بریده‌هایی از کتاب سیرک میراندا

بعضی‌ها اونقدر شجاع نیستن که بتونن خاص بودنشون رو درک کنن و بعضی‌ها ممکنه توی کل زندگیشون در این مورد اشتباه کنن.

«چون وقتی به زور می‌خوای چیزی رو نگه داری، می‌شکنیش.»

لپ‌هایش گل انداخته بودند. «یه جور دستبند دوستیه. بنابراین مهم نیست عمه گرترودیس چقدر منو دور می‌بره، این‌جوری واقعاً از هم جدا نمی‌شیم.»

وقتی شاهد یک اتفاق جادویی هستید، مهم‌ترین چیز این است که آن را تشخیص دهید، چون ممکن است فرصت دوباره‌ای به شما داده نشود.

حتی اگر همه‌چیز زندگی‌ات به‌هم‌ریخته باشد، باز هم باید هر روز صبح از خواب بیدار شوی و به صدجور کار روزمرهٔ الکی برسی

جنگ خیلی بی‌سروصدا و غیرمنتظره تمام شده بود. انگار بین یک لحظه و لحظهٔ بعدش، مادران تمام سربازها نگاهی به ساعتشان انداخته بودند و به نظرشان آمده بود که بازی‌کردن پسرشان زیادی طول کشیده؛ کارِ خانه را ول کرده بودند و از در بیرون می‌آمدند تا پسرشان را صدا بزنند. هر مادری صدا می‌زد: «دِیوی! کلاوس! پی‌یِر! دست و صورتتون رو بشورید وقت شامه.» سربازها با هم دست می‌دادند و برای هم آرزوی موفقیت می‌کردند. بعد، می‌دویدند به طرف مادر یا زن و بچه‌هایشان.

هیچ وسیلهٔ جادویی به اندازهٔ بند کفش خانوادهٔ تاتل، کفرش را درنیاورده بود.

سیرک میراندا از آن جاهایی بود که حسابی سرت را گرم می‌کرد. افرایم تمام روز اول را با دویدن از این چادر به آن چادر و دیدن کمی از هر نمایش و آدم‌ها و حیوانات آنجا گذراند. چند مرد قوی‌هیکل دید که می‌توانستند هر کسی را نوک انگشتشان بلند کنند. شیرینی‌های جرقه‌ای خورد و آب‌میوه‌ای آبی‌رنگ نوشید که باعث شد نیم ساعت تمام اُپرا بخواند.