بریده‌هایی از کتاب در ستایش سکوت

فیلسوف ادعا کردند آنجا که واژه‌ها به آخر می‌رسند، دری به‌سوی درکِ حقایقِ بزرگ به‌یک‌باره گشوده می‌شود. و نه‌تنها حقایق عظیم، بلکه حقایق کوچک هم همین‌طورند؛ مثلاً وقتی سر از مسیر اشتباهی درمی‌آورید، مجبور می‌شوید توقف کنید، جی‌پی‌اس را بررسی کنید، صدای پخش را کم کنید، و از کسانی که در ماشین هستند بخواهید ساکت شوند تا بتوانید افکارتان را سروسامان بدهید. این کار به شما اجازه می‌دهد بر افکارتان تمرکز کنید، روی تنها موضوعی که در آن لحظه اهمیت دارد، یعنی یافتن مسیر درست.

سکوت تنها نیازی است که کسانی‌که دائماً دنبال جدیدترین شکل تجمل هستند هرگز به آن دست نمی‌یابند.

تجربه‌ام ثابت کرده که تمامِ آنانی که در تجملات غرق‌اند چیزی را می‌دانند که دیگران از آن بی‌خبرند: تجملات فقط شادی‌های کوتاه‌مدتی به ارمغان می‌آورند.

این تصور که با جست‌وجوی دائم برای چیزی جدید، دائماً دردسترس‌بودن، پیام‌فرستادن و کلیک‌های بیش‌تر، و تماشای ویدئویی که تابه‌حال ندیده‌اید، می‌توان از ملالت اجتناب کرد ساده‌لوحانه است. هرچه بیش‌تر از ملالت فرار کنید، بیش‌تر گریبان‌تان را خواهد گرفت.

ای‌بی وایت زندگیِ شهری را در هنگام تماشای درختی در منهتن چنین توصیف کرده: «زندگی، تحت شرایط سخت، رشد علی‌رغم ناملایمت‌ها، جوانه‌زدن در دل سیمان، و حرکتِ دائمی به‌سوی خورشید.»

اگر از من جوان‌ترید و هنوز آن‌قدر در تولدهای افراد سن‌وسال‌دار شرکت نداشته‌اید، می‌توانم بگویم که بیش‌ترین جمله‌ای که در چنین مهمانی‌هایی شنیده می‌شود این است که «این‌همه روز آمد و رفت و من نفهمیدم که زندگی همین روزهای گذران است.»

مجلهٔ نقد کتاب نیویورک رقابتِ بینِ برنامه‌سازان موبایل را «جنگ‌های اَفیونیِ نوین» نامیده است و در مقاله‌اش ادعا می‌کند که بازاریاب‌ها اعتیاد را به‌عنوان یک رویکرد تبلیغاتی آشکار به‌کار گرفته‌اند. تنها فرقش این است که محصول مورد تبلیغ را نمی‌توان با پیپ کشید، بلکه آن را در قالب برنامه‌های چشم‌نواز به خورد مردم می‌دهند.

اکثر برنامه‌های موبایل یک وجه اشتراک دارند: کسی از آن‌ها استفاده نمی‌کند. حتی برنامه‌های موفقی همچون توییتر هم بالاخره با مقاومت روبه‌رو شده‌اند. بنیان‌گذاران آن از اینکه ایدهٔ تجاری‌شان کم آورده و سرعت رشدشان کم شده درمانده شده‌اند. این درواقع نکتهٔ مثبتی است. مشکل دستیابی به موفقیت برای یک برنامه این است که نه‌تنها باعث ایجاد اعتیاد می‌شود، بلکه باعث شدت‌بخشیدن به انزوا نیز می‌شود. بنیانِ مدلِ تجاریِ توییتر و دیگر شبکه‌های اجتماعی این است که خلأِ نیاز به استفاده از برنامه را در شما ایجاد کند؛ خلئی که فقط همان برنامه آن را پر خواهد کرد، اما موقتی. مالکانِ این برنامه از اعتیاد شما پول درمی‌آورند.

همان‌طورکه مَثل قدیمی نروژی می‌گوید، «مهم‌ترین چیز این نیست که اوضاعت چگونه است، این است که از اوضاعت چطور بهره می‌بری».

اگر گوش دهی، چیزی هست که به تو وحی می‌شود و تو همان را می‌نویسی. زبان به خودش گوش می‌دهد. طبق آنچه من از فوسه دستگیرم شد، هرچه از درون ما نشئت نگیرد به‌نوعی اطلاعات دست‌دوم است. هرچه از بیرون به شما می‌رسد، قبلاً گفته شده. آنچه حیاتی است و آنچه منحصربه‌فرد است درونِ شماست.