بریده‌هایی از کتاب عادت خلاق

هیچ عیبی ندارد اگر در ابتدای کار، ایده‌ها ناخوشایند و نادرست به نظر برسند، چرا که در ادامه این فرصت را خواهید داشت که اصلاح‌شان کنید. ولی قطعاً اگر کاملاً بی‌خیال باشید و تلنگری به خودتان نزنید هیچ ایده‌ای شکوفا نخواهد شد.

قول می‌دهم اگر قادر باشید چند روز در هفته و برای چهل‌وپنج دقیقه وقت‌تان را صرف بداهه‌کاری کنید به نتایج شگفت‌انگیزی دست یابید.

به عقیدهٔ من آن عاملی که انسان‌ها را به مهاجرت از سرزمین‌شان وامی‌دارد فرار از خطرات و رنج و ستم است

شاید اندک مهارتی در خلق تابلوهایی که مردم را سرگرم کند داشته باشم؛ شاید بتوانم رنگ‌ها و اشیاء را در فضای بوم به درستی به نظم درآورم ـ و اگرچه قطعاً تمامی این‌ها از مهارت‌های یک نقاش هستندـ ولی از زمانی که خودم را شناختم پی به این نکته برده‌ام که به‌رغم لذت بردن از نقاشی، برای نقاش شدن ساخته نشده‌ام! نقاش شدن را در وجودم، در جانم حس نمی‌کردم و دوست داشتم که «داستانم» را از بطن جنب‌وجوش و حرکت روایت کنم؛ از دلِ رقص.

برای یک دقیقه، تنها در اتاق‌تان بنشینید و اجازه دهید افکارتان به هر کجا که می‌خواهند بال بگشایند (فکر می‌کنم هر کسی لااقل فرصتِ یک دقیقه رؤیاپردازی را دارد). به مرور زمان این یک دقیقه پرسه‌زنی ذهنی ناخودآگاه را به ده دقیقه در روز برسانید. بعد ببینید که آیا افکارتان واژه یا هدف خاصی را در ذهن‌تان مجسم می‌سازد؟ در غیر این صورت، مدت تمرین را به یازده، دوازده، سیزده دقیقه و حتی بیشتر افزایش دهید تا بتوانید مدت زمان لازم برای تجسم هدفی جذاب در ذهن‌تان را کشف کنید.

نویسنده‌ای را در منهتن می‌شناسم که هرگز بدون یادآوری عبارت «با ثبت چهره‌ای در ذهنت برگرد» آپارتمانش را ترک نمی‌کند. هر زمان که در خیابان قدم می‌زند، یا روی نیمکت پارکی نشسته، یا سوار بر دوچرخه به سمت مقصدش می‌رود و یا حتی زمانی که در صف اتوبوس ایستاده، به چهره‌ای جذاب و گیرا خیره می‌شود و توصیفاتی پرمعنا و شکوهمند از آن در ذهنش خلق می‌کند و هر وقت که فرصتی دست دهد تمام آن‌چه که به ذهن سپرده را در دفترچهٔ یادداشتش ثبت می‌کند. این عادت ضمن تقویت توان توصیفی، موجب تجسم زندگی آن غریبه ـ از روی مشخصات ظاهری چهره‌اش ـ در ذهن می‌شود

اما مداد شما چیست؟! ابزاری که خلاقیت‌تان را می‌پروراند و آن‌چنان ضروری به نظر می‌رسد که در نبودش «دست خالی» و بی‌اعتبار می‌شوید چه چیزی است؟!

گذشتِ سال‌ها نکتهٔ ارزشمندی را به من آموخت: «اگر مدادی در جیبت باشد، این شانس را داری که هر وقت وسوسه شدی، با آن بنویسی.» و این‌چنین بود که من یک نویسنده شدم.

افزودن اندکی چاشنی «خودشناسی» به قدرت‌های درونی، ارزش‌های چشمگیری برای انسان به ارمغان می‌آورد.

«ترسیدن هیچ اشکالی ندارد؛ بلکه فاجعه آن زمان به وقوع می‌پیوندد که اجازه دهید ترس مانع پیشرفت‌تان شود».

هرگز از ترس‌هایتان چشم نپوشید و از آن‌ها فرار نکنید بلکه همه را در برگه‌ای یادداشت کنید و در جایی نگاه‌شان دارید.