بریده‌هایی از کتاب شنود

می‌دیدم که خیلی از کارهایم در میزان و حسابرسی وزنی ندارد! وزن اعمالم فقط به میزان اخلاص در کارها بستگی داشت و ربطی به کمیت آن‌ها نداشت.

امام صادق (ع) فرمود: زیارت امام حسین (ع) را ترک نکن و به دوستان و یارانت نیز همین را سفارش کن! تا خدا عمرت را دراز و روزی و رزقت را زیاد کند و خدا تو را با سعادت زنده دارد و نمیری مگر شهید. (وسائل الشیعه، ج ۱۰، ص ۳۳۵)

من دیدم که هیچ کار خوب یا بد، هرچند کوچک نیست، مگر اینکه در سرنوشت ما تأثیر دارد.

آن‌طور که ما با دیگران رفتار می‌کنیم، در حقیقت با خود رفتار می‌کنیم.»

کربلا منبع عظیم نور و پاکی بود که تمام نورها در تمام نقاط عالم به آن متصل بود. کربلا عامل نورانیت تمام زمین بود.

من در آن لحظات آرزو داشتم بار دیگر به دنیا برگردم و این بار خالصانه‌تر از قبل، فقط برای رضای خدا قدم بردارم. دیگر یقین من کامل شده بود که هیچ چیزی در این عالم به اندازه قدم برداشتن در مسیر رضای خدا باارزش نیست. دنیا حقیرتر از آن است که انسان کارهایش را برای به دست آوردن آن انجام دهد. هزاران برابر دنیا و ثروت دنیا در خزائن الهی موجود است و کافی است خداوند مهربان اراده کند که کسی از مواهب دنیا بهره‌مند شود.

با خداوند هر طور باشید، او نیز با شما همان‌گونه است. من در زندگی‌ام و در مقابل خداوند، هیچ‌گاه حسابگر نبودم که بگویم چه داده‌ای و چه ندادی و چقدر عبادت کنم. من سعی می‌کنم آنچه در توان دارم برای خدا انجام دهم. خیلی اهل حساب و کتاب با خداوند نبودم، خدا هم به چشم بر هم زدنی کارم را رسیدگی کرد و تمام شد.

من خیلی به خداوند مهربان بدهکارم. امیدوارم بتوانم برای رضای او کار کنم. امیدوارم بتوانم به همه بگویم که چه خدای مهربانی داریم. اگر عبد واقعی باشیم، او به ما همه چیز را نشان خواهد داد

روزهایی بود که وقتی از سر کار به خانه می‌آمدم، با همسر بیماری مواجه بودم که قادر به نشستن نبود، هم باید برای بچه‌ها پدر می‌بودم و هم مادر، اجازه هیچ‌گونه شکایتی نداشتم. من در بررسی اعمالم دیدم که برای نگهداری از همسر و فرزندانم و برای تحمل آن شرایط سخت،‌ چه اجر و پاداشی به من داده بودند و لحظه لحظهٔ آن سختی‌ها برای من محاسبه شده بود. البته کمترین ناشکری من نیز اجرم را ضایع نموده بود. من دیدم که هرچه را با صبر و تحمل سختی‌ها اندوخته بودم یکباره پوچ می‌شد! با یک شکایت نابجا، یک درد دل بی‌موقع با اطرافیانم که از اوضاع زندگی و همسر و فرزندانم شکایت می‌کردم، اجرم ضایع می‌شد. من آن‌قدر حسرت می‌خوردم که چرا آن همه پاداش که برای تحمل سختی‌ها برای من در نظر گرفته بودند را با یک عصبانیت بیجا و یا... همه را بر باد داده بودم. من پاداشی بالاتر از اجر شهادت را به راحتی از دست دادم!

ما زمینی‌ها، همه بدون استثناء، بنابه میل و اراده و اشتیاق شخصی بوده که روی کرهٔ زمین آمده‌ایم، و اینکه به‌راستی، این خود ما بودیم که بسیاری از نقاط ضعف، شرایط و اوضاع دشوار زندگی‌مان را برگزیده‌ایم تا به کمک آن‌ها، امکان رشد و تکامل معنوی پیدا کنیم.

چقدر عمرم را مفت باخته بودم!

تمام قدرت دست خداست

در کتاب وسائل الشیعه ج ۱۱ ص ۲۴۰ از امام رضا (ع) آمده: هرگاه بندگان، گناه جدیدی را رایج کنند که تا آن زمان نبوده، خداوند بلای جدیدی که تا پیش از آن نبوده برایشان می‌فرستد. مثلاً شیوع بیماری ایدز تقریباً مصادف با زمانی شد که کشورهای غربی همجنس‌گرایی را قانونی کردند! من چیزهای زیادی در این سفر دیدم که تأیید این حدیث بود. بیماری‌هایی را دیدم که دامن‌گیر بشر شده بود و علت های مختلفی داشت. مثلاً دیدم که مردم به جای همسر و فرزند،‌ حیوانات را به خانه می‌بردند و به همین دلیل گرفتار شدند...امیدواریم خداوند به ما توفیق بندگی و اطاعت از دستوراتش را عطا کند، تا گرفتار بلاها و بیماری‌ها نشویم.

وقتی انسان در حال احتضار قرار می‌گیرد، شیطان با یاران خود بر بالین او حاضر می‌شوند و تلاش می‌کنند تا با روشهای مختلف «ایمان» او را گرفته و آن را از چنگش بیرون آورند و این سخت‌ترین حالت برای هر محتضری است. از امام صادق (ع) نقل شده است:‌ هیچ انسانی نیست، مگر اینکه در هنگام مرگ شیطان، یکی از مأمورین خود را نزد او حاضر می‌کند تا وی را وسوسه کند و در دینش به شک اندازد و او را به کفر بکشاند. این وسوسه ادامه دارد تا اینکه روح از بدن او خارج شود؛ اگر محتضر از مؤمنان حقیقی باشد، شیطان نمی‌تواند بر او غالب شود و دین و ایمانش را بگیرد. پس هرگاه یکی از شما بر بالین شخصی از کسان خود رفتید که مرگش فرا رسیده است، شهادتین را به او تلقین کنید تا شیطان به او دست نیابد. (بحار الانوار، ج ۶، ص ۱۹۵)

من در بیمارستان، هربار این حیوانات را می‌دیدم، ذکر می‌گفتم و متوجه فرار این حیوانات می‌شدم! آنجا بود که فهمیدم این‌ها شیاطینی هستند که هربار به گونه‌ای به سراغ بیماران می‌آیند. در بیمارستان، تقریباً هر روز بیماری از دنیا می‌رفت. من دیدم که این حیوانات برای چه اینجا هستند. کار آن‌ها مربوط به لحظات مرگ انسان‌ها می‌شد! این شیاطین با روش‌های مختلف، مانع از این می‌شدند که بیمار در حال مرگ، با ایمان از دنیا برود! آن‌ها به دنبال نقطه ضعف انسان و یا دلبستگی‌های دنیایی او می‌رفتند و از همین اهرم استفاده می‌کردند تا انسان را در لحظات مرگ از خدا غافل کنند.

هرجا که شیعیان برای رضای خداوند قیام کنند و تمام توان خود را به کار گیرند، اما کم بیاورند و از خدا کمک بخواهند، خداوند گروهی از این فرشتگان مسلح را مأمور می‌کند که به یاری آن‌ها بروند.

آنجا بود که اهمیت لحظه جان دادن را فهمیدم. چقدر مهم است که انسان یاد خدا باشد و شهادتین بگوید و به اهل بیت: توسل کند. اما من، طبق عادت دنیایی، هر بار از چیزی می‌ترسیدم یا نگران می‌شدم، ذکر خدا و اهل بیت: بر زبانم جاری می‌شد.

از دیگر تجربیاتی که در بیمارستان مشاهده کردم، هجوم موجودات وحشتناکی بود که مانند حشرات عظیم‌الجثه یا حیوانات درنده مثل گرگ و کفتار بودند. آن‌ها کل محوطه اورژانس و یا آی‌سی یو را پر می کردند! بیمارانی که مانند من در کما بودند، آن‌ها را می‌دیدند و از وحشت چشمانشان از حدقه بیرون زده بود!

تمام ما انسان‌ها در زمین برای یک دورهٔ مشخص زندگی می‌کنیم و سپس به سوی خداوند خواهیم رفت. این دوره مانند یک مسافرت کوتاه است که در آن، هرکسی بیشتر از این فرصت بهره ببرد، نتیجه‌اش را در آن سوی هستی مشاهده خواهد کرد. مثلاً شهید ابراهیم هادی از فرصت کوتاه زندگی برای زندگی صحیح استفاده کرد. کمتر به امور دنیایی می‌پرداخت و همیشه به دنبال رضای خداوند بود. بسیاری انسان‌های دیگر هم بودند که چند برابر شهید هادی عمر کردند اما فقط به دنبال شکم و راحت‌طلبی و دنیا بودند. تفاوت این‌ها را در آن طرف خواهیم دید.

بعد باتعجب گفتم: یعنی اگر کسی حرکتی نکند این ملائک کاری نمی‌کنند؟ گفت: فقط در یک صورت، امام حاضر و معصوم می‌تواند امر خدا را ابلاغ کند، اگر امام معصوم بخواهد، همه چیز تغییر می‌کند. بعد ادامه داد: در دوران غیبت، ولی امر مسلمین نیز می‌تواند به آن‌ها دستور دهد. در همین افکار بودم که منظور از ولی امر مسلمین کیست، یکباره در میان فوج ملائک تصویر بزرگی را دیدم که شمایل حضرت امام و مقام معظم رهبری نمایان بود.