بریده‌هایی از کتاب جنگی که بالاخره نجاتم داد

«دوست داشتن اون‌قدرها که تو فکر می‌کنی نایاب و دست‌نیافتی نیست، آدا. همه‌جور آدمی رو می‌شه دوست داشت، به شکل‌های مختلف. اصلاً هم خطرناک نیست.»

وقتی اوضاع خیلی بد می‌شد می‌توانستم بروم جایی توی ذهنم، جایی که هیچ‌کس دستش بهم نمی‌رسید. و سوار بر باتِر، چهارنعل توی علفزار می‌رفتم...

سوزان تصمیم گرفت به خاطر ما بجنگد. دنبالمان تا لندن آمد. برای همین، شبی که بمبارانِ آلمانی خانهٔ سوزان را کاملاً نابود کرد هیچ‌کدام داخلش نبودیم. این‌طور شد که بدترین چیز، یعنی بازگشت مام، تبدیل شد به بهترین چیز که نمُردن توی بمباران بود.

اینکه یاد گرفتم راه بروم نجاتم داد. وقتی مام جِیمی را همراه بقیهٔ بچه‌ها فرستاد تا به خاطر بمب‌های هیتلر از لندن دور شوند، من هم جیم شدم.

«آدم‌ها پیچیده‌ن. دوست داشتنِ خود تو خیلی آسون نیست. ولی با این وجود خواهرمی.»

«هیچ‌وقت نمی‌گم به مرگ جاناتان می‌ارزید، اینو نمی‌تونم بگم، ولی می‌تونم حالا با قاطعیت بگم که جاناتان برای حق می‌جنگید و برای حق جونش رو از دست داد. می‌تونم بگم هیچ‌کدوم از مردهای ما بی‌دلیل کشته نشدن.» دستش را گذاشت روی دست مگی. گفت: «این فکر آرومم می‌کنه.» خانم تورتون نفس عمیقی کشید. «شاید.» مگی گفت: «منو آروم نمی‌کنه.» لرد تورتون گفت: «شاید الان نه. ولی یه روزی بالاخره آرومت می‌کنه.»

«ناراحت بودن اشکالی نداره.»

سوزان زیرلب گفت: «داره جواب می‌ده، آدا. نمی‌میرم.» صد درصد باورم نشد، ولی یک‌کم باور کردم.

«اگه مجبورم کنی برگردم هیچ‌وقت نمی‌بخشمت. تا وقتی زنده‌م ازت متنفر می‌شم.» یا خدا. از اینکه بگویی مادر بدی است بدتر بود. فکر کردم اگر روت بود چه می‌گفت.

لبخند روت از این‌سر صورتش تا آن‌سر کش آمده بود. معلوم شد که همان لحظه بهترین قسمت کریسمس بود. جوراب‌هایمان را بالای شومینه آویزان کردیم، با اصرار جِیمی حتی روت هم آویزان کرد، با اینکه خیلی خوشش نیامده بود.

روت با قدرت، صبر و وقار سواری می‌کرد. باتِر به او بهتر سواری می‌داد تا به من. وقتی بهش گفتم، روت سر تکان داد. گفت: «باید کمرت رو تاب بدی. عضله‌هات رو شل کن. وقتی سعی کنی ثابت بشینی اسب بالا و پایینت می‌کنه.» تلاش کردم. گفتم: «عضله‌های من شل نمی‌شن.» «دارم می‌بینم. خیلی خشکی.»

گفتم: «خودم می‌تونم.» تأیید کرد: «البته که می‌تونی، من فقط خواستم مثل یک آقا رفتار کنم.» نمی‌خواستم باهاش بدرفتاری کرده باشم. «ببخشید.» اجازه دادم بلندم کند و بگذاردم روی زینِ باتِر.

لرد تورتون داشت به سوزان نوشیدنی تعارف می‌کرد که مگی دوان‌دوان وارد شد. گفت: «کریسمس مبارک!» دم گوشم گفت: «خیلی خوشحالم که اینجایی. شام افتضاح شده. الان توی آشپزخونه بودم. مامان داره سکته می‌کنه.»

ممنون از خانم صورت اتویی. ممنون برای هر گچ جدیدی که روی پایم بسته می‌شد. ممنون برای بسته شدن به تخت بعد از دفعهٔ دومی که موقع دستشویی رفتن گیر افتادم. ممنون که وقتی وسط کابوس‌ها جیغ می‌کشیدم پرستارها بیدارم می‌کردند.

گفتم: «آره مامان، این سفر ضروریه.»

پایم هیچ‌وقت کاملاً خوب نمی‌شد، ولی می‌توانستم راه بروم، بدوم و از پله‌ها بالا بروم. شاید احساساتم هم هیچ‌وقت کاملاً خوب نمی‌شد، ولی به اندازهٔ کافی آرامش پیدا کرده بودم

هیولایی، با اون پای زشتت. این چیزی بود که مام گفته بود. بارها و بارها، تا وقتی که وادار شدم همه‌چیزم را بگذارم پای اینکه دیگر حرفش را باور نکنم.

مادر بکی ایستاد. با دقت به سوزان، جِیمی و من نگاه کرد. آهسته و با ملایمت گفت: «میام. حتماً. خیلی خوب می‌شه دوباره کنار خانواده باشم.» ما شاید خیلی چیزها بدانیم، و شاید روزی باورشان کنیم.

«این چیزی است که ما داریم به خاطرش می‌جنگیم. برای این‌جور اراده‌ها. نمی‌توانیم شکست بخوریم

«برای مسن‌ترها مرگِ راحت می‌تونه یه موهبت باشه.