بریده‌هایی از کتاب وسایلی که همراهشان بود

تخیل آدم، بزرگ‌ترین قاتلش است.

تخیل آدم، بزرگ‌ترین قاتلش است.

ولی از جهاتی صبر کردن، بدتر از تو تونل رفتن بود. تخیل آدم، بزرگ‌ترین قاتلش است.

مردان شجاع لزوماً نیازی به بردن مدال بابت شجاعت ندارند و در مقابل مردانی هستند که برای هیچی مدال می‌برند.

تخیل آدم، بزرگ‌ترین قاتلش است.

گاهی حتی شجاعانه‌ترین کار تو دنیا این است که تمام شب را یکجا بشینی و بذاری سرما برود تو پوست‌واستخوانت. شجاعت همیشه آری یا نه گفتن نیست.

عشقش برایش از هر چیزی مهم‌تر بود؛ عشق فلجش کرده بود، می‌خواست برود تو رگ‌های مارتا بخوابد و بوی خونش را حس کند و همان‌جا زندگی‌اش را تمام کند.

آرزو کرد کاش می‌توانست بخش‌هایی از این را توضیح دهد. توضیح دهد چطوری از آن چیزی که خیال می‌کرده شجاع‌تر بوده و چطور آن طوری که دلش می‌خواسته و باید، شجاع نبوده.

خدایا این خلاف قاعده‌ست. به دور از آدمیته. آدم نمی‌تونه برای یه همچین داستان حسابی‌ای برگرده بگه آخرشو نمی‌دونه. تو وظیفه داری آخرشو درست بگی.

هر روز صبح می‌دانستند نمی‌دانند چه پیش می‌آید، ولی به راهشان ادامه می‌دادند.

مارتا زیر تمامشان نوشته بود با عشق، ولی ستوان کراس فهمیده بود این فقط لحنی است که مارتا برای امضای تمام نامه‌هایش امضا می‌کند و منظورش از عشق، عشق نیست.

من ترسو بودم که رفتن به جنگ را انتخاب کردم.

تخیل آدم، بزرگ‌ترین قاتلش است.

و همان اندک روشنایی مانده را هم خرج نامه‌هایی می‌کرد که عاشقانه نبودند.

اگر آخر داستانی جنگی احساس کردید دارید زیادی جو گیر می‌شوید و بالا رفته‌اید یا احساس کردید ذره‌ای، حتی ذره‌ای از عدالت و صحت که وجود داشت از دل خاکروبه‌ای عظیم به رستگاری رسیده، مطمئن باشید قربانی دروغی خیلی کهنه و ناجور شده‌اید.

آنجا برای حیطه‌ی خصوصی آدم ارزش قائل هستند و حتی اگر من با سر وضع ناجوری بودم، مثلاً چهارتا دست داشتم و سه‌تا سر مطمئنم پیرمرد باهام از هر دری حرف می‌زد جز اینکه بپرسد جریان این دست‌ها و سرهای اضافه چیست.

درست است که از جنگ می‌ترسیدم، اما از تبعید هم می‌ترسیدم. دور شدن از زندگی خودم می‌ترساندم. دور شدن از خانواده و دوستان و گذشته و هر چیزی که برایم مهم بود. می‌ترسیدم از چشم پدر مادر بیافتم. از قانون می‌ترسیدم. از سرزنش و استهزای دیگران می‌ترسیدم.

موقع پیاده‌روی بهش گفته بود هنوز عاشقش است و مارتا همین‌طوری راه رفته بود و حرفی نزده بود و بعد از چند دقیقه به ساعتش نگاه کرده بود که دیر است.

ستوان جیمی کراس یادش افتاد که وظیفه‌اش محبوب بودن نیست، ‌ بلکه درست رهبری کردن است.

اینجا نه شعرهای خوش‌آهنگ بود نه امتحان نیم ترم. اینجا آدم‌ها بر سر بی‌مبالاتی و حماقت بی‌مورد جان می‌باختند.