بریده‌هایی از کتاب پانزده زندگی اول هری آگوست

ما هر دو درهم‌شکسته‌ایم و خُرد شده‌ایم؛ تهی هستیم و تنها. ما فقط نزدِ آنان که دوست داریم باقی می‌مانیم؛

این بار محکم‌تر روی قلبم فشار داد و بعد آه کشید. «آدمایی که ناخودآگاه مهربونند، از روی غریزه مهربونند؛ نه این‌که به زور مهربون باشند

پیچیدگیِ امور باید دست‌آویزِ شما باشد برای انفعال. شعارِ باشگاهِ کرونوس همیشه این بوده

ذهن همان چیزی است که در زمان سفر می‌کند و تن جایی برای خود می‌پوسد

می‌گویند ذهنِ آدمی درد را نمی‌تواند به خاطر بسپرد؛ من می‌گویم اهمیتِ چندانی ندارد، زیرا حتا اگر حسِ جسمانی از میان برود خاطرهٔ ما از وحشتِ پیرامونش نقص ندارد.

آگاهی جانشینِ نبوغ نیست و صرفاً شتاب‌دهندهٔ آن است

«فقط یک ثانیه بود. یک ثانیه دست‌هات رو لمس کردم، ولی اون یک ثانیه حالا مُرده؛ نه می‌شه دیدش و نه شنیدش و نه دیگه حسش کرد. این ثانیه هم رفت، این لحظه‌ای هم که من کنارت نشستم و حرف زدم رفت. مُرده. بگذار بمیره.»