بریده‌هایی از کتاب جنگی که بالاخره نجاتم داد

«فرض قشنگیه. شاید همه‌مون بعد از مرگ بهتر از چیزی بشیم که بودیم. شاید همه بالاخره به بهشت برسیم.»

اگر چیزی که ازش می‌ترسیدم جانم را نجات می‌داد چه؟

ما شاید خیلی چیزها بدانیم، ولی لزوماً باورشان نداریم.

«چیزهایی که من نمی‌دونم هیچ‌وقت تموم نمی‌شن.» «کل دنیا همین‌طوریه.» خانم تورتون از اعماق مبل تکی‌اش صحبت می‌کرد. «پر از چیزهایی که متوجه نمی‌شیم.»

مادرت اصلاً نمی‌خوابد. انگار هیچ‌وقت بیدار هم نیست. انگار جایی این وسط گیر کرده.

بعضی وقت‌ها آدم می‌تونه بین یه دسته دختر طوری احساس تنهایی کنه که انگار خودش تنهای تنهاست.»

همه دارن. زخم‌های نامرئی

ما شاید خیلی چیزها بدانیم، و شاید روزی باورشان کنیم

کلمه‌ها می‌توانند خطرناک و نابودگر باشند، به اندازهٔ بمب‌ها.

کلمه‌ها می‌توانند خطرناک و نابودگر باشند، به اندازهٔ بمب‌ها.

کلمات را نمی‌توانستم ترجمه کنم ولی معنی‌شان را می‌دانستم.

«برای مسن‌ترها مرگِ راحت می‌تونه یه موهبت باشه.»

مگی اول زندگی‌اش بیشتر از هر کسی که می‌شناختم چیزهای خوب داشت. توی جنگ فقط از دست داده بود و از دست داده بود. من یک زندانی ناآگاهِ فلج بودم که از پنجرهٔ آپارتمانی محقر توی لندن بیرون را نگاه می‌کرد. حالا روی دو پا راه می‌رفتم، سواری می‌کردم، می‌خواندم و یک اتاق و کتابخانه را با دختر یک نجیب‌زاده شریک بودم. به‌جز از دست دادن مام من فقط به دست آورده بودم. مرگ مام از دست دادن بود یا به دست آوردن؟

جاناتان را خیلی دوست داشتم و البته عاشقش هم بودم. ولی به ندیدنش عادت دارم، به‌خصوص وقتی مدرسه‌ام. بیشتر عمرم با هم زندگی نکرده‌ایم. برای همین خیلی دلم برایش تنگ نمی‌شود، با اینکه از مرگش متأسفم. گاهی متوجه می‌شوم که چند ساعتی فراموشش کرده‌ام. انگار دلم بیشتر از خودش برای فکر کردن به حضورش تنگ شده. یعنی من آدم بدی‌ام؟ متأسفانه همین‌طور است.

خلبان بودن بعد از مدتی خیلی سخت می‌شود، هر شب پرواز کردن و بعضی وقت‌ها همهٔ هواپیماها برنمی‌گردند. کم‌کم فکر می‌کنی بعدی تویی، هر شب، و این پیرت می‌کند، از درون می‌خوردت. دقیقاً ترس نیست، بیشتر این است که نمی‌توانی این همه صبر را تحمل کنی.

«اگه بدونی مردم فکر می‌کنن چه چیزهایی لازم دارن تعجب می‌کنی.»

کلمه‌ها می‌توانند خطرناک و نابودگر باشند، به اندازهٔ بمب‌ها.

«همه‌چی دست تو نیست.» نگاهش کردم. «ولی من همچین حسی دارم.» «خب که چی؟»

نوشتم: مگی عزیز، مادرت توی لندن وقتی در مورد کارهایی که با تو می‌کرد حرف می‌زد خوشحال‌ترین آدم دنیا بود. از اینکه من را جاهای مختلف می‌برد خوشحال بود،‌ ولی فقط به خاطر اینکه یاد وقتی می‌افتاد که با تو آنجا بوده. فکر می‌کنم بیشتر از چیزی که فکر می‌کنی دوستت دارد. مگی نوشت: آدای عزیز، حالم افتضاح است. به مادرم بگو باید بیایم خانه.

دوست داشتن اون‌قدرها که تو فکر می‌کنی نایاب و دست‌نیافتی نیست، آدا. همه‌جور آدمی رو می‌شه دوست داشت، به شکل‌های مختلف. اصلاً هم خطرناک نیست.