بریده‌هایی از کتاب چون دختر بودم

آنها مرا در کودکی با رفتار و گفتارشان بارها و بارها کُشتند و دفن کردند،

کاملاً محو شده بودم، مثل روحی که قابل رؤیت نیست.

ولی مادرم بهانه می‌آورد که پدرت پول ندارد شهریهٔ ثبت‌نام تو را پرداخت کند، همین که شکمت را سیر می‌کند،

«همه بچه‌هاشون ازدواج کردن؛ عروس دارن، داماد دارن، نوه دارن ولی من چی! منم دوست دارم بچه‌هام ازدواج کنن، نوه‌دار بشم، بغلشون کنم، ببوسمشون، آخر آرزو به دل می‌میرم!»

تنهایی در ابتدا سخت است، ولی انسان به آرامی به آن عادت می‌کند.

فقر هر لحظه‌اش آدم رو می‌کشه و مدتی بعد می‌بینی اعتماد به نفس، جوانی، عشق، استعداد، زیبایی، قدرت، فکر و تخیلت رو از دست دادی و به جایش استرس، حسرت، نگرانی، دید منفی، افسردگی و مریضی جایگزین شده؛ فقر یعنی مرگ تدریجی!

«تلاش کن زبان انگلیسی را به طور کامل یاد بگیری، موفقیت تو زمانی تکمیل میشه که در کنار درست، یک زبان خارجه را به طور جامع بلد باشی.»

«تنها چیزی که در طول زندگی‌ام فهمیدم، این بود که هرچی بیشتر محبت کنی، بیشتر ضربه می‌خوری و من بدترین ضربه‌ها رو را از نزدیک‌ترین کسانم خوردم! هر چه زیادتر احترام گذاشتم، بیشتر بدهکار شدم.

«تنها چیزی که در طول زندگی‌ام فهمیدم، این بود که هرچی بیشتر محبت کنی، بیشتر ضربه می‌خوری و من بدترین ضربه‌ها رو را از نزدیک‌ترین کسانم خوردم! هر چه زیادتر احترام گذاشتم، بیشتر بدهکار شدم.

هر چیزی حد و اندازه‌ای و هر انسانی ظرفیتی دارد، همان‌طور که ابراز نکردن محبت خوب نیست، محبت بیش از اندازه هم مخرب است.