بریده‌هایی از کتاب هنر محق بودن

زیرا هنگامی که مخاطب، خشمگین شود، نمی‌تواند به درستی قضاوت کند و دریابد که منافع او در کجا قرار دارد

زیرا اغلب مردم به این گفته ارسطو اعتقاد دارند که وجود آنچه را تعداد زیادی از افراد پذیرفته‌اند، باید قبول کرد.

افراد عادی از خطاها و حماقتهای انسانهای بزرگ، لذت بسیاری می‌برند؛ و انسانهای بزرگ نیز متقابلا رنج فراوانی از واکنش محبت‌آمیز افراد عادی متحمل می‌شوند

اگر با اظهاری مؤکد مواجه شده‌اید، مسیری کوتاه برای رها شدن از آن یا مورد تردید قرار دادن آن، با گذاشتن آن در نوعی طبقه‌بندی نفرت‌انگیز وجود دارد؛ حتی اگر بخشیدن ارتباط به موضوع، تنها به صورت ظاهری، یا سست باشد. برای مثال، می‌توانید بگویید: «این مانویت است!» یا: «این آریانیسم است!» یا: «این پلاگیانیسم است!» یا: «این آرمانگرایی است!» یا: «این مربوط به مکتب اسپینوزا می‌شود!» یا: «این وحدت وجودی است!» یا: «این مربوط به مکتب براون می‌شود!» یا: «این طبیعت گرایی است!» یا: «این الحاد است!» یا: «این عقل‌گرایی است!» یا: «این روح‌گرایی است!» یا: «این عرفان است!» و غیره.

. خرد، یعنی روشنایی. بنابراین خرد خاموش‌شدنی است.

مقام و شأن واقعی فرد نابغه یا خردمند و هوشیار، که او را از دیگران متمایز می‌کند و مورد احترام قرار می‌دهد، در این واقعیت نهفته است که تنها بخش مطهر و معصوم ماهیت انسان، یعنی هوش و خرد، والاترین و برترین به حساب می‌آید؛ در حالی که افراد عادی، جز اراده‌ای گناه‌آلود ندارند و همان اراده، آنها را در برداشتن گامهای خوب یا بد در زندگی راهنمایی می‌کند.

سرنوشت نفرین شده انسان نابغه، این است که هرچند همگان، آن فرد را بزرگ و شایسته احترام می‌دانند، او آنها را موجوداتی حقیر و بیچاره می‌بیند. او در همه مدت زندگی می‌کوشد مانع بروز انگاره‌های خود شود؛ و بر طبق مقررات، سایر افراد نیز انگاره‌های خود را پنهان می‌دارند. در عین حال، فرد نابغه محکوم به زندگی کردن در دنیایی سرد و تاریک و در مکانی است که هیچ نوع برابری در آن وجود ندارد و به نظر همچون جزیره‌ای فاقد سکنه می‌رسد که تنها میمونها و طوطیها در آن حضور دارند.

برای هر انسانی، ارزش پیروزی در جلب محبت زنی بسیار زیبا، به خاطر ارضای احساس خودبینی و تکبر است و بس؛ زیرا به او اطمینان می‌بخشد که ویژگی برتری در مقایسه با سایر مردان دارد.

در هر مباحثه یا مناظره، در مورد هر موضوعی، باید در امری به توافق برسیم و این‌گونه، به عنوان یک اصل، در مورد موضوع مطرح شده، قضاوت کنیم. نمی‌توان با افرادی که اصول را انکار می‌کنند، مناظره کرد. مناظره بدون رعایت اصول و قوانین، مباحثه نیست.

هنگامی که اندوهی عظیم ما را فرا می‌گیرد، از اینکه دنیا ما را نادیده می‌انگارد و در مسیر همیشگی پیش می‌رود، دلگیر می‌شویم. همان گونه که گوته می‌سراید: «دنیا چه زود ما را بیچاره و تنها رها می‌سازد، و همراه خورشید و ماه و ایزدمردان، به راه ادامه می‌دهد.»

دنیا آن گونه که من دیده‌ام، هرچند به اندازه کافی ظاهر زیبا دارد، ولی در واقع، برای زندگی کردن، بسیار بد، ترسناک، و عذاب‌آور است.

در نخستین وهله، باید ملاحظه کرد که جذابیت یک اثر هنری، منحصر به هنر شعر و شاعری می‌شود. این امر در هنرهای زیبا، موسیقی، یا معماری، وجود ندارد

ین ترفند، برای خشمگین ساختن طرف مقابل است، زیرا هنگامی که مخاطب، خشمگین شود، نمی‌تواند به درستی قضاوت کند و دریابد که منافع او در کجا قرار دارد. شما می‌توانید او را با وادار کردن به تکرار عبارات و اظهارات نامناسب و نامعقول، یا لحاظ کردن نوعی مغالطه، یا توهین مستقیم، خشمگین سازید.

مسافرت نیز همچون مطالعه است. اغلب اوقات نمی‌توانیم به یاد بیاوریم که چندهزار بخش از کتابها را خوانده‌ایم. در هر دو مورد، می‌توانیم با این استدلال به خود آرامش ببخشیم که آنچه می‌بینیم و می‌خوانیم، پیش از فراموش شدن، تأثیر لازم را بر ما خواهند گذاشت.

آنچه به نفع کسی نباشد، اغلب اوقات، به نظر او احمقانه می‌آید

هیچ انسانی، نه تحت فشار، نه با پند و نصیحت، و نه با تهدید و ارعاب، حاضر به تغییر دادن ویژگیهای خود نیست، مگر اینکه خود بخواهد و تصمیم به ایجاد تغییر بگیرد.

افراد دارای کندی درک، نمی‌توانند مطالب را با دقت دنبال کنند و در نتیجه اشتباهات و خطاها و فواصل موجود در استدلالها را متوجه نمی‌شوند.

نیست. دیالکتیک، هنر مبارزه هوشمندانه است، و هنگامی تحقق می‌یابد که ما بتوانیم بنای آن را بر شاخه‌ای از معرفت و دانش بگذاریم. اگر ما واقعیت عینی ناب را هدف قرار دهیم، به منطق صرف می‌رسیم؛ اگر ما گزاره‌های غلط را حفظ کنیم، به سفسطه صرف تنزل می‌یابیم؛ و در هر دو مورد، فرض بر این امر قرار می‌گیرد که ما از آنچه درست یا غلط بوده است، مطلع بوده‌ایم.

انسان تنها به شرطی خردمند است که در دنیایی پر از ابله زندگی کند.

آرزوها و نگرانیها تنها هنگامی آرام می‌شوند که فضای آزاد و کافی برای نبوغ ذاتی به منظور ادامه حیات در آن، موجود باشد.