بریده‌هایی از کتاب بزرگترین درس های زندگی

انسانهای موفّق زندگی را به آن شکلی که هست قبول دارند. و خوب می‌دانند که به راحتی و به سرعت به خواسته‌هایشان نمی‌رسند. رسیدن به هر هدفی با مشکلاتی همراه است. رسیدن به هر هدفی مستلزم صرف وقت، تلاش، ازخودگذشتگی و رنج و تألّم است. علت همه اینها در این است که زندگی دشوار است. و همیشه منصفانه هم نیست

رسیدن به هر هدفی با مشکلاتی همراه است. رسیدن به هر هدفی مستلزم صرف وقت، تلاش، ازخودگذشتگی و رنج و تألّم است. علت همه اینها در این است که زندگی دشوار است. و همیشه منصفانه هم نیست

موفّقیت در تلاش جان می‌گیرد و نه در پیروزی.

انسان ۹۹ بار اشتباه می‌کند تا در نوبت صدم موفّق شود.

گاه شاهدیم اتفاقات خوب برای کسانی روی می‌دهد که ابداً سزاوار آن نیستند. در کتاب مقدس آمده است که آفتاب هم بر مردمان شرّ و هم بر مردمان خوب می‌تابد. باران نیز هم بر مردمان خوب و هم بر مردمان بد می‌بارد. بی‌جهت نیست که می‌گوییم منصفانه نیست.

تا زمانی که کاری را با نظم و ترتیب انجام ندهیم هرگز به جایی نمی‌رسیم.

به نظرم می‌رسد که این همه ناخشنودی ناشی از اعصاب است و اعصاب خراب هم ناشی از کاری نکردن است. از جمع تمامی مردمان ناخشنود جهان، ناخشنوترینشان کسانی هستند که کار موردعلاقه‌شان را پیدا نکرده‌اند. خوشبختی و سعادت واقعی ارزانی کسی است که کارش را به خوبی انجام می‌دهد و بعد از آن به اندازه کافی استراحت می‌کند. شادی و خوشبختی مستلزم کار به اندازه کردن در روز است. لین یو تانگ

دیل کارنگی بیش از ۵۰ سال قبل گفت: «هر آدم احمقی می‌تواند انتقاد کند و اغلب احمقها این کار را می‌کنند.»

از دلایل پایان گرفتن دوستی ما این بود که انتقادهای او پیوسته و بی‌وقفه بود.

انسانهای خوب همیشه اساس زندگی خود را بر احترام استوار می‌کنند.

گفتن یک متشکرم چه کار آسانی است. در مدت چند لحظه می‌توانیم احساس سپاس خود را به دیگران ابراز کنیم و آنها را از خود شاد سازیم. اشخاص نیازی مبرّم به این دارند که از آنها تشکر شود.

نمی‌توانیم مطلب جدیدی بیاموزیم مگر آنکه بتوانیم اذعان کنیم که تاکنون چیزی نمی‌دانیم.

اگر به طرزی درست با مسایل برخورد کنیم، مسلّماً به موفّقیت می‌رسیم.

همه ما با خودمان حرف می‌زنیم، و آنچه ما به خود می‌گوییم تأثیرش بیش از حرفی است که دیگران به ما می‌زنند. ما با توجه به آنچه به خودمان می‌گوییم به احساس و اندیشه‌مان شکل می‌دهیم و سرانجام براساس آنهاعمل می‌کنیم. صحبت ما با خودمان همان نگرش ماست.

«تو صاحب همه چیز هستی، تنها یک چیز نداری: خُل‌بازی درنمی‌آوری. آدم به کمی خُل‌بازی و جنون احتیاج دارد. در غیر این صورت، هرگز از قیدوبند آزاد نمی‌شود.»

انسان به تفریح و شادی نیاز دارد. نیازمند آن هستیم که بازی کنیم و از همه اینها مهمتر نیازمند خندیدن هستیم.

اگر از من بخواهند بزرگترین نصیحت را به همه بشریت بکنم، نصیحتم این خواهد بود: زحمت و مشقّت را به عنوان امری ناچار در زندگی قبول کنید، سرتان را بالا بگیرید، در چشمهای ناراحتی نگاه کنید و بگویید: «من از تو بزرگتر هستم، تو نمی‌توانی مرا شکست بدهی.» آن لندرز

بسیاری از اخلاقیات و ارزشهای ما فدای ثروت و زندگی ثروتمندان شد.

پول تنها وسیله رسیدن به موفّقیت نیست

مهم این است که این پول را چگونه تحصیل کرده‌ایم و با آن چه می‌کنیم.