بریده‌هایی از کتاب در ستایش سکوت

: «تمام مشکلات بشر ریشه در ناتوانیِ فرد در به‌تنهایی آرام‌گرفتن در یک اتاق دارد.

سکوت نیز ازنظر محتوا به‌اندازهٔ واژه‌ها غنی است. مکث مانند پل است با دو آدمی که از دو سر رودخانه درحال مکالمه‌اند، که وقتی دوباره صحبت می‌کنند، از رودخانه می‌گذرند.

«آنچه نمی‌توانیم درباره‌اش سخن بگوییم باید در سکوت بگذرد.»

نیازی نیست دورهٔ آموزشی سکوت یا آرامش را بگذرانید تا بتوانید لحظه‌ای درنگ کنید. سکوت می‌تواند هرجایی، در هر لحظه‌ای باشد. سکوت درست جلوی چشم‌تان است. من آن را حین بالارفتن از پله‌ها، غذاپختن، یا صرفاً با تمرکز روی تنفسم، برای خودم می‌سازم.

تجمل در وهلهٔ اول به‌معنای دستیابی به چیزی با انباشتن مداوم آن است، بیش‌تر، و باز هم بیش‌تر. دوپامینی که در ذهن مشتری‌هاست باعث می‌شود مدام هوسِ بیش‌تر کنند

می‌خواستم، خوردن را سریع شروع کنم که بورگ گفت نباید یک‌دفعه شروع به خوردن کنیم و بهتر است لحظه‌ای دست نگه داریم، در سکوت. او گفت باید به‌آرامی در دل‌مان تا ده بشماریم و بعد شروع به خوردن کنیم؛ کمی خویشتن‌داری کنیم. به همدیگر یادآوری کردیم که رضایتْ حاصلِ فداکاری است. صبرکردن حس عجیبی داشت؛ اما هیچ‌وقت همچون آن لحظه که سکوت کرده بودم احساس غنا نکرده بودم.

خداوند در سکوت است.

بلیز پاسکال، که فیلسوف و نظریه‌پرداز حوزهٔ ملالت بود، مدت‌ها قبل در قرن هفدهم، به ترویج این نوع مکاشفه پرداخت: «تمام مشکلات بشر ریشه در ناتوانیِ فرد در به‌تنهایی آرام‌گرفتن در یک اتاق دارد.»

«زندگی طولانی است، اگر بدانید چطور از آن استفاده کنید.»

اکثر مردم در این گوشهٔ دنیا که هستیم، نه فقرِ مادی، بلکه فقرِ زمانی را تجربه می‌کنند. به نظر می‌آید حرف خوبی باشد، اما چندان هم درست نیست. ما وقت کافی داریم. زندگی طولانی است، اما به‌شرط اینکه به‌اندازهٔ کافی به خودمان گوش بدهیم و به جستجو بپردازیم.