بریده‌هایی از کتاب کارگر مرده

امروزه شکاف، میان کار و سرمایه نیست؛ میان سرمایه و زندگی است. در حال حاضر زندگی خود چیزی است که توسط بنگاه‌ها به تاراج رفته است و این امر نشان می‌دهد که اجتماعی بودن ما در معنای پول‌سازی برای کسب و کار خلاصه شده است. ما با آنها آشناییم. هکرها در خواب خود رویای کدهای رایانه‌ای را می‌بینند، مهمانداران هواپیما به شخصیت خون‌گرم خود متوسل می‌شوند تا با مشتریان کنار بیایند (جوری رفتار می‌کنند که گویی کابین هواپیما اتاق نشیمن خانه شماست)، سازمان‌های مردم‌نهاد در واقع برای هیچ و پوچ کار می‌کنند، استادهای دانشگاه آخر هفته ها به نگارش می‌پردازند و کارمند مرکز تماس مکالمات را سرهم‌بندی می‌کند تا تجارب مشتری را بهبود ببخشد.

در ظاهر، فاکسکان شبیه یک اردوگاه کار نیست. تور راهنمایی که به داخل فاکسکان می‌رود، تصویری خلاف تصاویر کارخانه‌های صنعتی اعصار تاریک را ترسیم می‌کند. در اینجا استخرهای شنا، زمین‌های تنیس، باشگاه بدنسازی و باشگاه‌های شطرنج، خطاطی و ماهی‌گیری برای کارمندان وجود دارد. تنها نکته این است که این امکانات مورد استفاده قرار نمی‌گیرند. فارغ از فواصل زمانی کوتاهی که برای ناهار و خواب در نظر گرفته شده است، کارگران وقت آزاد ندارند. از این رو استخرهای شنا و زمین‌های تنیس مانند صحنه‌سازی‌های بی‌رحمانه‌ای هستند که طراحی شده‌اند تا این گمان را به‌دست دهند که شاید پایانی برای کار وجود داشته باشد.

ایدئولوژی کمونیسم لیبرال در هیچ‌کجا بهتر از نمونه‌های گسترده مسئولیت اجتماعی شرکت‌ها (CSR) نمود نمی‌یابد. امروزه به سختی می‌توانیم شرکتی را بیابیم که در وب‌سایت یا کتاب‌های انگیزشی خود، با آب و تاب توضیح نداده باشد که چطور «به جامعه‌اش خدمت می‌کند» و می‌خواهد از الگوهای [توسعه] پایدار استفاده کند. همانطور که مطالعات متعدد نشان داده است، شرکت‌های چندملیتی که سرسام‌آورترین و بزرگترین سیاست‌های مسئولیت اجتماعی را دارند، همان‌هایی هستند که بیشترین آسیب را وارد می‌کنند: شرکت‌های نفتی، شرکت‌های دخانیات و غیره.

امروزه بنگاه‌ها «دلقک‌های شرکتی» را استخدام می‌کنند که شغلشان طراحی بازی‌های بچگانه مخصوص ادارات است تا باعث خنده ما شوند، آن هم زمانی که درحد مرگ مشغول کار کردن هستیم.