بریده‌هایی از کتاب جنگی که بالاخره نجاتم داد

ما شاید خیلی چیزها بدانیم، و شاید روزی باورشان کنیم.

چه خودت متوجه بشی چه نشی، همیشه خودت تصمیم می‌گیری که چه چیزهایی رو باور کنی.

«چیزهایی که کاش نمی‌دانستم»

«هیچی. احساس بدبختی می‌کردیم.» نفس عمیقی کشید. «لابد با هم احساس بدبختی کردن بهتر از تنهایی بدبخت بودنه.»

اول که از لندن آمدیم بیرون دلم می‌خواست مثل دختری باشم که سوار اسب بود و با قطار مسابقه گذاشته بود. حالا همان بودم. بخش‌هایی از من هنوز آشفته بود، ولی شاید آن دختر هم آشفته بود. من فقط ظاهرش را دیده بودم.

کلبه پر از غم، تاریکی و خاطرات جاناتان بود.

«سوزان می‌گه ناآگاهی خجالت نداره.» خانم تورتون گفت: «توی سن تو شاید، ولی توی سن من نه.» هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم خانم تورتون از چیزی خجالت بکشد. هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم کسی غیر از من خجالت بکشد.

اون آلما...» پریدم وسط حرفش. «تقصیر خودش نبوده که اونجا به دنیا اومده.»

نمی‌تونی کل کشور رو بر اساس هیتلر قضاوت کنی.»

نگاه روت پرید روی من. لبخند نزد، ولی حس کردم به لبخند فکر می‌کند. من هم در جوابش به لبخندی فکر کردم.

ما شاید خیلی چیزها بدانیم، ولی لزوماً باورشان نداریم.

هر کسی خودش انتخاب می‌کنه چی رو باور داشته باشه

بعضی وقت‌ها چیزی که درست است با چیزی که قانونی است فرق می‌کند.

پنگوئن‌ها. آن‌ها هم پرنده بودند

ما شاید خیلی چیزها بدانیم، ولی لزوماً باورشان نداریم.

ما شاید خیلی چیزها بدانیم، و شاید روزی باورشان کنیم.

شاید خیلی چیزها بدانیم، ولی لزوماً باورشان نداریم.

شده بودم آدمی که حسرت بودنش را داشتم.

بعضی وقت‌ها چیزی که درست است با چیزی که قانونی است فرق می‌کند.

«ولی زخم‌های دیگه‌ای هم داری، نداری؟» مگی برگشت و به پشت خوابید. دیدم که لبه‌های ملحفه‌اش را سفت فشار می‌دهد. «همه دارن. زخم‌های نامرئی.»