بریده‌هایی از کتاب آن جا که هندوانه ها می رویند!

فکر کردم الان همه‌مان یک بغل مامان‌بزرگی حسابی احتیاج داریم

امید موجودی است با بال و پر که در روح لانه می‌کند، و آوازی بی‌کلام سر می‌دهد، و هیچ‌گاه باز نمی‌ایستد...

لبخندش مثل وقت‌هایی بود که آدم برای اولین بار چشمش به جوانه‌ای می‌افتد که تازه از خاک درآمده

حرف‌های مامان‌بزرگ همیشه مثل شربتی رقیق و شیرین بود. فرقی نمی‌کرد چه می‌گوید، گوش کردن به حرف‌هایش همیشه حالم را بهتر می‌کرد

فضولی مثل آب داغ توی دلم قل‌قل می‌کرد،

این همان مامانی بود که دلم برایش تنگ شده بود، مامان آوازخوان، مامانی که وقتی ده سالم بود تمام کتاب‌های هری پاتر را برایم خوانده بود و به جای تمام شخصیت‌هایش هم صدایش را عوض کرده بود، مامانی که بی‌مزه‌ترین جوک‌هایی را می‌گفت که شنیده بودم و بعد آن‌قدر از ته دل می‌خندید که اشکش درمی‌آمد.

«پارسال از دنیا رفت عزیزم. سرطان. پدر خودش هم، خیلی وقت پیش، از سرطان مُرد.

همه‌چیز به من بستگی داشت.

هیچ‌کدوم ما هیچ‌وقت نمی‌دونیم بذر چه دردهایی توی وجودمون هست که منتظر موندن تا یه وقتی توی آینده جوونه بزنن.

وقتی بچه‌دار می‌شی، انگار یه تیکه از قلبت داره توی دنیا برای خودش قدم می‌زنه. بچه بزرگ‌ترین نعمتیه که می‌تونی تصور کنی.»

«متأسفم که باید بگم وقتی بزرگ می‌شی و می‌ری دانشگاه، چیزی به اسم تعطیلات تابستونی وجود نداره.»

ولی من هنوز سر زنگ ادبیات انگلیسی بهم سخت می‌گذشت. مخصوصاً وقتی باید متنی را بلندبلند برای کل کلاس می‌خواندیم. این کار باعث می‌شد همه‌جای بدنم تا ریشهٔ موها، بی‌بروبرگرد، سرخ شود.

تمام طول هفته، حرف‌هایی که می‌خواستم بزنم، قبل از این‌که به زبانم بیایند، از بین رفته بودند و من را با یک‌عالم سروصدا توی سرم تنها گذاشته بودند که راهی برای خلاص‌شدن از دستشان نداشتم.

بغل گرفتن کتاب کاملاً جدیدی که قبلاً هرگز آن را ندیده بودم، برایم حس آشنایی داشت.

تمام تلاشم را می‌کردم که بال زدن همان موجود بالدار را درونم احساس کنم.

می‌خواستم بگویم باید به جای این‌که روزبه‌روز بیشتر خودت رو گم کنی، مراقب من باشی. می‌خواستم بگویم اگه نذاری بابا ببردت دکتر، هیچ‌وقت خوب نمی‌شی. می‌خواستم بگویم مامان، من بهت احتیاج دارم. ولی نگفتم. فقط همین‌طور که بشقاب هندوانه، خنک و لیز، توی دست‌هایم بود، یک لحظه آن‌جا ایستادم.

«باید تمیز کنم که دخترها مریض نشن، باید اون‌ها رو در امان نگه دارم، باید مراقبشون باشم آسیب نبینن.» بابا آن‌قدر سریع و ناگهانی مامان را رها کرد که مامان روی پاشنه‌هایش رفت عقب. گفت: «تنها چیزی که به دخترها آسیب می‌رسونه تویی.»

هر دویمان داشتیم به صدای باران گوش می‌کردیم که روی سقف ماشین و روی فکرهایمان ضرب گرفته بود. دلم به هم می‌پیچید، بدتر از ریشهٔ علف‌های هرزی که تمام صبح را صرف کندنشان کرده بودم.

امید موجودی است با بال و پر که در روح لانه می‌کند، و آوازی بی‌کلام سر می‌دهد، و هیچ‌گاه باز نمی‌ایستد...

صدای تپ‌تپ باران روی سقف ماشین مثل تپش قلب بود و صدای فش‌ش‌ش‌ش چرخ‌ها روی سطح خیس جاده شبیه صدای اقیانوس. صداها به گوش‌هایم هجوم می‌آوردند و ازشان خارج می‌شدند و تپش مضطرب قلبم را کمی آرام‌تر می‌کردند.