بریده‌هایی از کتاب چگونه کمال‌گرا نباشیم؟

کمال‌گرایان از میلی که برای گرفتن نتایج مثبت دارند، به عنوان انگیزه‌ای برای پیش رفتن در مسیر استفاده می‌کنند. - معمول‌گرایان بر مسیر تمرکز می‌کنند و نتایج را به حال خود وا می‌گذارند.

اگر کمال‌گرا هستید، این دو عبارت را به دقت بررسی کنید و بیاموزید که این دو را در زندگی از هم تشخیص بدهید. از خود بپرسید که یک موقعیت را با دید «هرگز کافی نیست» می‌نگرید و یا «نسبتاً کافی نیست»؟ ساده‌ترین راه تشخیص اینکه کدام یک از این دو دیدگاه را دارید، این است که احساساتی که به دنبال هر کدام از آن‌ها می‌آید را شناسایی کنید. «هرگز کافی نیست»، اضطراب، آشفتگی و ناامیدی به همراه می‌آورد و «نسبتاً کافی نیست»، اشتیاق، هیجان و امید را به دنبال دارد

فقط خودتان می‌توانید تصمیم بگیرید که چه چیز برایتان کافی است؛ اجازه ندهید که پیام «هرگز کافی نیست» جامعه، شعار شما شود.

بدترین انتخاب غیرفعال بودن است، کمال‌گرایان معمولاً غیرفعال بودن را انتخاب می‌کنند زیرا به قدری مسیرهای ممکن نامحدودی وجود دارد که یافتن مسیری در حد کمال بسیار دشوار می‌شود

کمال‌گرایی، روشی عادت گونه برای فهم دنیا به این سبک است، که باید طبق اصول علم عصب شناختی خود را تغییر دهیم و نه فقط با جملات هیجان‌انگیزی از قبیل: «ما می‌توانیم!»

شما در سرتاسر زندگی به طور مداوم در حال فراهم آوردن یکی از این دو شرایط هستید: سطح راحتی و یا سطح رشد. برای آنکه بتوانید در زمینه‌ای رشد کنید، چاره‌ای ندارید جز اینکه با ریسک، تردید و رنجی روزافزون رو به رو شوید. مطلقاً گزینه دیگری وجود ندارد زیرا اگر رشد کردن با راحتی همراه بود، تاکنون در آن نقطه ایستاده بودید.

آموخته‌ام به دل‌شوره‌های بی‌دلیلم اهمیت ندهم. آموخته‌ام که به اضطراب همیشگی‌ام اهمیت ندهم. آنچه در حال اتفاق افتادن بود را پذیرفتم و اهمیت ندادم. بی تفاوتی جانم را نجات داد!

اشتباه فاحشی می‌کنیم که پیشروی جزئی را نوعی «شکست» تلقی می‌کنیم. اگر تمام و کمال نباشد، در بهترین حالت آن را باعث خجالت زندگی و در بدترین حالت مایه شرمندگی خود می‌دانیم. که البته غیرمنطقی هم نیست. چون این طرز فکر شماست که ویرانگر پیشرفت و ثروتمندی شماست!

حد کمال موقعیت این نوع از کمال‌گرایی، تعداد موقعیت‌هایی را که فرد می‌تواند کاری انجام دهد را کاهش می‌دهد

«من تمام تلاشم را می‌کنم و به این که چه اتفاقی می‌افتد، اهمیت نمی‌دهم.»

کمال‌گرایی، در دنیایی پر از ناکاملی‌ها، همچون تله‌ای است که انسان را گرفتار توهم برتر بودن کرده و او را از قدمی به جلو برداشتن، باز می‌دارد. شاید فکر کنید ایده‌ای آرمانی است، اما فقط فکری بازدارنده است. فکر برتر بودن و در حد کمال بودن، آن چنان ذهنتان را اسیر خود می‌کند که از ترس آن که نتوانید آنچه در ذهن دارید را در حد کمال اجرا کنید، حتی قدمی هم در آن مسیر بر نمی‌دارید.

تلاش برای برتری به شما انگیزه می‌دهد؛ تلاش برای رسیدن به حد کمال، انگیزه را از شما می‌گیرد.

کانون توجه کتاب چگونه می‌توان کمال‌گرا نبود بر ارائه راه‌حل‌های خاصی است که برای مشکل همه‌گیر کمال‌گرایی در نظر گرفته‌ایم.

برداشتن قدم‌های کوچک اما پیوسته و صعودی در جهتی درست، موفقیت‌های بزرگی به دنبال خواهد داشت.

نکته مهم برای انجام چیزی این است که فقط شروع کنید به انجام دادنش!

کمال‌گرایان امتیاز و یا پیشرفت کم را نمی‌پذیرند آنها فقط در پی بردی بزرگ، قطعی و در حد کمال هستند.

او عمل کردن را راه رسیدن به هدف می‌داند و نه با انگیزه شدن را!

حتی در سخت‌ترین شرایط، با تمرکز بر آنچه که در زندگی‌تان خوب پیش می‌رود، احساس رضایت‌مندی کنید.

اگر کمال‌گرایی یک توده یخ شناور بر آب بود، قسمت بالایی آن که دیده می‌شود، را میل به برتری نامیده و قسمت غرق شده پایینی را که گفته می‌شود ۹۰ درصد توده یخ شناور را تشکیل می‌دهد، ترس از شکست می‌نامیدیم. ترس از شکست چیزی نیست که بخواهیم به مردم جهان نشان دهیم اما می‌تواند به کارهایمان جهت ببخشد.

وقتی که می‌توانید با تلاش‌های پی در پی چیزی را اصلاح کنید و با هر بار تکرار، آن را بهبود ببخشید، احتمال دست‌یابی به موفقیت‌تان بسیار بالاتر از زمانی است که با وسواس بسیار فقط برای یک بار «تلاش در حد کمال» برنامه‌ریزی کنید.