بریده‌هایی از کتاب عادت خلاق

بزرگترین (و پردرآمدترین) ورزشکاران، مانند تایگر وودز و مایکل جوردن، سخت‌تر، طولانی‌تر و بهتر از سایر رقبای خود تمرین می‌کنند و علاوه بر این، «انضباط» را بر تمامی عناصر اصلی حرفهٔ خود تعمیم بخشیده‌اند.

توصیه می‌کنم با همان پشتکاری که مهارت‌هایتان را کسب کرده‌اید در محافظت‌شان نیز بکوشید. این پند بر عادتِ «تمرین هوشیارانه» تأکید دارد.

اعتمادبه‌نفس چیزی نیست که بتوان ادایش را درآورد! اعتمادبه‌نفس خصلتی است که باید صادقانه به دست آید و به مرور زمان تجدید قوا شود.

بدون مهارت، اعتمادبه‌نفسی هم نخواهد بود

شاید به نظرتان عجیب باشد ولی واقعیت این است که «شخصیت» یک مهارت است، مهارتی که با برگزیدن و توسعهٔ جوانب مختلف آن، قادر به جلب توجه سایرین و استمداد از آن‌ها در یادگیری و اصلاح فعالیت‌هایتان می‌شوید.

یاد بگیر که خودت انجامش بدی! این تنها راه کسب و توسعهٔ مهارت‌هاست

یوگی بِرا می‌گفت یک‌بار کریسمس به پدرم گفتم «من یه چوب بیسبال، یه دستکش و یه توپ می‌خوام!» و او به من جواب داد: «کدوم یکی از این سه تا رو می‌خوای؟». در واقع پدر یوگی ـ به عنوان یک پدر خوب‌ـ خواست در قالب این پاسخ به او بفهماند که «من نمی‌تونم همه چیز رو برات فراهم کنم، ولی اگه واقعاً تصمیمت رو برای بیسبال گرفتی، خودت راه فراهم کردن اون دو تای دیگه رو پیدا کن». واقعاً درس ارزشمندی است: یاد بگیر که خودت انجامش بدی! این تنها راه کسب و توسعهٔ مهارت‌هاست.

جان گریگوری دان، رمان‌نویس آمریکایی این‌گونه از سختی‌های رمان نوشتن می‌گوید: این‌که کسی چندین کتاب نوشته باشد، هرگز بدین معنا نیست که نوشتن کتاب بعدی کار راحتی برایش باشد. هر کتابی در حقیقت یک لوح نانوشته است. از هر کتابی به کتاب دیگر چگونگی ورود و خروج شخصیت‌ها به داستان را فراموش می‌کنم؛ مهارتی که هرگز به ذهن یک فرد غیرنویسنده خطور هم نمی‌کند).

باید دانست که اجرای مستمر تکنیک‌های فوق‌العادهٔ یک شغل نیز هرگز به معنای خلاق بودن در آن نیست.

مهارت پلی است که فاصلهٔ بین تصور ذهنی و اقدام را پُر می‌کند

هر چند می‌دانم که دنیای بی‌نقص وجودِ خارجی ندارد ولی می‌توان آن را به عنوان یک هدف متعالی در زندگی در نظر گرفت.

«اگر یک فرد بداند که به زودی به دار آویخته می‌شود، ذهنش به طرز شگفت‌انگیزی متمرکز خواهد شد».

به ازای هر انسانی که پول موجب توانمندی و رشدش می‌شود، انسانی هم وجود دارد که از پول چیزی جز تنبلی و خودبینی عایدش نمی‌شود.

غالباً تعادل پایداری بین تقاضا و موجودی اتفاق نمی‌افتد، همیشه هزینه و درآمد نامتوازن‌اند و همیشه یکی از دیگری پیشی می‌گیرد. کارمندان و همکاران‌تان همیشه حقوق بیشتر، منابع بیشتر و سرمایهٔ بیشتری نسبت به آن‌چه که مدنظر شماست می‌طلبند، همیشه کارهای‌تان بیش از فرصتی است که برای انجام‌شان در اختیار دارید. اما مدیران توانمند به صورت غریزی از تمامی این نکات آگاهند و از این رو، هرگز برای یک برنامهٔ ایده‌آل و کمال‌گرایانه‌ای که می‌دانند دستیابی به آن محال است وقت صرف نمی‌کنند. بنابراین، آماده به کار بودن بسیار شایسته‌تر از منتظر ماندن برای آمادگی کامل است!

من سابقاً تصور می‌کردم که اگر منابع و امکانات کافی در اختیار داشته باشم تمامی موانع از سر راه فعالیت‌های خلاقانه‌ام برداشته می‌شوند: استودیوی شخصی، رقصنده‌های اختصاصی، تماشاخانه‌ای برای خودم، و پول کافی به اندازه‌ای که کفاف حقوق یک سال رقصندگان و همکارانم را بدهد. اما بعدها فهمیدم که اصلاً این‌گونه نیست و اتفاقاً برعکسِ آن‌چه تصور می‌کنم محدودیت‌ها موهبتی نهانی‌اند که می‌توانند به اشتباه مایهٔ رنج و مصیبت تصور شوند.

«هر چه بیشتر در اتاق کارت حاضر باشی، هر چه بیشتر تجربه کسب کنی، هر چه بیشتر دنبال هدفت باشی، به شانس فرصت بیشتری می‌دهی تا به سراغت بیاید»

مبتکرترین و نوآورترین هنرمندانی که می‌شناسم همیشه برای کارهای‌شان برنامه‌ریزی می‌کنند. آن‌ها دقیقاً می‌دانند که قصد انجام چه کاری را دارند، چگونه باید انجامش دهند، و در صورتی که کارها طبق نقشه پیش نرفت باید چه واکنشی از خود نشان دهند.

وقتی جسم‌تان را به جنب‌وجوش وامی‌دارید، ذهن‌تان نیز سرِ حال می‌شود، حالتی که هرگز در سکون ایجاد نمی‌شود.

عمیقاً بر این باورم که آن‌چه که امروز هستید و آن‌چه که در طی پنج سال آتی می‌شوید به دو چیز بستگی دارد: افرادی که دوروبرتان هستند و کتاب‌هایی که مطالعه می‌کنید.

من شدیداً مشتاق مطالعه هستم و هر روز بارها و بارها این پند حکیمانهٔ مارک تواین را در ذهنم مرور می‌کنم که «فردی که مطالعه نمی‌کند هیچ مزیتی نسبت به یک بی‌سواد ندارد».