بریده‌هایی از کتاب در ستایش سکوت

ساکت‌کردنِ دنیا به‌معنای پشت‌کردن به جهان اطراف نیست، بلکه دقیقاً برعکس: به‌معنای دیدن دنیا به‌شکل واضح‌تر، ادامه دادن مسیر به‌سوی هدف، و تلاش برای عشق‌ورزیدن به زندگی است. سکوت مقوله‌ای غنی است، منحصربه‌فرد و مجلل است، کلیدی برای بازکردنِ راه‌های جدیدِ فکرکردن. سکوت را ریاضت یا چیزی روحانی تصور نمی‌کنم، بلکه آن را منبعی برای زندگیِ غنی‌تر می‌دانم یا، به‌عبارت ساده‌تر، تجربهٔ زندگی‌ای عمیق‌تر از روشن‌کردنِ دوبارهٔ تلویزیون برای تماشای اخبار.

رضایتْ حاصلِ فداکاری است.

سکوتِ اطراف ما احتمالاً چیزهای زیادی دربردارد؛ اما جالب‌ترین سکوت سکوتی است که درونِ ما جای دارد، سکوتی که هرکدام‌مان باید به وجود بیاوریم.

حتی موش هم اگر به‌اندازهٔ کافی گازهای کوچک بزند قادر است فیل را بخورد.

به‌سخن‌آمدن دقیقاً همان‌کاری است که سکوت باید انجام دهد. باید سخن بگوید و شما نیز باید با آن گفت‌وگو کنید تا بتوانید از منافع نهفتهٔ آن بهره ببرید.

چیزهای زیادی در زندگیِ روزمره از «شگفتی» نشئت می‌گیرند. شگفتی یکی از خالص‌ترین شکل‌های لذت است که می‌توانم تصورش کنم.

من بر این باورم که سکوت شکل جدید تجمل است. سکوت کمیاب‌تر و ماندگارتر از دیگر اَشکالِ تجمل است.

تجربه‌ام ثابت کرده که تمامِ آنانی که در تجملات غرق‌اند چیزی را می‌دانند که دیگران از آن بی‌خبرند: تجملات فقط شادی‌های کوتاه‌مدتی به ارمغان می‌آورند.

مشکل این است که ما به‌دنبال «تجارب هرچه قوی‌تری» هستیم، به‌جای اینکه دست نگه داریم و نفس عمیقی بکشیم، ذهن‌مان را به‌روی دنیا ببندیم، و از زمان برای تجربهٔ خودمان استفاده کنیم. این تصور که با جست‌وجوی دائم برای چیزی جدید، دائماً دردسترس‌بودن، پیام‌فرستادن و کلیک‌های بیش‌تر، و تماشای ویدئویی که تابه‌حال ندیده‌اید، می‌توان از ملالت اجتناب کرد ساده‌لوحانه است.

این را در خاطر داشته باشید: سکوتی که شما تجربه می‌کنید با سکوتی که دیگران تجربه می‌کنند فرق دارد. هرکس سکوت خود را دارد.

هدردادنِ زمان، به‌طرز وحشتناکی آسان است.

«همه‌مان وجود داریم، اما تعداد اندکی از ما واقعاً زندگی می‌کنند. زندگی برای آنانی که گذشته را فراموش کرده، حال را نادیده گرفته، و از آینده ترس دارند، خیلی کوتاه است. وقتی به انتهای کار نزدیک می‌شوند، بیچارگان خیلی دیر پی می‌برند که تمام این مدت مشغولِ کارهای بیهوده بوده‌اند.»

فرارِ دائمیِ ما از خودمان حقیقتی چنان دردناک است که از فکرکردن به آن می‌پرهیزیم.

«تمام مشکلات بشر ریشه در ناتوانیِ فرد در به‌تنهایی آرام‌گرفتن در یک اتاق دارد.»

سکوت مقوله‌ای غنی است، منحصربه‌فرد و مجلل است، کلیدی برای بازکردنِ راه‌های جدیدِ فکرکردن.

بنیانِ مدلِ تجاریِ توییتر و دیگر شبکه‌های اجتماعی این است که خلأِ نیاز به استفاده از برنامه را در شما ایجاد کند؛ خلئی که فقط همان برنامه آن را پر خواهد کرد، اما موقتی. مالکانِ این برنامه از اعتیاد شما پول درمی‌آورند. نیر اِیال در کتابش به‌نام گرفتار؛ چطور محصولات اعتیادآور بسازیم نوشته است: «به‌مرور، با روی‌آوردن کاربران به محصول شما، در واکنش به محرکی درونی، این ارتباط به‌صورت یک عادت نهادینه می‌شود.» به‌اشتراک می‌گذارم، پس هستم.

مادهٔ شیمیاییِ دیگریِ در مغز، اپیوئید، وظیفه دارد وقتی به هدف‌تان رسیدید، آن احساسِ سرمستی را در شما ایجاد کند. متأسفانه دوپامین از اپیوئید قوی‌تر است، پس حتی اگر به تمام آنچه رؤیایش را داشته‌اید برسید، باز هم وضع همین است. به همین دلیل است که چرخهٔ دوپامین پدید می‌آید. چشم‌انتظاربودن و دور خود چرخیدن رضایت‌بخش‌تر از پذیرفتنِ این مسئله است که به آرزوهای خود رسیده‌اید.

دوپامین عاملی است که باعث می‌شود چیزی را بخواهید، بجویید یا هوس کنید.

خداوند در سکوت است.

چه راه‌هایی به سکوت می‌رسد؟ مشخصاً سفرهایی به قلبِ طبیعت. لوازم الکترونیکی‌تان را در خانه بگذارید، مسیری را پیش بگیرید، و جلو بروید تا جایی‌که دیگر چیزی اطراف‌تان نماند. سه روزی را تنها بمانید. با کسی حرف نزنید. کم‌کم جنبه‌های دیگر خودتان را کشف می‌کنید.