بریده‌هایی از کتاب لبخند ماه

«کاشکی» کاشکی آغوش تو یک روز چشم بازیگوش تو یک روز در کمال مهربانی رایگان می‌بود

عشق من محدود است حد یک‌خانه و خورشید و یک کوه و درخت حد بیهودۀ یک‌عمر کلاس برگه بی‌پاسخ و یک نمرۀ سخت عشق من محدود است به قوانین ادب حد یک بیماری مثل جان کندن این ساعت دیواری

هنوز هم ادامه دارد این نبرد زندگی ولی کسی برنده نیست

تو در من ساحل عشقی، نگاری، آسمانی تو و شوق پر کشیدن تا پل رنگین‌کمانی تو

«فراموشی» آن‌قدر طولانی، آن‌قدر طولانی از یاد من رفتی اما نمی‌دانی دست زمان گم کرد دل مهرۀ من را دنیا گرفت از دل شوق تپیدن را وقتی‌که طوفانی شد فصل بارانم می‌شست عشقم را حرف «نمی‌دانم» با من نبودی تو، تقصیر عشقم نیست اشعار حافظ هم تفسیر عشقم نیست این من رها بوده در عمق تنهایی باور نمی‌کردم «هرگز» نمی‌آیی از یاد من رفتی، گفتی: چرا جانم؟ حرفی نپرس از من وقتی نمی‌دانم

«چراغ» چراغی دست می‌گیری میان باد و طوفانم سحرگاهی نمی‌بینم، گذرگاهی نمی‌دانم به ضرب دست‌ها در حجم تاریکی چراغی دست می‌گیرد سرانگشت سرامیکی زمان سرب است و گل بر ریشۀ آهن چراغ دل به راهم ده، شب رویائیش با من

«فاصله» دوباره می‌نویسم آنچه را که دیده‌ام نفس‌نفس تمام کوه درد را به روی شانه‌های باورم کشیده‌ام تو حرف می‌زنی تو راه می‌روی من از تصور تو خالی‌ام اسیر باغ‌های رنگی بهشت قالی‌ام و دست فاصله است بین ما که تار می‌زند که پود می‌کشد قلمرو ستاره را کبود می‌کشد بهشت قطره‌قطره می‌چکد به ظرف تو و من هزار سال فکر می‌کنم به حرف تو من از تصور تو خالی‌ام و شاهد تمام خواب‌های دودی و زغالی‌ام

احساس می‌کنم تقدیر این نبود گم شد ستاره‌ام در گنبد کبود شب را صدا بزن حتی ستاره را عشقی که رد شد از تقویم پاره را امشب به دور دل دیوار می‌زنم این عشق تیره را گیتار می‌زنم آیینه‌ای که بود با چشم روبرو در چشم من شکست بی‌هیچ گفتگو احساس می‌کنم در گنبد کبود گم شد ستاره‌ام وقتی یکی نبود

من را به من واگذاری دل را به گل می‌کشاند

آن‌قدر طولانی، آن‌قدر طولانی از یاد من رفتی اما نمی‌دانی دست زمان گم کرد دل مهرۀ من را دنیا گرفت از دل شوق تپیدن را وقتی‌که طوفانی شد فصل بارانم می‌شست عشقم را حرف «نمی‌دانم» با من نبودی تو، تقصیر عشقم نیست اشعار حافظ هم تفسیر عشقم نیست این من رها بوده در عمق تنهایی باور نمی‌کردم «هرگز» نمی‌آیی از یاد من رفتی، گفتی: چرا جانم؟ حرفی نپرس از من وقتی نمی‌دانم

درگیر روزگار غریبی شدم که برق، از چشم‌های بی‌رمقم زود می‌پرد تاریکی حضور دروغی بزرگ را افکار باز پنجره از یاد می‌برد وقتی غروب می‌شود احساس می‌کنم باید کمی برای تو دل‌تنگ شد ولی... خالی‌تر از دل‌تنگی است این دست‌های من، با دست‌خالی دل کمی از سنگ شد ولی...

این منم! که لحظه‌لحظه روز را در کویر کور می‌نشینم و سراب می‌شوم

و من هزار سال فکر می‌کنم به حرف تو من از تصور تو خالی‌ام

من را به من واگذاری دل را به گل می‌کشاند این خود که خود آفریدم، دیوانگی؟ می‌تواند

تقدیر سیب افتاد از شاخه وقتی باد ذهن طبیعت را قدری تکان می‌داد

عشق من محدود است حد یک‌خانه و خورشید و یک کوه و درخت حد بیهودۀ یک‌عمر کلاس برگه بی‌پاسخ و یک نمرۀ سخت عشق من محدود است به قوانین ادب حد یک بیماری مثل جان کندن این ساعت دیواری

می‌شمارم نفس قاصدکی را که گرفتم از باد و شده دست‌آموز

گاهی ندیدنت مرا بیمار می‌کند سرگیجه، چشم خاطره‌ام را تار می‌کند گاهی ندیدنت نفس تشنه مرا درگیر حس دودی سیگار می‌کند

و دجله چون زنان بادیه نشسته سوگوار و شرم می‌چکد همیشه از سکوت روزگار

من از تصور تو خالی‌ام و شاهد تمام خواب‌های دودی و زغالی‌ام