بریده‌هایی از کتاب چگونه کمال‌گرا نباشیم؟

«من تمام تلاشم را می‌کنم و به این که چه اتفاقی می‌افتد، اهمیت نمی‌دهم.» این همان تفکر طلایی زندگی است.

مهم نیست شرایط تا چه حد سخت می‌شود و چقدر افسرده کننده به نظر می‌رسد، بهترین حرکت، تشخیص و اجرای مرحله بعد است.

شما اجازه دارید که اشتباه کنید حتی وحشتناک‌ترین اشتباهات را زیرا شما یک انسان هستید.

این ترس از شکست نیست که ما را می‌ترساند بلکه این فکر است که ممکن است در کاری که به آن بسیار علاقه‌مندیم، شکست بخوریم.

«اشتباهات بخشی از وجود انسانی ما هستند. اشتباهات‌تان را همان‌طور که هستند بپذیرید: آن‌ها درس‌های با ارزش زندگی هستند که فقط از آن طریق می‌توانید بیاموزید. مگر این که اشتباه نابود کننده‌ای باشد، که در این صورت هم، حداقل دیگران از آن چیزی خواهند آموخت.»

«پیشروی و بالا بردن سطح استانداردها به منظور تداوم آن‌ها».

هوشمندانه‌تر است که در زندگی بر چیزی که می‌توانید تحت کنترل خود درآورید، تمرکز کنید

از سال‌های ابتدایی زندگی یک کودک، به او گفته می شود که داخل خطوط رنگ‌آمیزی کند و اگر از خط بیرون بزند، به او می‌گوییم که نقاشی‌اش غیرقابل قبول است. این همان کمال‌گرایی و همان طرز فکر محدود کننده است. برخلاف آن، معمول‌گرایی به ما اجازه می‌دهد که بیرون از خطوط و حدوحدود از پیش تعیین شده، رنگ‌آمیزی کنیم، آن جا که موقعیت‌های رسیدن به موفقیت بی‌شمار است، اشتباهات مجازند و قضاوت در مورد خود، به حداقل می‌رسد.

کمال‌گرایی محدودیت است و معمول‌گرایی آزادی.

با دانستن این موضوع که شکست‌های متفرقه جز کوچکی از یک تصویر بزرگ‌تر هستند، آن‌ها را به راحتی بپذیرید.

بروز موردی کمال‌گرایی (و زیر مجموعه‌هایش) مشکلی ایجاد نمی‌کند. واکنش شما نسبت به آنهاست که می‌تواند مسئله‌ساز باشد.

معمول‌گرایان به نتایج بی‌توجهی می‌کنند. زیرا هنگامی که کمتر به نتایجی که در پس یک مسیر است، اهمیت دهید، طی کردن آن مسیر برایتان آسان‌تر می‌شود.

گاهی لازم است که ورزش کردن و یا هر کار دیگری را «معمولی» در نظر بگیرید و راز رسیدن به جایی این است که از جایی شروع کنید.

کمتر به مشکلات اهمیت دهید، بیشتر به این اهمیت بدهید که با وجود آنها، بتوانید پیشرفت کنید و یا اگر باید چیزی را حل کنید، بر راه‌حل تمرکز کنید.

اصطلاحی به نام «خودناتوان‌سازی» وجود دارد که توضیح می‌دهد چگونه افراد با اراده خود به صورت آشکار و یا ذهنی – اقدام به ناتوان‌سازی خود می‌کنند تا اگر موفق نشدند، بهانه‌ای در دست داشته باشند

او عمل کردن را راه رسیدن به هدف می‌داند و نه با انگیزه شدن را!

آنقدرها که کمال‌گرایان بر معایب خود تمرکز می‌کنند، معمول‌گرایان نمی‌کنند.

اگر تمام و کمال نباشد، در بهترین حالت آن را باعث خجالت زندگی و در بدترین حالت مایه شرمندگی خود می‌دانیم. که البته غیرمنطقی هم نیست. چون این طرز فکر شماست که ویرانگر پیشرفت و ثروتمندی شماست!

به جای آن که بر روی خود کار کنید، بر روی معیارتان کار کنید زیرا تغییرش آسان‌تر است.

راه افکار منفی را باز بگذاریم، اما به آنها اهمیت ندهیم.