بریده‌هایی از کتاب چگونه کمال‌گرا نباشیم؟

بیایید مردمانی شیفته و تشنه زندگی باشیم که عقب نمی‌کشند زیرا کسی از فردایمان خبر ندارد. خودناتوان‌سازی از کمال‌گرایی می‌آید و مزه سم‌اش همان بهانه‌های از پیش بسته‌بندی شده‌ای هستند که زندگی ما را در حاشیه نگه می‌دارند. در حالی که می‌توان پیشرفت کرده، به زمین خورد، دوباره ایستاد و باز به پیش رفت.

اکنون همچون یک ستاره دریایی، آرامم و به این دلیل است که آموخته‌ام به دل‌شوره‌های بی‌دلیلم اهمیت ندهم. آموخته‌ام که به اضطراب همیشگی‌ام اهمیت ندهم. آنچه در حال اتفاق افتادن بود را پذیرفتم و اهمیت ندادم. بی تفاوتی جانم را نجات داد!

مشخص کمتر اهمیت بدهید زیرا وقتی کمتر اهمیت می‌دهید، در آن زمینه، احساس راحتی بیشتری می‌کنید و دل‌نگرانی و حواس پرتی زیادی ندارید و ذهن‌تان شفاف و آمادهٔ تمرکز است و این به معنای آن است که منابع ذهنی بیشتری در دسترس شماست.

هنگامی که افراد خود را از چیزی منع می‌کنند یا سعی می‌کنند ذهن‌شان را از شر چیزی خلاص کنند، آن چیز با استقامت و دوام بیشتری به سمت‌شان برمی‌گردد. پس، راه حل این است که راه افکار منفی را باز بگذاریم، اما به آنها اهمیت ندهیم.

همیشه بهتر است هر چیزی را از جایی که در واقعیت قرار گرفته است، شروع کنیم، نه از جایی که دوست داریم قرار بگیرد.

تنها حس امنیت واقعی زمانی به سراغتان می‌آید که خود را همانطور که در واقعیت هستید شناخته و بپذیرید. اگر بتوانید هویت خود را با تمام خطاهایی که دارید، در آغوش بگیرید، در مقابل حتی تندترین انتقادها، دفاع محکمی خواهید داشت. در غیر اینصورت، تصویری که از خود به دنیا ارائه خواهید داد، مانند لاک یک لاک‌پشت خواهد بود و شمای واقعی همان موجود پنهان شده در زیر لاک، لخت، آسیب‌پذیر و وحشت‌زده خواهید بود.

برای پیروز شدن، به عادت‌هایی طولانی مدت نیاز داریم و نه فوران هیجانات کوتاه مدت.

معمول‌گرایان خودشان را معمولی می‌بینند و می‌پذیرند که همین باعث می‌شود هر موفقیتی و تمام موفقیت‌هایشان، در نظرشان عالی بیاید. کمال‌گرایان می‌کوشند تا تصویر ایده‌آل و در حد کمالی از خود بسازند. همین باعث می‌شود که هر موفقیتی و همه موفقیت‌هایشان در نظرشان مثل چرک دست باشد.

«هنگامی که ژاپنی ها ظروف شکسته را تعمیر می‌کنند، محل شکستگی را با طلا پر می‌کنند آنها معتقدند وقتی که چیزی آسیب دیده است و سرگذشتی دارد، زیباتر می‌شود.»

کمال‌گرایی با بیش از اندازه محافظت کردن از ما در برابر اشتباهات و شکست‌هایی که ممکن بود ناکامی‌هایی کوتاه مدت و اما کامیابی‌هایی بلند مدت به ارمغان آورند، در طولانی مدت ما را ضعیف می‌کنند.

اطراف ما پر از شواهدی است که ثابت می‌کند انجام یک کار می‌تواند واکنش احساسی قابل اعتمادتر و قدرتمندتری را در مقایسه با صرفاً فکر کردن، پدید آورد. با در نظر گرفتن اینکه ما روزانه بیشتر درگیر افکارمان می‌شویم تا انجام کارهای‌مان، و با این وجود طبق مطالعه انجام شده، انجام کار دو برابر بیشتر از فکر بر احساسات تأثیر می‌گذارد، به درستی ثابت می‌شود که ارتباط کار به احساس بسیار قوی‌تر از فکر به احساس است.

اما ما قدرت اراده‌ای داریم که توانایی آن را به ما می‌دهد که برخلاف احساسات‌مان عمل کنیم. اگر انجام کار از طریق اراده، چیزی است که بتوان با استفاده از تکرار به آن رسید، پس باید گفت با نتایج تحقیقات انجام شده، مبنی بر اینکه انجام کار، همان نقطه شروع برتری است که می‌تواند بیشترین حد انگیزه و کار را در ما به وجود آورد، همخوانی دارد.

کسانی که در ذهن خود موفقیت را ساده کرده‌اند و راه رسیدن به آن را نزدیک‌تر از شکست تجسم کرده‌اند، همان‌هایی هستند که وارد «چرخه موفقیت» خواهند شد. بیشتر اوقات به اطراف‌مان که نگاه می‌کنیم می‌بینیم که مردم در چرخه‌هایی مانند افسردگی – غیرفعالی – افسردگی – غیرفعالی، گناه – پرخوری – گناه – پرخوری، خستگی – تنبلی – خستگی – تنبلی، گرفتار شده‌اند. این چرخه‌های منفی بسیار فراگیر شده‌اند زیرا راه‌های از پیش تعیین شده‌ای هستند که بر اساس حداقل سختی شکل گرفته‌اند. وارد آن‌ها شدن بسیار آسان است. و ما هم راه آسان را می‌پسندیم و به همین دلیل است که آسان کردن موفقیت، زندگی من را دگرگون کرد

شما در سرتاسر زندگی به طور مداوم در حال فراهم آوردن یکی از این دو شرایط هستید: سطح راحتی و یا سطح رشد. برای آنکه بتوانید در زمینه‌ای رشد کنید، چاره‌ای ندارید جز اینکه با ریسک، تردید و رنجی روزافزون رو به رو شوید. مطلقاً گزینه دیگری وجود ندارد زیرا اگر رشد کردن با راحتی همراه بود، تاکنون در آن نقطه ایستاده بودید. آیا اصلاً عاقلانه به نظر می‌رسد؟

می‌دانم که گفتنش، تکرار حرف‌هاست، اما زندگی کوتاه‌تر از آن است که بخواهید با احتیاط بازی کنید. ما که به‌طور طبیعی تا حد صد سال بیشتر زندگی نمی‌کنیم پس دلایل زیادی داریم که خود را بدون پروا (هوشمندانه) رها ساخته و به آغوش دنیا پرتاب کنیم. این همان نشانه معمول‌گرایی است. اینکه در پایان عمر خود، دلایل محکمی بیاورید که چرا کارهایی که دوست داشته‌اید را انجام نداده‌اید، متقاعدتان نخواهد کرد.

بردن، نتیجه بر زمین افتادن وسط یک مسابقه نیست. اما قطعاً نتیجه مقاومت کردن با وجود اشتباهات است.

نگرانی نتیجه را تغییر نمی‌دهد، پس نگران نباشید!

روز خود را از پیش در ذهن مجسم کنید. هولناک‌ترین چالش‌تان را انتخاب کنید و آن را به مسیری (روندی) که توانایی دنبال کردنش را داشته باشید، تجزیه کنید. وقتی که زمان انجام کار فرا برسد، مسیر آسان شده را به یاد خواهید آورد و آن کار پرچالش برایتان بسیار کم استرس و تحسین برانگیزتر خواهد شد!

انجام دادن بر عالی انجام دادن، مقدم است.

قانون پارکینسون می‌گوید که کار با میزان زمانی که فرد برای انجامش در نظر می‌گیرد منقبض و یا منبسط می‌شود تا زمان در نظر گرفته شده را پر کند.