بریده‌هایی از کتاب چون دختر بودم

ولی مادرم بهانه می‌آورد که پدرت پول ندارد شهریهٔ ثبت‌نام تو را پرداخت کند، همین که شکمت را سیر می‌کند،

«همه بچه‌هاشون ازدواج کردن؛ عروس دارن، داماد دارن، نوه دارن ولی من چی! منم دوست دارم بچه‌هام ازدواج کنن، نوه‌دار بشم، بغلشون کنم، ببوسمشون، آخر آرزو به دل می‌میرم!»

تنهایی در ابتدا سخت است، ولی انسان به آرامی به آن عادت می‌کند.

فقر هر لحظه‌اش آدم رو می‌کشه و مدتی بعد می‌بینی اعتماد به نفس، جوانی، عشق، استعداد، زیبایی، قدرت، فکر و تخیلت رو از دست دادی و به جایش استرس، حسرت، نگرانی، دید منفی، افسردگی و مریضی جایگزین شده؛ فقر یعنی مرگ تدریجی!

«تلاش کن زبان انگلیسی را به طور کامل یاد بگیری، موفقیت تو زمانی تکمیل میشه که در کنار درست، یک زبان خارجه را به طور جامع بلد باشی.»

«تنها چیزی که در طول زندگی‌ام فهمیدم، این بود که هرچی بیشتر محبت کنی، بیشتر ضربه می‌خوری و من بدترین ضربه‌ها رو را از نزدیک‌ترین کسانم خوردم! هر چه زیادتر احترام گذاشتم، بیشتر بدهکار شدم.

«تنها چیزی که در طول زندگی‌ام فهمیدم، این بود که هرچی بیشتر محبت کنی، بیشتر ضربه می‌خوری و من بدترین ضربه‌ها رو را از نزدیک‌ترین کسانم خوردم! هر چه زیادتر احترام گذاشتم، بیشتر بدهکار شدم.

هر چیزی حد و اندازه‌ای و هر انسانی ظرفیتی دارد، همان‌طور که ابراز نکردن محبت خوب نیست، محبت بیش از اندازه هم مخرب است.

«اول اینکه آدم نباید همهٔ مسائل زندگی‌اش رو برای هر کسی تعریف کنه حتی خواهرش

من همینم که هستم؛ اگه من رو با همین شرایطی که دارم، قبول داری، مشکلی نیست؛ در غیر این صورت به سلامت!»

همه‌چیز را در جهان می‌شود تغییر داد، به غیر از ذهنیتی که انسان‌ها از یکدیگر ساختند.

زندگی مثل اَلاکلنگه، لحظه‌ای بالا هستی و لحظه‌ای دیگر پایین و همین بالا و پایین رفتنه که زندگی رو زیبا می‌کنه؛ نه برای همیشه بالا می‌مونه و نه برای همیشه پایین؛ مهم اینه که در بالا غرور و در پایین ناامیدی بر تو غلبه نکنه.