بریده‌هایی از کتاب در ستایش سکوت

همان‌طورکه مَثل قدیمی نروژی می‌گوید، «مهم‌ترین چیز این نیست که اوضاعت چگونه است، این است که از اوضاعت چطور بهره می‌بری».

اگر گوش دهی، چیزی هست که به تو وحی می‌شود و تو همان را می‌نویسی. زبان به خودش گوش می‌دهد. طبق آنچه من از فوسه دستگیرم شد، هرچه از درون ما نشئت نگیرد به‌نوعی اطلاعات دست‌دوم است. هرچه از بیرون به شما می‌رسد، قبلاً گفته شده. آنچه حیاتی است و آنچه منحصربه‌فرد است درونِ شماست.

عالم پرستارهٔ بالای سرم و اصول اخلاقیِ درونم مهم‌ترین اصول اساسیِ مطرح‌شده توسط امانوئل کانت است.

هرچه بیش‌تر در این ازدحام فرومی‌رویم بیش‌تر آرزو می‌کنیم که حواسم‌مان پرت شود. باید برعکس باشد، اما اغلب این‌طور نیست. درگیرِ «چرخهٔ دوپامین» می‌شوید. دوپامین ماده‌ای شیمیایی است که سیگنال‌ها را بین سلول‌های مغزی جابه‌جا می‌کند. به‌طور خلاصه، دوپامین عاملی است که باعث می‌شود چیزی را بخواهید، بجویید یا هوس کنید

علی‌رغم اینکه شلوغی اغلب در جوار مفاهیم منفی‌ای همچون آشوب و پرخاشجویی و خشونت می‌آید، دلیل اولویت‌داشتن سکوت و اهمیتش این نیست که از شلوغی بهتر است. شلوغی در کالبد صداها و تصاویر مزاحم و همچنین افکار زودگذر می‌آید. ما در شلوغی، بخشی از خودمان را از دست می‌دهیم.

استیو جابز، یکی از بنیان‌گذاران شرکت اپل، نه‌تنها به مزایا بلکه به خطرات مرتبط با از استفاده از فناوری‌هایی که خودش هم در ابداع‌شان مشارکت داشت پی برده بود. جابز دسترسیِ فرزندان خودش به محصولات اپل را محدود کرد. من جابز را به‌عنوانِ پدری مسئول بیش‌تر قبول دارم تا نابغه‌ای خلاق درزمینهٔ کسب‌وکار.

مشغولیت را به هدف تبدیل کرده‌ایم، به‌جای اینکه اجازه دهیم بی‌قراری‌مان محرکی برای پیشرفت‌مان شود.

وقتی زمان زیادی را صرف دردسترس‌بودن و باخبربودن از اوضاع بکنید، تصورِ اینکه ارزش خاصی در آن نهفته است برای‌تان کارِ راحتی است؛ حتی اگر در عمل آن‌قدرها هم حائز اهمیت نباشد. به این کار «توجیه» می‌گویند.

رازِ پیاده‌رفتن به قطب جنوب این است که یک پای‌تان را جلو بگذارید و به‌اندازهٔ کافی این کار را تکرار کنید. در قیاسِ فنی، این کار کاملاً ساده است. حتی موش هم اگر به‌اندازهٔ کافی گازهای کوچک بزند قادر است فیل را بخورد. چالشِ اصلی در پاپس‌نکشیدن است.

طول دریا را می‌پیمایید، اما درست زمانی‌که دور می‌زنید و برمی‌گردید می‌فهمید که آنچه دنبالش بوده‌اید در خودتان نهان است.

آنجا که واژه‌ها به آخر می‌رسند، دری به‌سوی درکِ حقایقِ بزرگ به‌یک‌باره گشوده می‌شود. و نه‌تنها حقایق عظیم، بلکه حقایق کوچک هم همین‌طورند؛ مثلاً وقتی سر از مسیر اشتباهی درمی‌آورید، مجبور می‌شوید توقف کنید، جی‌پی‌اس را بررسی کنید، صدای پخش را کم کنید، و از کسانی که در ماشین هستند بخواهید ساکت شوند تا بتوانید افکارتان را سروسامان بدهید.

بازاریاب‌ها اعتیاد را به‌عنوان یک رویکرد تبلیغاتی آشکار به‌کار گرفته‌اند. تنها فرقش این است که محصول مورد تبلیغ را نمی‌توان با پیپ کشید، بلکه آن را در قالب برنامه‌های چشم‌نواز به خورد مردم می‌دهند.

«مهم‌ترین چیز این نیست که اوضاعت چگونه است، این است که از اوضاعت چطور بهره می‌بری».

دانشمندان می‌توانند حقایق را برملا کنند. من هم دلم می‌خواست این کار را انجام دهم، اما آن مسیر برای من ساخته نشده بود.

آسمانِ پرستاره حقیقی‌ترین دوست در زندگی است، وقتی بشناسیدش. همیشه هست، همیشه آرامش‌بخش است، همیشه به‌تان یادآور می‌شود که بی‌قراری‌تان، شک‌تان، و دردهای‌تان گذرا هستند. عالم هستی هرگز تزلزلی نیافته و نمی‌یابد. نظرات ما، کشمکش‌های ما، و رنج‌های ما، در آخر، آن‌قدرها هم مهم و خاص نیستند.‌

ما نه برای همدیگر بلکه متأسفانه برای چیزی منبع قابل‌بهره‌برداری می‌شویم که کم‌تر خوشایند است: منبعی برای سازمان‌هایی چون اپل، فیسبوک، اینستاگرام، گوگل، اسنپ‌چت، و دولت‌ها که سعی دارند با یاری داوطلبانهٔ خودمان ما را کالبدشکافی کنند و اطلاعات گردآوری‌شده را بفروشند یا استفاده کنند. بوی استثمار می‌دهد.

چشم‌انتظاربودن و دور خود چرخیدن رضایت‌بخش‌تر از پذیرفتنِ این مسئله است که به آرزوهای خود رسیده‌اید.

طبق تحقیقی موثق، ما انسان‌ها در حوزهٔ تمرکز از ماهی‌قرمز هم بدتریم! امروزه انسان‌ها بعداز هشت ثانیه تمرکزشان را از دست می‌دهند. در سال ۲۰۰۰، دوازده ثانیه بود؛ درحالی‌که متوسط آستانهٔ تمرکز ماهی‌قرمز نه ثانیه است.

پرخاشگری فقط آدم را ضعیف و وضعیت بد را بدتر می‌کند.

آسمانِ پرستاره حقیقی‌ترین دوست در زندگی است، وقتی بشناسیدش. همیشه هست، همیشه آرامش‌بخش است، همیشه به‌تان یادآور می‌شود که بی‌قراری‌تان، شک‌تان، و دردهای‌تان گذرا هستند. عالم هستی هرگز تزلزلی نیافته و نمی‌یابد. نظرات ما، کشمکش‌های ما، و رنج‌های ما، در آخر، آن‌قدرها هم مهم و خاص نیستند.‌