بریده‌هایی از کتاب روح ما میداند!

یک نفر باید بیاید و چیزهایی را به یادمان بیاورد، او باید بیاید و از نور با ما سخن بگوید... او باید بیاید و یک تصویر از نقاشی کودکیمان از خدا را به ما نشان بدهد، او باید بیاید و تمام دروغ ها و کلیشه های درون مغزمان را به درک بفرستد، او باید بیاید و خدای ساختهٔ ذهن بشر را از ذهن ما محو کند، او باید بیاید و خدا را آنطور که هست به یادمان بیاورد... او باید یک شب اینجا بیاید و از نور با من سخن بگوید تا من بتوانم چراغ خواب را خاموش کرده و یک دل سیر بخوابم...

بدم می آید به این خیابان های سرد خاکستری زل بزنم، پس تمام طول راه کتاب میخوانم... کتاب میخوانم و نمی بینم چه بر سر شهرمان آمده!

حالا یاد گرفته ایم که به ارزش های خود پایبند باشیم...

او همیشه بود... وقتی که هیچ دلیلی برای دوست داشتنم نبود...

دستانم آنقدر بزرگ نیست که خورشید را سر جایش نگه دارد تا غروب نکند... پاهایم آنقدر بزرگ نیست که به محض غروب به جایی بروم که خورشید میرود... فقط یک راه برایم مانده است! باید روحم را بزرگ کنم تا سیاهی را نبیند... ما فقط یک راه برای در نور ماندن داریم... ما باید روحمان را بزرگ کنیم تا سیاهی را نبیند...

کتاب ها دنیای واقعی را تا حدی قابل تحمل میکنند... لابه لای سطرهای کتابها میتوان صادق بود ...میتوان شجاع شد... میتوان انسان شد...

ما خیلی خوشبخت بودیم تا اینکه تصمیم گرفتیم تا زمانیکه نفهمیم خوشحال نباشیم و از آن موقع دیگر چیزی ما را شاد نکرد...

ما از وقوع حوادث خسته ایم... ما از دروغ خلایق خسته ایم... ما از غافلگیری هر روز صبح... ما از ماتم شب هایمان نیز خسته ایم... ما از جهان عجیبی سردرآورده ایم... ما از عجیب بودن اینجا نیز خسته ایم...

گاهی باید روح را درمان کرد... گاهی باید خود را درآغوش گرفت و به خویشتن نزدیک شد...

چای پشت چای... کتاب پشت کتاب... آهنگ پشت آهنگ...