بریده‌هایی از کتاب گاهی که از نه شنیدن می ترسیم

باید بین منتقد و دشمن تفاوت قائل شویم. منتقد برای ابعاد روانی ما حدودی قائل می‌شود و اگر بحث به آن حدود کشیده شود، دیگر ادامه نمی‌دهد. اما دشمن از یک اختلاف‌نظر کوچک هم بهانه‌ای می‌سازد برای زیرسؤال‌بردن کامل حق وجود ما

فرضیهٔ توطئه مشکلی ادراکی نیست، بلکه زخمی عاطفی است که بر توانایی‌های برتر ذهنی نیز چیره می‌شود. بنابراین نمی‌توان با رگباری از اطلاعات خلاف واقع با آن برخورد کرد، بلکه باید با دلگرمی‌دادن، مهربانی‌کردن و عشق‌ورزیدن با آن روبه‌رو شد، چون این همان نقطه‌ای است که مشکل از آنجا شروع شده است.

تا وقتی تنها زندگی‌کردن را به رسمیت نشناسیم، هیچ‌وقت ارزش اجتماع را درک نمی‌کنیم، علایق‌مان را کشف نمی‌کنیم، یا برای ارتباطاتی که لایق‌شان هستیم صبر نمی‌کنیم.

کسانی که دائم نگران‌اند، درست مثل قبل، درمورد «همه‌چیز» نگرانی دارند، چون نمی‌دانند چطور با یک یا دو مسئلهٔ بزرگِ گذشته‌شان برخورد کنند یا بابت آن‌ها متأسف باشند. چون منبع و منشأِ اصلی اضطرابْ مربوط به زمان و مکانی دور بوده که برای فرد مبتلا نامشخص است، این اضطراب بین موضوعات فراوان و متغیرِ زمان حال پخش شده است: از محل کار گرفته تا شهرت، و از پول تا کارهای خانه.

بودن فقط حالت ناگزیر اشیا نیست، بلکه فرصتی عجیب و ارزشمند است. شاید از بودن‌مان آن‌قدر شگفت‌زده شویم که دیگر ناراحتِ نبودن‌مان نباشیم.

شاید برای همین است که در پاسخ به درخواست‌های گرم آن‌ها، می‌خواهیم با غرزدن و رد کمک‌شان، ذات دوست‌نداشتنی خود را نشان‌شان دهیم.

آن‌قدر از خودمان نفرت داریم که از اینکه دیگران دوست‌مان داشته باشند ناامیدیم.

پیامدهای شرم در سراسر زندگی‌مان دیده می‌شود. اجازه نمی‌دهیم دیگران بیش‌ازحد به ما نزدیک شوند. می‌ترسیم اگر شخصیت حقیقی ما را بشناسند، تنها از ما متنفر شوند.

در صمیمی‌شدن با دیگران مهارتی نداریم.

وقتی از تنهایی وحشت داریم، در هیچ رابطه‌ای توانایی مطرح‌کردن نیازهای‌مان را نداریم.

پناه‌بردن به خرده‌نگرانی‌های روزمره جایگزینی است برای ضربه‌های روحی حل‌نشده، مانند شرم، تحقیر، احساس اهمیت‌نداشتن برای والدین، قصور، یا سوءاستفاده.

چطور ممکن است کسی با اتهام حماقت روبه‌رو شود و در ذهنش هم صدایی به او بگوید که ابله است، اما همچنان قدرت دفاع از خود را داشته باشد؟

شخصیت ما طوری شکل گرفته که در مواجهه با مخالفت دچار مشکل می‌شویم

برای اینکه بتوانیم از خودمان در برابر دشمن بیرونی دفاع کنیم، ابتدا باید طرف خودمان باشیم

پرسشی که اینجا مطرح می‌شود این است: چرا برخی افراد دفاع از خود (یا پاسخ‌دادن به دشمن به‌صورت عملی، یا واندادن ازلحاظ ذهنی در مواجهه با حمله) را آن‌قدر دشوار می‌دانند؟ چرا در مواجهه با قلدریِ افراد در اداره، بعضی‌ها می‌توانند خوب از خودشان دفاع کنند، درحالی‌که بقیه در ناامیدی و تنفر از خود فرومی‌روند؟

شاید زندگی با فرد نامناسب تقریباً تحمل‌پذیر به‌نظر برسد، ولی با گذشت زمان این فرد به سنگ‌ریزه‌ای در کفش شما تبدیل خواهد شد و این «خطای ناچیز» هیچ فرقی با گیرافتادن در وضعیتی «کاملاً وحشتناک» نخواهد داشت.

شادبودن به‌هیچ‌وجه آزمندانه و احمقانه نیست. توانایی بهره‌برداریِ مناسب از زمان مناسب برای رسیدن به رضایتمندیْ دستاورد روانی بزرگی محسوب می‌شود: خندیدن، بازی با بچه‌ها، لذت‌بردن از خوردن میوه یا آفتاب‌گرفتن، زود تمام‌کردن کار برای خوردن بستنی یا نگاه‌کردن به یک گل

ما زشت نیستیم؛ فقط از افرادی که می‌توانند زیبایی ما را تشخیص دهند دوریم.

هر سال، مسیحیان در سراسر دنیا چهارشنبهٔ خاکستر (توبه) را برگزار می‌کنند، زمان اختصاص‌داده‌شده برای جبران و توبه. مؤمنان پیش کشیش می‌روند و او صلیبی از خاکسترِ درخت نخل روی پیشانی‌شان می‌کشد، که نماد علنی التزام افراد به عذرخواهی از کارهای بدشان است، نشانه‌ای از اینکه فرد وارد دورهٔ فکرکردن به کار خود و عذرخواهی شده است. این مراسمِ بسیار جالب و مفید می‌تواند به افراد ازخودراضیِ دنیای سکولار درس‌های زیادی بدهد.

وقتی غمگینیم، واقعاً به لباس یا مدل موی جدید نیاز نداریم؛ فقط نیاز داریم کسی ازروی محبت به ما نگاه کند تا نگاه سخاوتمندانه‌اش ما را از آثار مخرب تنفرمان از خودمان نجات دهد.