بریده‌هایی از کتاب زیبایی شناسی نمایشی ژان ‌ژنه

بازیگران زن نباید کلمات رکیک [نمایشنامه] را با کلمات وزین جایگزین کنند. آن‌ها می‌توانند از بازی در نمایشنامهٔ من امتناع ورزند. به جای آن‌ها از بازیگران مرد استفاده خواهیم کرد. در غیر این صورت، از جملات من تبعیت خواهند کرد. اگر برخی کلمات را برعکس بگویند، تحمل خواهم کرد.

بازیگران زن نباید با جاذبهٔ طبیعی خود وارد صحنه شوند و از ستارگان سینما تقلید کنند. جاذبهٔ شخصی در حوزهٔ نمایش، اجرا را بی اعتبار می‌کند. پس از بازیگران زن درخواست می‌شود تا طبق گفتهٔ یونانیان باستان، جاذبهٔ بدنی خود را روی میز قرار ندهند.

هنگام خلق این نمایشنامه، یکی از منتقدین تئاتر این نکته را یادآور شد که مستخدمین واقعی مانند شخصیت‌های نمایشنامهٔ من صحبت نمی‌کنند: شما چه می‌دانید؟ من عکس آن را فرض می‌کنم، چراکه اگر من مستخدم بودم مانند آن‌ها صحبت می‌کردم.

نکات بسیار زیاد دیگری برای گفتن هست اما آن‌ها را فراموش می‌کنم.

نمی‌دانم نمایش در دنیایی سوسیالیستی چه خواهد بود، اما آنچه که نمایش نزد قبیلهٔ مائومائو می‌تواند باشد را بهتر درک می‌کنم.

برای خرج سفرِ بازگشتم؛ به‌خاطر خدا، پول جور کنید.

فرچمن عزیزم، خود را به‌خاطر ناشر نیویورکی ناراحت نکنید. می‌دانید نظر من در مورد امریکایی‌ها چیست. اما فروش سیاهان را خودتان یک‌جوری درست کنید. اما درعین‌حال باید با لارس اشمید محکم صحبت کرد و از او پول گرفت، وگرنه اوضاعم خیلی خراب خواهد شد: یک فرانک هم ندارم. هیچ.

پس اصول اخلاقی این افراد چه خواهد بود؟ اگر در فساد تلخ روشنفکری، زندگی‌ای نباتی را دنبال نکنند، برای ستاره‌شدن کار خواهند کرد. نگاه کنید چگونه برای صفحهٔ اول جراید مبارزه می‌کنند.

او تنها بود، با هیچ‌کس نبود. مواقعی هم او را دیده بودم سر میزی بیاید که دو نفری نشسته بودیم و بعد... او با سارتر بود، اما تنها بود. با او بود اما تنها بود؛ و من همیشه او را، حتی در تماشاخانه دیده بودم، هنگامی که به تمرین‌ها می‌آمد، به‌نوعی همراه همهٔ ما... باشد، اما جایی [نیز] تنها.