بریده‌هایی از کتاب سرینیتی ۲

کارهای امروز (بدون اولویت) - قصابی کردن دوستانم (طول زمانی: نامعلوم)

مالیک اضافه می‌کند: «رابطهٔ فریدن با کامپیوتر رو که می‌دونی. احتمالاً ذوق‌مرگ داره تو اینترنت می‌چرخه و دانلود می‌کنه و برنامه می‌نویسه و عشق دنیا رو می‌بره.»

آمبر مالیک را راضی می‌کند که از خیر جعبهٔ شادی بگذرد، ولی تا وقتی نرود توی قسمت بازی بچه کوچولوها و با آن‌ها بازی نکند رضایت نمی‌دهد از رستوران خارج شویم. همه‌چیز دارد خوب پیش می‌رود تا این‌که مالیک گیر می‌کند توی تونل سرسره و مجبور می‌شویم برویم به‌زور او را بیرون بکشیم.

اولین باری که آمبر جدید را با مویی کوتاه‌تر و تیره‌تر از توری می‌بینم آن‌قدر جا می‌خورم که یک لحظه بحرانی را که درگیرش هستیم یادم می‌رود. مالیک هنوز درست بیدار نشده و چشم‌هایش پف کرده. «خانم کامپانلا؟» آمبر بهش می‌پرد. «منم کودن. چه خبره؟»

مرحلهٔ بعدی رنگ است. گویا خانم کامپانلا مویش را رنگ نمی‌کند. اولش به نظر می‌رسد باید از واکس کفش استفاده کنیم ولی بعد وسایل رنگِ ریش پدر خانواده را پیدا می‌کنیم. بیست دقیقه بعد مادر آمبر هم نمی‌تواند او را بشناسد

به شیوهٔ اولِ من، کوله‌ای صورتی و پولک‌دار با طرح شاهدخت می‌رسد به مالیک. نمی‌توانم جلوی پوزخندم را بگیرم و آمبر علناً با صدای بلند می‌خندد؛ اتفاقی که زیاد نمی‌افتد. به‌زور بین خنده‌هایش می‌گوید: «بهت می‌آد. خیلی مردونه‌ست.»

«خیلی ببو گلابی‌ان. این‌جا نوشته ممکنه ده میلیون دلار برده باشن و اون‌ها حتی به خودشون زحمت ندادن بازش کنن.»

دیگر دلم نمی‌خواهد آمبر را بکشم. وقتی در حال فراری، به اندازهٔ کافی راه برای مردن هست. و یکی از بدترین‌هایش از بیخ گوشمان گذشت.

متوجه چیزی نمی‌شویم تا این‌که آمبر از درد فریاد می‌کشد؛ سه‌تایی‌مان افتاده‌ایم روی آمبر و او را محکم کوبیده‌ایم به دیواره‌ای آهنی که جانمان را نجات داد.

شاخه‌های کلفت‌تری هم هست که غلت می‌خورم سمت یکی‌شان و نزدیک است خودم را مثل کباب شیشلیک به سیخ بکشم. بعد سرم می‌خورد به یک چیز سفت. «آی!» صدای آمبر است. امیدوارم دردش آمده باشد.

توری می‌پرسد: «همه این‌جان؟» جواب می‌دهم: «با مایی یا با کرم‌های ابریشم؟» هر جا را که نگاه می‌کنی هستند؛ کرم‌هایی خزپوش.

به گمانم فکم ده سانتی‌متر آمده باشد جلو. «من قبول نمی‌کنم.» آمبر جلویم درمی‌آید و می‌گوید: «چیه؟ از چندتا شاخه می‌ترسی؟» حس می‌کنم صورتم داغ شده. «از شاخه‌ها نه. از حشره‌ها.» از تعجب دارد شاخ درمی‌آورد. «صبر کن ببینم... تو از حشره می‌ترسی؟ تو؟» «نمی‌ترسم. فقط ازشون خوشم نمی‌آد.

من و مالیک توی دوتا از اتاقک‌ها قایم می‌شویم و روی کاسهٔ توالت می‌ایستیم تا پاهایمان معلوم نشود. این‌شکلی اگر کسی خواست قبل از ورود آمبر از دستشویی استفاده کند، ما را نمی‌بیند. بدترین اتفاق ممکن این است که خانمی با دیدن دوتا پسر توی دستشویی زنانه دادوهوار راه بیندازد و طبقهٔ سوم را بگذارد روی سرش.

در یک غذاخوری صبحانهٔ بسیار ارزان‌قیمتی از نان تست و غلات می‌خوریم. چرا فقط چون فراری هستیم هر چیزی می‌خوریم باید ناسالم باشد؟ نمی‌شود قانون‌شکن‌ها سبزیجات دوست داشته باشند؟