بریده‌هایی از کتاب در ستایش سکوت

مادرم می‌گفت سررفتن حوصله نشانهٔ سلامتی است. تازه الان معنای حرفش را می‌فهمم. امروزه رفتار فرزندانم را زمانی‌که حس می‌کنند هیچ اتفاقی رخ نمی‌دهد زیر نظر می‌گیرم: از ملالت اشک‌شان درمی‌آید، انگار از درون حبس می‌شوند، و دچار درماندگی می‌شوند. من هم مثل مادرم فکر می‌کنم خوب بود اگر این حس بیش‌تر به‌سراغ‌شان می‌آمد.

«همه‌مان وجود داریم، اما تعداد اندکی از ما واقعاً زندگی می‌کنند. زندگی برای آنانی که گذشته را فراموش کرده، حال را نادیده گرفته، و از آینده ترس دارند، خیلی کوتاه است. وقتی به انتهای کار نزدیک می‌شوند، بیچارگان خیلی دیر پی می‌برند که تمام این مدت مشغولِ کارهای بیهوده بوده‌اند.»

وقعیت‌های دیگر زندگی نیز همین‌طورند: برای مطرح‌کردن موضوعی مهم، بهتر است که قبل و بعد از عنوان‌کردنش درنگ کنیم. مغز ما تضاد را ترجیح می‌دهد. هر زمان که سطح صدا عوض می‌شود، مغزمان دقتش بالا می‌رود و هنگامی که سطح صدا ثابت بماند، دقتش کم می‌شود.

«عشقی وجود دارد که کسی به‌خاطر نمی‌آورَد.»

«در خانه‌ام فقط از تغییرات بزرگ لذت می‌بردم. این‌جا دارم یاد می‌گیرم که قدر لذت‌های کوچک را بدانم

شگفتی یکی از قدرتمندترین نیروهایی است که ما با آن متولد می‌شویم.

افق‌های جدید در جایی ورای ناگفته‌ها پدیدار می‌شوند.

Sva marga یعنی دنبال مسیر خودت برو.

مهم‌ترین کتابی که می‌توانید بخوانید همانی است که راجع‌به خودتان است.

دقیق نمی‌دانم چرا، ولی حقیقت این است که هروقت بخواهید اثر هنری برجسته‌ای را بررسی کنید و سعی کنید بفهمید که صاحب‌اثر می‌خواسته چه چیزی را انتقال دهد، سکوتِ عظیمی حاکم می‌شود.

دی‌جی معمولاً پیش‌از اوج آهنگ چند میزان سکوت هم می‌گذارد. این سکوت انتظار می‌آفریند؛ حس اینکه چیزی در شرف وقوع است یا اینکه او ممکن است صدایی با فرکانس بالا پخش کند. چیزی که ضروری است تضاد بین کم و زیاد است. همیشه این کار جواب می‌دهد. مغز شما تمایل به واکنش نشان‌دادن به موسیقی‌ای دارد که در نقطه‌ای مرزی است و می‌تواند نوسان کند: یک‌دفعه فضا ساکت می‌شود، صدایی به‌دنبال لحظه‌ای سکوت می‌آید

آنچه حیاتی است و آنچه منحصربه‌فرد است درونِ شماست.

فیلسوف ادعا کردند آنجا که واژه‌ها به آخر می‌رسند، دری به‌سوی درکِ حقایقِ بزرگ به‌یک‌باره گشوده می‌شود. و نه‌تنها حقایق عظیم، بلکه حقایق کوچک هم همین‌طورند؛ مثلاً وقتی سر از مسیر اشتباهی درمی‌آورید، مجبور می‌شوید توقف کنید، جی‌پی‌اس را بررسی کنید، صدای پخش را کم کنید، و از کسانی که در ماشین هستند بخواهید ساکت شوند تا بتوانید افکارتان را سروسامان بدهید. این کار به شما اجازه می‌دهد بر افکارتان تمرکز کنید، روی تنها موضوعی که در آن لحظه اهمیت دارد، یعنی یافتن مسیر درست.

سکوت تنها نیازی است که کسانی‌که دائماً دنبال جدیدترین شکل تجمل هستند هرگز به آن دست نمی‌یابند.

تجربه‌ام ثابت کرده که تمامِ آنانی که در تجملات غرق‌اند چیزی را می‌دانند که دیگران از آن بی‌خبرند: تجملات فقط شادی‌های کوتاه‌مدتی به ارمغان می‌آورند.

این تصور که با جست‌وجوی دائم برای چیزی جدید، دائماً دردسترس‌بودن، پیام‌فرستادن و کلیک‌های بیش‌تر، و تماشای ویدئویی که تابه‌حال ندیده‌اید، می‌توان از ملالت اجتناب کرد ساده‌لوحانه است. هرچه بیش‌تر از ملالت فرار کنید، بیش‌تر گریبان‌تان را خواهد گرفت.

ای‌بی وایت زندگیِ شهری را در هنگام تماشای درختی در منهتن چنین توصیف کرده: «زندگی، تحت شرایط سخت، رشد علی‌رغم ناملایمت‌ها، جوانه‌زدن در دل سیمان، و حرکتِ دائمی به‌سوی خورشید.»

اگر از من جوان‌ترید و هنوز آن‌قدر در تولدهای افراد سن‌وسال‌دار شرکت نداشته‌اید، می‌توانم بگویم که بیش‌ترین جمله‌ای که در چنین مهمانی‌هایی شنیده می‌شود این است که «این‌همه روز آمد و رفت و من نفهمیدم که زندگی همین روزهای گذران است.»

مجلهٔ نقد کتاب نیویورک رقابتِ بینِ برنامه‌سازان موبایل را «جنگ‌های اَفیونیِ نوین» نامیده است و در مقاله‌اش ادعا می‌کند که بازاریاب‌ها اعتیاد را به‌عنوان یک رویکرد تبلیغاتی آشکار به‌کار گرفته‌اند. تنها فرقش این است که محصول مورد تبلیغ را نمی‌توان با پیپ کشید، بلکه آن را در قالب برنامه‌های چشم‌نواز به خورد مردم می‌دهند.

اکثر برنامه‌های موبایل یک وجه اشتراک دارند: کسی از آن‌ها استفاده نمی‌کند. حتی برنامه‌های موفقی همچون توییتر هم بالاخره با مقاومت روبه‌رو شده‌اند. بنیان‌گذاران آن از اینکه ایدهٔ تجاری‌شان کم آورده و سرعت رشدشان کم شده درمانده شده‌اند. این درواقع نکتهٔ مثبتی است. مشکل دستیابی به موفقیت برای یک برنامه این است که نه‌تنها باعث ایجاد اعتیاد می‌شود، بلکه باعث شدت‌بخشیدن به انزوا نیز می‌شود. بنیانِ مدلِ تجاریِ توییتر و دیگر شبکه‌های اجتماعی این است که خلأِ نیاز به استفاده از برنامه را در شما ایجاد کند؛ خلئی که فقط همان برنامه آن را پر خواهد کرد، اما موقتی. مالکانِ این برنامه از اعتیاد شما پول درمی‌آورند.