بریده‌هایی از کتاب در ستایش سکوت

سکوت می‌تواند هرجایی، در هر لحظه‌ای باشد. سکوت درست جلوی چشم‌تان است. من آن را حین بالارفتن از پله‌ها، غذاپختن، یا صرفاً با تمرکز روی تنفسم، برای خودم می‌سازم.

سکوت تجربه‌ای بی‌هزینه است و نیازی نیست با اجناس پرزرق‌وبرقِ مُد روز تعویض شود.

دوپامین طوری برنامه‌ریزی نشده که احساس رضایت تولید کند، حتی پس‌از دستیابی به آنچه می‌جُستید یا هوس داشتید. پس هیچ‌وقت احساس رضایت نخواهید یافت.

سکوت مقوله‌ای غنی است، منحصربه‌فرد و مجلل است، کلیدی برای بازکردنِ راه‌های جدیدِ فکرکردن. سکوت را ریاضت یا چیزی روحانی تصور نمی‌کنم، بلکه آن را منبعی برای زندگیِ غنی‌تر می‌دانم یا، به‌عبارت ساده‌تر، تجربهٔ زندگی‌ای عمیق‌تر از روشن‌کردنِ دوبارهٔ تلویزیون برای تماشای اخبار

در سفر بودن تقریباً همیشه لذت‌بخش‌تر از رسیدن به مقصد است. ما تعقیب خرگوش را به شکارش ترجیح می‌دهیم.

«چند خموش می‌کنم سوی سکوت می‌روم / هوشِ مرا به رغم من ناطق راز می‌کنی.»

زمان یک توالیِ بی‌انتهاست: یک لحظه به لحظه‌ای دیگر منتهی می‌شود. اما ناگهان تجربهٔ ما از زمان تغییر می‌کند؛ چراکه درنهایت، آن توالی بی‌وقفه نیست. دیگر لحظه‌ای به لحظهٔ دیگر منتهی نمی‌شود و، به‌بیان کی‌یرکگور، زمان متوقف شده و زمانِ حال دیگر در آن توالیِ منسوخ، در تقابل با گذشته و آینده نیست. شما کلیت زمان را در آن لحظه تجربه می‌کنید.

ویلیام بلیکِ شاعر: برای دیدن دنیا در یک دانهٔ شن و بهشت در یک گل وحشی، بی‌کران‌ها را در کف دستت جای بده و ابدیت را در یک ساعت.

به این درک رسید که واژه‌ها چطور برای تجارب ما محدودیت ایجاد می‌کنند.

«آنچه نمی‌توانیم درباره‌اش سخن بگوییم باید در سکوت بگذرد.» این آخرین جملهٔ لودویگ ویتگنشتاین در رسالهٔ منطقی‌فلسفی‌اش است.

تجربه‌ام ثابت کرده که تمامِ آنانی که در تجملات غرق‌اند چیزی را می‌دانند که دیگران از آن بی‌خبرند: تجملات فقط شادی‌های کوتاه‌مدتی به ارمغان می‌آورند.

مشغولیت را به هدف تبدیل کرده‌ایم، به‌جای اینکه اجازه دهیم بی‌قراری‌مان محرکی برای پیشرفت‌مان شود.

هرچه بیش‌تر از ملالت فرار کنید، بیش‌تر گریبان‌تان را خواهد گرفت.

این تصور که با جست‌وجوی دائم برای چیزی جدید، دائماً دردسترس‌بودن، پیام‌فرستادن و کلیک‌های بیش‌تر، و تماشای ویدئویی که تابه‌حال ندیده‌اید، می‌توان از ملالت اجتناب کرد ساده‌لوحانه است.

می‌شود گفت ملالت یعنی نداشتنِ هدف.

زیباییِ منفی، ازجهتِ تمامِ چیزهایی که آنجا فاقدشان است

باید سکوتِ خود را خلق کنید.

حتی اگر قرار بود هزار سال زنده بمانیم، باز هم اگر زمانی را که در اختیارمان بود هدر می‌دادیم، عمرمان کوتاه به نظر می‌رسید.

ما به‌درجاتِ مختلفی از مرگ می‌ترسیم، اما ترس از زندگی‌نکردن از آن قوی‌تر است.

وقتی زمان زیادی را صرف دردسترس‌بودن و باخبربودن از اوضاع بکنید، تصورِ اینکه ارزش خاصی در آن نهفته است برای‌تان کارِ راحتی است؛ حتی اگر در عمل آن‌قدرها هم حائز اهمیت نباشد. به این کار «توجیه» می‌گویند.