بریده‌هایی از کتاب جادوی چپکی؛ جلد اول

بَکس فریزبی را انداخت برای آندرس. آندرس انداخت برای پِپِر. پِپِر هم برای الیوت. نزدیک بود فریزبی از دست الیوت بیفتد. آن را به ویلا داد. ویلا هم انداخت برای ماری‌گُلد. ماری‌گُلد هم برای سباستین و سباستین انداختش زمین. او همیشه می‌انداختش. بلند گفت: «دست خودم نیست! امواج صوتیش خیلی نور داره!» نُری یخ‌دربهشتش را نوشید و دوستانش را نگاه کرد. شک داشت که دیگر بخواهد برای معمولی بودن تمرین کند. شک داشت که دیگر بخواهد برگردد خانه پیش پدر. یعنی این کار تسلیم‌شدن بود؟ یا فقط راه متفاوتی را انتخاب کرده بود؟ الینُر باکس‌وود هورِس با خودش گفت: «شاید دوست دارم وارونه بمونم.»

هر قدر نُری بیشتر می‌رفت، بیشتر گم می‌شد.

الیوت، با آن موهای پرپشتش، سرش را به طرف پسری چند متر آن طرف‌تر کج کرد. پسر در هوا شناور بود. پسر پوستی قهوه‌ای داشت و نُری حدس زد اهل امریکای لاتین باشد.

نُری می‌خواست بپرسد: «یعنی کوتاه‌ترین راه، بهترین راهه؟» اما نپرسید

باید بعضی‌وقت‌ها دربارهٔ بعضی‌چیزها حرف بزنی

بعضی دروغ‌ها از حقیقت هم بهترند.

آندرس هم با طناب قرمزش از سقف آویزان بود. یکی از میزهای خالی حتماً مال او بود. دو تای دیگر می‌ماند... یکی برای نُری، یکی هم برای دختر آب‌نبات لیمویی. پس همهٔ بچه‌های کلاس آمده بودند. هشت تا میز، هشت تا بچه. نُری با دقت به دو پسری که ردیف جلو نشسته بودند نگاه کرد تا بفهمد کدامشان پِپِر است. یکی‌شان پسری درشت با موهای بور، صورت سرخ کک‌مکی و ابروهای کلفت بود. شاید ابروهایی مثل قلدرها. پیراهن ورزشی پوشیده بود. آن یکی پوستش تیره‌تر و لاغر بود، موهایش کوتاه و شلوار جینش سوراخ بود. او توی صندلی‌اش لم داده بود و مدادی را بین انگشت‌هایش می‌چرخاند. نُری حدس زد پِپِر آن پسر گنده‌هه باشد، پسری که شبیه آدم‌کش‌ها بود؛ به همین زودی از او ترسیده بود. خانم استار با نُری دست داد و گفت: «تو الینُر هورِس هستی. درسته؟» «بله. ولی نُری صدام می‌کنن.»

صبح روز بعد، نُری توی خانه‌ای خالی بیدار شد. یک لحظه طول کشید تا یادش بیاید کجاست. وقتی یادش آمد، قلبش هم مثل خانه خالی شد. سعی کرد به نیمهٔ پر لیوان نگاه کند؛ هاوتورن نبود که مجبورش کند پیراهن دخترانه تنش کند یا موهایش را ببافد. این، یعنی اینکه می‌توانست هر لباسی دلش می‌خواست بپوشد.