بریده‌هایی از کتاب گاهی که از نه شنیدن می ترسیم

قضاوت درمورد اینکه چه‌کسی یا چه‌چیزی زیباست امری است متغیر، و گاهی این تغییر بسیار اساسی است. شاید بعضی مصادیق زیبایی در دوره‌ای در دورهٔ دیگری جزو نازیبایی‌ها محسوب شود. شاید شخص مثال‌زدنی و مسحورکنندهٔ یک قرنِ خاص در نسل بعد با بی‌اعتنایی روبه‌رو شود. این مسئله احتمال عجیبی را پیش می‌کشد: شاید برخلاف آنچه از این چند تعریف فعلیِ غیرمنصفانه، عجولانه و دم‌دستی از زیبایی می‌فهمیم، آن‌قدرها هم «زشت»، «ناخوشایند»، یا «چاق» نباشیم.

بدرفتاری و خباثت دیگران از رنج‌شان ناشی می‌شود. آن‌ها ما را اذیت می‌کنند چون جایی در اعماق وجودشان خود را آزار می‌دهند. آن‌ها بدخلق، بدزبان و بی‌ادب‌اند چون حال‌شان خوب نیست. ظاهرشان هرقدر هم مطمئن و قوی به‌نظر برسد، از رفتارشان معلوم است که وضعیت خوبی ندارند. هیچ فرد سالمی چنین رفتاری نمی‌کند.

برای آگاه‌شدن باید راه کنجکاوی را در پیش بگیریم نه ناامیدی.

درخواست‌نکردن هم هزینه‌ای به همراه دارد. درخواست‌مان را مطرح نمی‌کنیم تا کسی دست رد به سینه‌مان نزند؛ ولی چیزی را می‌پذیریم که آزاردهنده‌تر و دردسرسازتر است: ازدست‌دادن فرصت.

چیزی که جداً باید از آن بترسیم «نه» نیست، بلکه رسیدن به زمانی است که با ناکامی از این دنیا می‌رویم.

اگر آدم‌ها در تمام دوره‌ها در دیدن این زیبایی‌ها مشکل دارند، به‌این‌خاطر است که تا وقتی چیزهای مقابل‌مان با مهارت، زرق‌وبرق و قدرت کافی به ما نشان داده نشوند، ارزش‌شان برای‌مان واضح نمی‌شود.

وقتی بیشتر به این امید ارتباط برقرار می‌کنیم که طرف مقابل درک‌مان کند و وقتی زندگی اساساً ساختاری غم‌بار دارد، پس کسانی هم که در چهره‌شان خبری از پیچیدگی یا سختی زندگی نیست، زیبا به نظرمان نمی‌رسند؛ زیبایی در دیدن کسانی است که مانند ما گاهی سرگشته، ناراحت و غمگین‌اند، کسانی که حس می‌کنند زندگی روزمره سرخوشی چندانی ندارد، کسانی که چشم خود را به‌روی نگرانی‌ها و فجایع نبسته‌اند و ممکن است مانند ما از چیزهای ناراحت‌کننده و غم‌انگیز به گریه بیفتند.

ترس ما نشان اندوهی قدیمی است، نشان اینکه چیزی در دنیای بیرون پیدا نمی‌کنیم که پاسخ‌گوی وحشت دنیای درون‌مان باشد.

باید از همان اول با کمال میل و آگاهی بپذیریم که سرنوشتْ بی‌برنامه و اتفاقی است و به اخلاق مرتبط نیست.

قدرت هر فرد لزوماً ضعفی ذاتی به‌همراه دارد. داشتن قدرت بدون ضعف غیرممکن است. هر مزیتی عیبی به‌همراه دارد. و امکان ندارد همهٔ مزیت‌ها باهم در یک فرد جمع شوند. این نظریه‌ای است که می‌تواند در مواقع بحرانی به ما آرامش دهد، چون می‌تواند نظر ما دربارهٔ عیب‌ها، اشتباهات و ضعف‌های دیگران را تغییر دهد.

اگر همه را به‌قدر کافی و از نزدیک بررسی کنیم، می‌فهمیم که هرکس به‌نوعی ناقص و بیچاره است. شاید کمی خطاکار باشیم، ولی خوشبختانه همه همین‌طور بوده‌اند و هستند. شاید کمی ساده‌لوح، نامعقول و بدرفتار باشیم، ولی این کاملاً طبیعی است.

هنرمندان خالق زیباییِ پدیده‌ای که به تصویر می‌کشند نیستند؛ آن‌ها تنها زیبایی پنهانی را برملا می‌کنند که همیشه ازروی عادت یا غرض‌ورزی نادیده می‌گرفتیم.

ارتباط بین لاغری و زیبایی ابتکار نسبتاً تازه‌ای است. در کل تاریخ، کمتر کسی به فکرش رسیده بود که شکم تخت و پاهای کشیده

کاری که (باتوجه‌به سابقه‌مان) واقعاً شجاعانه و قهرمانانه است جرئت کنارگذاشتن سلاح، کم‌کردن آمادگی برای وقوع فاجعه، و مقاومت‌کردن در برابر وحشتی است که سال‌هاست در وجودمان شکل گرفته است. کار شجاعانه این است که باور کنیم شاید فعلاً مسئله‌ای برای نگرانی وجود نداشته باشد.

شاید زندگی با فرد نامناسب تقریباً تحمل‌پذیر به‌نظر برسد، ولی با گذشت زمان این فرد به سنگ‌ریزه‌ای در کفش شما تبدیل خواهد شد و این «خطای ناچیز» هیچ فرقی با گیرافتادن در وضعیتی «کاملاً وحشتناک» نخواهد داشت.

بیشترِ عمرمان چاره‌ای به‌جز زندگی در وضعیتی با «آگاهی کم» نداریم، وضعیتی که در آن، به توهین دیگران بیش‌ازحد واکنش نشان می‌دهیم، مشتاقانه علایق و آرزوهای‌مان را دنبال می‌کنیم و درمورد تصویرمان در ذهنِ آن چندصد انسانی که می‌شناسیم، بیش‌ازاندازه نگران می‌شویم.

درست همان موقعی که حس می‌کنیم نفرت‌انگیزیم، کمک‌گرفتن از دیگران برای‌مان سخت می‌شود، و این تأسف‌بار است. آن‌قدر از خودمان نفرت داریم که از اینکه دیگران دوست‌مان داشته باشند ناامیدیم. شاید برای همین است که در پاسخ به درخواست‌های گرم آن‌ها، می‌خواهیم با غرزدن و رد کمک‌شان، ذات دوست‌نداشتنی خود را نشان‌شان دهیم.

تا وقتی تنها زندگی‌کردن را به رسمیت نشناسیم، هیچ‌وقت ارزش اجتماع را درک نمی‌کنیم، علایق‌مان را کشف نمی‌کنیم، یا برای ارتباطاتی که لایق‌شان هستیم صبر نمی‌کنیم

توصیهٔ منطقی‌ای که معمولاً از دوست خوش‌قلب‌مان می‌شنویم معمولاً یکی از این‌هاست: به این حرف‌ها اعتنا نکن، فرض کن این قضیه برای کسی اهمیت ندارد، کسی که آزارت داده «دیوانه» است یا ازنظر روانی متعادل نیست، و بالاخره: اصلاً فراموشش کن. این توصیه‌ها لطف او را می‌رساند، ولی متأسفانه هیچ گرهی از کار ما باز نمی‌کند.

همهٔ ما به تصویر نفرت‌انگیزی که از خودمان ساخته‌ایم دسترسی داریم: مجموعه‌ای از معیوب‌ترین، ناقص‌ترین، شرم‌آورترین، و ضعیف‌ترین بخش‌های شخصیت‌مان. هروقت دیگران به ما نه می‌گویند دقیقاً همین تصویر از خودمان پیش چشم‌مان می‌آید و ما را درگیر می‌کند