بریده‌هایی از کتاب روح ما میداند!

خدا عشق را آفرید، عشق کافی نبود، مادرم را صدا کرد... مادرم آفریده شد... او همیشه بود... وقتی که هیچ دلیلی برای دوست داشتنم نبود...

کتاب میخوانم و در تخیلم راه میروم و در تخیلم سفر میکنم و در تخیلم لبخند میزنم

ما فقط یک راه برای در نور ماندن داریم... ما باید روحمان را بزرگ کنیم تا سیاهی را نبیند...

میگویند رنج ها روح ما را بزرگ میکنند، نمیدانم! من فکر میکنم رنج ها روح ما را میتراشند و شکل میدهند، شاید زیباتر شده باشیم، ببین! ما کمی صبورتر شده ایم... ما نخواهیم مرد... ما تا زمانی که نفس میکشیم کاری از دستمان بر می آید حتی اگر گمان کنیم بی مصرف ترین موجود در این کرهٔ خاکی هستیم... ما هستیم، چون باید باشیم ...چون هنوز کارمان به پایان نرسیده است... پس میتوانی لبخند بزنی، چرا که گوشه ای از جهان لنگ ماست...

ما زنده میمانیم ...هر چه قدر رنج بزرگ تر باشد، توان ما نیز بیشتر میشود... آنقدر که از فکرش انگشت به دهان میمانی!...

دنیا تو شهر بازی چه قدر قشنگ تره، حتی تونل وحشتش...

از پشت پنجره آسمان را وجب میکردم... پنجره مان کوچک بود، دستانم بزرگتر از آسمان!

محبت کم اگر باشد دلگیر میشوند، زیاد اگر باشد، بی معنی!... زیادی محبت کرده ایم و کسی نفهمید آن تشدید برای تاکید است نه فراموشی!...

آخرین باری که شهر بازی رفتم و مردم رو نگاه کردم چهارسال پیش بود، بعد از اون فقط یه بار رفتم و بازم به وجد اومدم، با خودم گفتم چرا آدما کاری نمیکنن که صدای خنده رو اطرافشون بشنون و اگه این کارو بکنن میتونم قسم بخورم این شادترین لحظه ای هست که هر کسی میتونه تو زندگیش داشته باشه...

من حتم دارم همهٔ ما یک روز از خواب عمیق این جهان بیدار میشویم و حتم دارم از شدت خنده دلهایمان را خواهیم گرفت که چرا همه چیز را تا این حد جدی گرفته ایم!...