بریده‌هایی از کتاب قراردادهای مقدس

میگل د اونامونو،۱۸ فیلسوف اسپانیایی، زمانی نوشت خداوند هم همراه با رنج بشر بر روی زمین رنج می‌کشد (به‌هرحال، معنای اصلی شفقت یا Compassion همین است: همراه باهم رنج‌بردن)

چاکرای دوم ‫درس: احترام به یک

هیچ رابطه‌ای بی‌اهمیت نیست. هر تجربه‌ای که ما داریم، حاوی مقصود و معناست. هر رویداد و هر شخصی در زندگی ما تجسم بخش انرژتیکی از روح و روان خود ماست. وظیفهٔ معنوی فردی ما این است که همهٔ آن‌ها را تشخیص دهیم و در آگاهی‌مان جذب کنیم تا الگوی بزرگ‌تر رسالت زندگی‌مان بتواند به‌روشنی و در ابعاد کامل خود نمایان شود و بدرخشد.

قرارداد مقدس، شما را ملزم می‌کند که آگاهی و درک‌تان را از طرز کار با نیروهای بزرگ‌تر از اراده شخصی خودتان بسط بدهید. رشد شخصی و روحی ما به نفع اطرافیان‌مان هم هست. ما علاوه‌بر چیزهای دیگر یاد می‌گیریم که برای کمک به دیگران اینجا هستیم. از آنجا که قرارداد فرصتی است برای توانمند ساختن روح شما، قوانین برتر ملزم‌تان می‌کند که شروط آن را رعایت کنید. اغلب اوقات بارها به شما فرصت داده می‌شود تا روند یادگیری درسی را تکمیل کنید. و هربار که سعی کنید از فرصتی یا چالشی دوری کنید، عواقبش شدیدتر می‌شود.

سفر ترسناکی که واسالیسا به جنگل می‌کند و وظایفی که انجام می‌دهد، راه او به‌سوی قدرت درونی و تحقق توان بالقوه خویش است. این قرارداد مقدس اوست. او و همهٔ ما قرار است یاد بگیریم که به عروسک کوچک درون‌مان تکیه کنیم، به ندای کوچک درون‌مان گوش بدهیم و از خودمان پیروی کنیم تا بدانیم که در زندگی به کجا می‌رویم و هنگام خطر و بروز دشواری‌ها چه کنیم.

اکنون می‌توانید اعتماد کنید که هر چیزی در زمان مناسب در اختیارتان قرار خواهد گرفت و در لحظهٔ مناسب با افراد مناسب دیدار خواهید کرد. شما در خواهید یافت که هدایت الهی برای همیشه در روح شما جاری است و طور دیگری هم نمی‌تواند باشد: ما قرارداد را می‌بندیم؛ اما خدا مراقب وجه مقدس آن است.

شما با تشخیص انرژی‌های خودتان و با آگاه شدن از عدسی‌هایی که دنیا را از پشت آن‌ها می‌بینید، می‌توانید ذهن‌تان و زندگی‌تان را دگرگون کنید.

وقتی شما رسالت‌تان را بشناسید، می‌توانید طوری زندگی کنید که بهترین بهره را از انرژی‌تان ببرید. وقتی با انرژی‌هایتان هم‌ساز باشید، قدرت شخصی‌تان را به بهترین وجه بیان می‌کنید. من اسم این را هم‌سازی با قرارداد مقدس خودتان می‌گذارم.

اگر ما می‌توانستیم نگاهی به معنای نمادین تجارب‌مان بیندازیم، برای رویارویی و سازگاری با تغییرات اجتناب ناپذیر زندگی‌مان آماده‌تر بودیم. آن وقت به‌جای جنگیدن با تغییر و دردکشیدن و زخم‌های عاطفی ایجادکردن، می‌توانستیم وقایع را در پرتو متفاوتی ببینیم، تغییرات را بپذیریم و در زندگی‌مان پیش برویم.

این نداشتن جهت‌گیری روحی و عاطفی همه‌گیر شده است. این امر نه‌تنها مشکل شخصی خیلی‌ها شده، بلکه مسأله‌ای جهانی نیز هست: از دیدگاه کیهانی، اینکه سیاره‌ای مملو از انسان‌هایی باشد که نه می‌دانند چرا اینجا هستند و نه اینکه چکار باید بکنند، به چه درد جهان هستی می‌خورد؟