بریده‌هایی از کتاب لبخند مهتاب

دوستی حقیقی به عشق نزدیک است، بی‌آنکه شهوت نفسانی داشته باشد

«انسان موجود بی‌رحمیه، ورتیون. و زندگی گربهٔ ماده‌ای که وقتی داره از گرسنگی می‌میره، بچهٔ خودش رو می‌خوره. هیچ‌وقت به ما لطف نمی‌کنه و بخشنده نیست. هرچقدر زودتر این موضوع رو درک کنی برات بهتره، وگرنه مثل من می‌شی. من زندگی رو دوست ندارم، ورتیون. زندگی هم من رو دوست نداره.» «دقیقاً، کاپیتان. شما می‌تونید با این کار با زندگی آشتی کنید.»

مسیر حقیقت یک خط مستقیم نیست.

در این بندر بزرگ، زوج‌ها طبق خواستهٔ کشتی‌رانی و سودهای کلانی که مالکانشان درو می‌کردند، اقدام کرده و از هم جدا می‌شدند. مالکانی که در آپارتمان‌های راحتشان زندگی می‌کردند و هرگز مجبور نبودند با چنین محرومیتی سروکار داشته باشند. این‌گونه نابرابری‌ها، عاطفی و همچنین مادی است. برخی تمام لذت و خوشبختی را به دست می‌آورند، درحالی‌که بقیه از بدو تولد، باید با ناراحتی و محرومیت زندگی کنند.

ما در دنیا بودیم و با وجود سال‌ها زندگی، عاری از تجربه بودیم، مانند احمق‌هایی که امید داشتند یک روز راز زندگی را کشف کنند

آلزایمر یک ناتوانی عجیب‌وغریب است، تناقضی در افزایش امید به زندگی، گویی بدن در مسیر گذر زمان، از زندان ذهن رهایی می‌یابد.

جوانی چیز زیبایی است، اما پیری چشمهٔ دانش، حکمت و خاطرات است. انسان زمانی که کودک است، دوست دارد زود بزرگ شود و زمانی که پیر می‌شود، دوست دارد دوباره کودک شود.

خوشبختی کوتاه و بی‌دوام است

عناصر طبیعت متغیر، کشنده و کاملاً بی‌پروا هستند. گاهی که خشم انباشته‌شده‌شان نسبت به ما انسان‌ها به نقطهٔ اوج می‌رسد، با هم متحد می‌شوند تا به ما یادآوری کنند که در این دنیا مستأجری بیش نیستیم و فقط آنها مالکان اصلی دنیا هستند.

زندگی نمایشی از مخالفت و پذیرش و مذاکره و مصالحه است. در این صحنهٔ بزرگ زندگی که همهٔ ما با موسیقی مرموزی در آن می‌رقصیم، افراد کمی هستند که تغییر می‌کنند. برخی مقاومت می‌کنند و برخی تسلیم می‌شوند.

این شروع دویدن به‌سمت مرگ بود. شمارش معکوسِ سخت تا پایان؛ پایانی که هیچ‌کس نمی‌تواند از آن بگریزد، ولی همه سعی می‌کنند به روش خودشان فراموشش کنند

زندگی مانند یک کشتی اقیانوس‌پیمای بزرگ است که همهٔ ما را حمل می‌کند و ما بسته به حالمان درها را باز یا بسته می‌کنیم. بعضی از مردم قبل از اینکه نور را ببینند، کم می‌آورند و ناامید می‌شوند، عده‌ای که از فکر کردن خسته شده‌اند و قادر به بیشتر گشتن نیستند خود را از نرده‌های کنار کشتی به پایین پرتاب می‌کنند و ترجیح می‌دهند عمق دریا را جست‌وجو کنند و خطر غرق شدن را به جان بخرند، اما بعضی‌ها تمام عمر را در اعماق کشتی سرگردان می‌مانند، با عجله حرکت می‌کنند و به دنبال راه خروج می‌گردند و گاهی با تلاطم دریا در راهروهای کشتی بالا و پایین می‌شوند. مسیر حقیقت یک خط مستقیم نیست.

خیلی عجیب است که فاصله گاهی عزیزترین خاطرات را پاک می‌کند یا با یک فیلتر آرمانی اصلاحشان کرده و جزئیات گران‌بها را حذف می‌کند.

زندگی مانند یک کشتی اقیانوس‌پیمای بزرگ است که همهٔ ما را حمل می‌کند

آداب و عادات همیشه ما را محدود می‌کنند.

در حقیقت، فکر می‌کنم آن کودک شیدا برای همیشه در وجودم باقی ماند.

خیلی عجیب است که فاصله گاهی عزیزترین خاطرات را پاک می‌کند

آقای بلانشار به دخترش نگاه کرد و گفت: «انسانیت داره به جهنم می‌ره.»

جنگ چیزی جز تصویر خونین یک روح دردمند نیست که مدام تازیانه می‌خورد، چون وقتی همه‌چیز اشتباه پیش می‌رود، متنفر بودن راحت‌تر از دوست داشتن و برداشتن اسلحه آسان‌تر از باز کردن آغوش است.

ماه عزیزم از پنجره به پایین لبخند می‌زد