بریده‌هایی از کتاب پیتر نیمبل و چشم های شگفت انگیزش

«حاضر بودم دست‌هام رو بدم، ولی چشم‌هام ببینه.»

پروفسور کیک پیرمرد خمیده‌ای بود با صدایی به‌اندازهٔ بند انگشت‌هایش، چروکیده!

هر رابطه‌ای که با یکی دوتا مُشت شروع نشود، حتماً در طول زمان از هم می‌پاشد! این حقیقتی شناخته‌شده است که دعوا، باعث ایجاد دوستی می‌شود.

با تجربه‌ای که من دارم، قهرمان‌ها خوب‌تر از تو یا من نیستن. بااینکه گاهی‌وقت‌ها نجیبن، بیشتر وقت‌ها حُقه‌باز، زیرک و کمی هم گستاخَن.

ساده‌ترین توضیح معمولاً درست‌ترین توضیح است.

«دنیا پر از آب‌های کشف‌نشده‌ست. هرچی بیشتر روی آب سفر کنی، اونا عمیق‌تر و جادویی‌تر می‌شن.»

جعبه را توی دستش گرفت و پرسید: «تو چی هستی؟» اگر پیتر می‌توانست ببیند، قلبش از کار می‌افتاد؛ لبخندی روی صورتش نمایان می‌شد و گلوی خشکش برای اولین‌بار در این ده سالِ نکبتی، خندهٔ واقعی‌اش را بیرون می‌داد. چون پیتر نیمبل به چیز بی‌نهایت فوق‌العاده‌ای برخورده بود که حتی تصورش را هم نمی‌شد کرد؛ چیزی که فقط می‌شود اسمش را گذاشت شگفت‌انگیز.