبتلا به صرع نگویید «مصروع» یا «فلج». استفاده از کلمات «ناشنوا» یا «نابینا» اشکالی ندارد ولی از کلمات «معلول» یا «چلاق» استفاده نکنید. کسی که در صندلی چرخ‌دار می‌نشیند درواقع فردی است که «از صندلی چرخ‌دار استفاده می‌کند»، نه کسی که «به صندلی چرخ‌دار محدود شده» یا «گرفتار صندلی چرخ‌دار» است، که هر دو عبارت با استقلالی که این صندلی به فرد می‌دهد متناقض است. هم‌چنین کسانی که از طریق زبان اشاره ارتباط برقرار می‌کنند هم واژهٔ «ناشنوا» را به «معلول شنیداری» ترجیح می‌دهند.

خوب است به دنبال آن اضافه کنید: «عجله‌ای هم ندارم». شما از این طریق نشان می‌دهید: برای استقلال فرد احترام قائل هستید. درصورت نیاز در دسترس قرار دارید. به فرد فشار نمی‌آورید که عجله کند و زودتر از سر راهتان کنار برود.

کسانی که از طریق زبان اشاره ارتباط برقرار می‌کنند هم واژهٔ «ناشنوا» را به «معلول شنیداری» ترجیح می‌دهند.

همیشه به جای اینکه بگویید «معلول» یا «قربانی» یا «ناتوان» بگویید «فرد دارای معلولیت». هم‌چنین به فردی که دچار فلج مغزی شده یا فرد مبتلا به صرع نگویید «مصروع» یا «فلج». استفاده از کلمات «ناشنوا» یا «نابینا» اشکالی ندارد ولی از کلمات «معلول» یا «چلاق» استفاده نکنید. کسی که در صندلی چرخ‌دار می‌نشیند درواقع فردی است که «از صندلی چرخ‌دار استفاده می‌کند»، نه کسی که «به صندلی چرخ‌دار محدود شده» یا «گرفتار صندلی چرخ‌دار» است، که هر دو عبارت با استقلالی که این صندلی به فرد می‌دهد متناقض است. هم‌چنین کسانی که از طریق زبان اشاره ارتباط برقرار می‌کنند هم واژهٔ «ناشنوا» را به «معلول شنیداری» ترجیح می‌دهند.