بریده‌هایی از کتاب دختر خاکستر و هیولای زغالی

«شهامت یعنی این‌که بترسی اما مستقیم باهاش روبه‌رو بشی.»

«مگه زشت‌تر از این هم داریم که اجازه بدی چیزی رو باور کنی که می‌دونی حقیقت نداره؟»

چون می‌خندم و خوشحالم به خیالشان آسیبی به من نزده‌اند

ما با نجات دادن بقیه نجات پیدا می‌کنیم.»

کل عمرم مردم جوری باهام رفتار کردن که انگار هیچی نبودم؛ فقط به خاطر قیافه‌م. شاید مشکل همین باشه. اگه همه‌مون بتونیم به ظاهر بقیه اهمیت ندیم، اون‌وقت می‌تونیم بفهمیم که واقعاً چه شکلی هستن.»

«فکر کنم می‌خواست من رو نجات بده.» «با دادن کیف به تو؟» توبی گفت: «نه، خنگول. با دادن یه هدف به من. از اون لحظه به بعد، من باید زنده می‌موندم، مهم نبود اوضاع چه‌قدر بد می‌شد، چون اگه می‌مردم، اون‌وقت کسی نبود حواسش به نَن اسپارو باشه.» به آسمان نگاه کرد. هوا آن‌قدری صاف بود که نور ضعیف مهتاب دیده شود. «همیشه این‌طوریه دیگه، نه؟ ما با نجات دادن بقیه نجات پیدا می‌کنیم.»

ترجیح می‌داد یک علف هرز باشد تا یک گل احمق.

«همیشه این‌طوریه دیگه، نه؟ ما با نجات دادن بقیه نجات پیدا می‌کنیم.»

زنده موندن کافی نیست. تو باید یه کاری بکنی. به یه هدف احتیاج داری.

«چرا وقتی می‌خوام بخوابم، نمی‌تونم؟ اما وقتی می‌خوام بیدار بمونم، خوابم می‌گیره.»

«شهامت یعنی این‌که بترسی اما مستقیم باهاش روبه‌رو بشی.»

«ما با نجات دادن بقیه، نجات پیدا می‌کنیم.»

بعضی‌ها خیلی خوب بلدن چشمشون رو ببندن روی چیزهایی که نمی‌خوان ببینن.

دنیای واقعی معجزه‌ای تحویل آدم نمی‌داد. نه خبری از «روزی روزگاری» بود و نه خبری از «به خوبی و خوشی تا آخر عمرشان زندگی کردند.»

«بعضی‌وقت‌ها آدم دلش می‌خواد تنها باشه.»

«کی گفته من هیچ‌وقت نمی‌ترسم؟ معلومه که منم می‌ترسم. بدون ترس، شهامت هم معنی نداره، همون‌طور که اگه سایه‌ای نباشه، پرتوی نوری هم در کار نیست.» انگار هوشیارتر شده بود. «بعضی چیزها ترسناکن و آدم باید احمق باشه که از اون‌ها نترسه.»

راستش نَن تا حالا هدیه‌ای نگرفته بود، اما به خیالش اگر هدیه‌ای می‌گرفت، دوست داشت تنهایی بازش کند، بدون این‌که کسی از بالای شانه‌اش او را نگاه کند تا مطمئن شود که او لبخند می‌زند یا درست تشکر می‌کند یا نه.

گفت: «توی این فکرم که بهتر نیست خودم، خودم رو درست کنم؟»

اگه همیشه نگاهت به عقب باشه، ممکنه پیش روت رو نبینی.

«هر چیز فصلی دارد و هر هدف، زمانی...»