بریده‌هایی از کتاب گاهی که از نه شنیدن می ترسیم

شاید راهکار بهتر و غیرمستقیمی برای دورزدن سیستم دفاعی شرم وجود داشته باشد. لازم نیست روی فوق‌العاده‌بودن‌مان تأکید کنیم؛ فقط کافی است بدانیم که اگر همه را به‌قدر کافی و از نزدیک بررسی کنیم، می‌فهمیم که هرکس به‌نوعی ناقص و بیچاره است. شاید کمی خطاکار باشیم، ولی خوشبختانه همه همین‌طور بوده‌اند و هستند. شاید کمی ساده‌لوح، نامعقول و بدرفتار باشیم، ولی این کاملاً طبیعی است.

عصر یک روز عادی وقت مناسبی است برای اینکه افراد تصمیم بگیرند می‌خواهند با زندگی‌شان چه کنند و واقعاً دنبال چه چیزی بروند؛ ولی وقتی جمعیتِ اطراف‌تان هیچ‌وقت متفرق نمی‌شود، چنین لحظاتی به‌ندرت پیش می‌آیند.

افراد نگران باید به‌مرور، وحشت از آینده را کنار بگذارند و به‌جای آن، گذشتهٔ همراه با ضربات روحیِ خود را، که بدون واکاوی مانده، صبورانه درک و هضم کنند.

به‌این‌ترتیب بدون اینکه بخواهیم، کسی را که به ما زورگویی می‌کند توانا و اثرگذار تصور می‌کنیم. کینه‌جوییِ آن‌ها تحقیرآمیز است، ولی توضیح روان‌شناختی شرارتْ قدرت آن را به‌طرز چشمگیری معکوس می‌کند. این شمایید، کسی که نیازی نمی‌بیند دیگران را تحقیر کند. درحقیقت، شما بزرگ‌تر، قدرتمندتر و تواناتر از طرف مقابلید

با پذیرش اینکه همیشه کم‌اهمیت بوده‌ایم و خواهیم بود احساس سبکی و آزادی بیشتری خواهیم داشت.

باید به خاطر بسپریم که لازم است بین منتقد و دشمن تفاوتی ویژه قائل شویم. باید فقط برای نقص‌های واقعی خود نگران باشیم. آن دسته از افراد آسیب‌دیده و نالانی را که به‌خاطر ناراحتی‌های پنهان خودشان به‌دنبال مجازات ما هستند فقط باید ببخشیم.

ولی اندوه چیزی از جذابیتش کم نکرد، بلکه باعث شد بیننده او را کسی ببیند که توانایی درک اندوه دیگران را دارد، کسی که در حضورش لازم نیست برای طبیعی‌بودن، حفظ ظاهر کنیم.

ترس ما نشان اندوهی قدیمی است، نشان اینکه چیزی در دنیای بیرون پیدا نمی‌کنیم که پاسخ‌گوی وحشت دنیای درون‌مان باشد.

برای فرار از تنفری که از خود داریم، به رفتارهای اعتیادآور پناه می‌بریم و بعد برای کارهای نادرستی که انجام داده‌ایم پیش خودمان بیشتر احساس شرمساری می‌کنیم.

آدم سالم نیازی به آزار دیگران ندارد. تا وقتی کسی از درون در عذاب نباشد، برای بی‌رحمی‌کردن در حق دیگران انگیزهٔ کافی ندارد.

متنفربودن دیگران از ما به سه دلیلِ اصلی برای‌مان بسیار جدی به نظر می‌رسد: یک، چون تنفر را مقدمه‌ای برای خطر واقعی می‌بینیم؛ دو، چون حس می‌کنیم ممکن است حق با کسانی باشد که از ما متنفرند. به‌عبارتی تصور می‌کنیم اطلاعات منفی آن‌ها (هرچند ناخوشایند) ممکن است مطلب مهمی به ما یاد بدهد؛ سه، تلویحاً به قضاوت، سلامتِ ذهن، و فهم کسی که به ما حمله می‌کند اعتماد داریم. ولی هرکدام از این دلایل ممکن است به‌شدت اشتباه باشند.

همهٔ ما به تصویر نفرت‌انگیزی که از خودمان ساخته‌ایم دسترسی داریم: مجموعه‌ای از معیوب‌ترین، ناقص‌ترین، شرم‌آورترین، و ضعیف‌ترین بخش‌های شخصیت‌مان. هروقت دیگران به ما نه می‌گویند دقیقاً همین تصویر از خودمان پیش چشم‌مان می‌آید و ما را درگیر می‌کند. ما «نه» نمی‌شنویم، که اگر این‌طور بود، مشکلی نداشتیم؛ چیزی که می‌شنویم این است: «تو فردی نفرت‌انگیز، مغرور، مضحک، تازه به دوران رسیده، متوهم، بی‌عرضه، و پستی.» بااین‌حساب، تعجبی ندارد که از خیر درخواست از دیگران بگذریم. البته درحقیقت، دیگران اصلاً چنین واکنشی به ما نشان نمی‌دهند. آن‌ها همچنین نمی‌توانند حدس بزنند پیش خود چه حسی داریم. از کجا باید بفهمند؟ مهم‌تر از همه اینکه چنین چیزی حتی حقیقت هم ندارد

شاید زندگی با فرد نامناسب تقریباً تحمل‌پذیر به‌نظر برسد، ولی با گذشت زمان این فرد به سنگ‌ریزه‌ای در کفش شما تبدیل خواهد شد و این «خطای ناچیز» هیچ فرقی با گیرافتادن در وضعیتی «کاملاً وحشتناک» نخواهد داشت.

اغلب‌مان تمایل داریم عشق‌مان را به افرادی ابراز کنیم که زندگی باعث سرگشتگی و غم‌شان شده، نه کسانی که زندگی را سرراست و راحت می‌دانند. بیشتر به کسانی تمایل داریم که اغلب حس می‌کنند باید از رنگ و لعاب خوش‌بینانهٔ زندگیِ روزانه فاصله بگیرند، کسانی که در برابر اضطراب و فاجعه هشیارند و ممکن است خیلی وقت‌ها مثل ما بخواهند از ناراحتی گریه کنند

خطاهای‌مان حقایق اجتناب‌ناپذیر انسانی‌اند و بنابراین باید صادقانه به آن‌ها اقرار و سعی کنیم آن‌ها را در روز روشن اصلاح کنیم

ترس از تنهاماندن ترس مهلکی است که بسیاری از مشکلات‌مان از آن سرچشمه می‌گیرد. برای آغاز اصلاح این وضعیت، باید از بچگی یاد بگیریم که تنهاماندن به‌معنی مشکل‌داشتن نیست؛ تنهایی یعنی به‌قدر کافی صبوربودن تا پیداشدن چیزی که واقعاً موردنظرمان است (اگر واقعاً این‌طور شود). این کار نتیجهٔ تصمیم ماست، نه اینکه سزای اشتباهات‌مان باشد. به‌علاوه، تنهابودن به‌معنی جداافتادن از دیگران نیست؛ این حالت مطمئن‌ترین راه برای ارتباط عمیق با دیگران و پرکردن ذهن‌مان با ایده‌ها و خیالات میلیاردها نفر در سراسر جهان و تاریخ است

وقتی شهامت فهمیدنش را پیدا می‌کنیم، متوجه می‌شویم در این پهنهٔ بزرگ، به‌طرزی باورنکردنی بی‌اهمیتیم.

به نظر می‌رسد آدم‌های بسیار زیبا فقط با ما متمایزند؛ درحقیقت، یک میلی‌متر زیر ظاهر خیره‌کننده‌شان، آن‌ها هم مثل ما تنها، محتاط، نیازمند، بخشنده، و معمولی‌اند، و فقط چند پیچیدگی بیشتر دارند. درنهایت چیز زیادی برای حسادت به آن‌ها وجود ندارد.

بیشترِ عمرمان چاره‌ای به‌جز زندگی در وضعیتی با «آگاهی کم» نداریم، وضعیتی که در آن، به توهین دیگران بیش‌ازحد واکنش نشان می‌دهیم، مشتاقانه علایق و آرزوهای‌مان را دنبال می‌کنیم و درمورد تصویرمان در ذهنِ آن چندصد انسانی که می‌شناسیم، بیش‌ازاندازه نگران می‌شویم.

درست همان موقعی که حس می‌کنیم نفرت‌انگیزیم، کمک‌گرفتن از دیگران برای‌مان سخت می‌شود، و این تأسف‌بار است. آن‌قدر از خودمان نفرت داریم که از اینکه دیگران دوست‌مان داشته باشند ناامیدیم. شاید برای همین است که در پاسخ به درخواست‌های گرم آن‌ها، می‌خواهیم با غرزدن و رد کمک‌شان، ذات دوست‌نداشتنی خود را نشان‌شان دهیم. در این حالتِ ایستا به کسی نیاز داریم که وضعیت‌مان را برای دیگران توضیح دهد، و بگوید ما بی‌رحم و بدجنس نیستیم، فقط حیران و شرمساریم. شاید نیاز داریم، دست‌کم مدتی کوتاه، که حرف‌های کس دیگری مشکل‌مان را حل کند.